Sunday, January 22, 2023

ਪਾਣੀ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਜ਼ੀਰਾ ਇਲਾਕੇ ’ਚ ਉਠਿੱਆ ਲੋਕ ਸੰਘਰਸ਼

 ਪਾਣੀ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਜ਼ੀਰਾ ਇਲਾਕੇ ’ਚ ਉਠਿੱਆ ਲੋਕ ਸੰਘਰਸ਼

ਜ਼ੀਰਾ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਸ਼ਰਾਬ ਫੈਕਟਰੀ ਦੇ ਫੈਲਾਏ ਜਾ ਰਹੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਵਿੱਢੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਨੇ ਸੂਬੇ ਅੰਦਰ ਪਾਣੀ ਦੇ ਬਹੁ-ਪਰਤੀ ਸੰਕਟ ਨੂੰ ਫਿਰ ਉਘਾੜ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਇਸ ਸੰਘਰਸ਼ ਨੂੰ ਮਿਲ ਰਹੀ ਵਿਆਪਕ ਲੋਕ ਹਮਾਇਤ ਜਿੱਥੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਅੰਦਰ ਵਧ ਰਹੀ  ਹੱਕਾਂ ਦੀ ਸੰਘਰਸ਼ ਚੇਤਨਾ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਦੀ ਹੈ ਉਥੇ ਪਾਣੀ ਤੇ ਵਾਤਾਵਰਨ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਪ੍ਰਤੀ ਵਧ ਰਹੇ ਸਰੋਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਤੇ ਇਸ ਸੰਕਟ ਦੀ ਗਹਿਰਾਈ ਨੂੰ ਵੀ ਦਰਸਾਉਦੀ ਹੈ।

ਇਹ ਸੰਘਰਸ਼ ਲੰਘੇ ਵਰ੍ਹੇ ’ਚ ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ ਪਾਣੀ ਦੇ ਮਸਲੇ ’ਤੇ ਹੋਈ ਵੱਡੀ ਲਾਮਬੰਦੀ ਦੀ ਪਿੱਠ ਭੂਮੀ ’ਚੋਂ ਉੱਭਰਿਆ ਹੈ। ਲੰਘੇ ਜੂਨ ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ ਵੱਡੇ ਜਨਤਕ ਆਧਾਰ ਵਾਲੀ ਕਿਸਾਨ ਜਥੇਬੰਦੀ ਬੀ ਕੇ ਯੂ (ਏਕਤਾ) ਉਗਰਾਹਾਂ ਵੱਲੋਂ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਪਾਣੀ ਦੇ ਸੰਕਟ ’ਚੋਂ ਨਿੱਕਲੀਆਂ ਅਹਿਮ ਮੰਗਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਵੱਡੀ ਜਨਤਕ ਲਾਮਬੰਦੀ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਐਕਸ਼ਨਾਂ ਨਾਲ ਤਾਲਮੇਲ ਵਜੋਂ ਮਾਝੇ ’ਚ ਪ੍ਰਭਾਵ ਵਾਲੀ ਕਿਸਾਨ ਜਥੇਬੰਦੀ, ਕਿਸਾਨ ਮਜ਼ਦੂਰ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਮੇਟੀ ਵੱਲੋਂ ਵੀ ਸੰਘਰਸ਼ ਐਕਸ਼ਨ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ। ਪਾਣੀ ਸੰਕਟ ਦੀਆਂ ਵੱਖ ਵੱਖ ਪਰਤਾਂ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਿਤ ਮੰਗਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਣੀ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ  ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਮੰਗਾਂ ਵੀ ਸ਼ਾਮਿਲ ਸਨ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਮੰਗਾਂ ਨੂੰ ਠੋਸ ਰੂਪ ’ਚ ਉਭਾਰਨ ਲਈ ਪਾਣੀ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਫੈਲਾਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਮੂਹਰੇ ਧਰਨੇ ਵੀ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਸਨ। ਇਹ ਕਦਮ ਆਮ ਪ੍ਰਚਾਰ ਸਰਗਰਮੀ ਤੋਂ ਅੱਗੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਰੋਸ ਐਨ ਟਿਕਾਣੇ ’ਤੇ ਕੇਂਦਰਤ ਕਰਨ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਵਾਤਾਵਰਨ ਤਬੀਹੀ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਜੱਦੋਜਹਿਦ ਦਾ ਰਸਤਾ ਦਿਖਾਉਣ ਪੱਖੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਸੀ। ਅਜਿਹੇ ਮਹੌਲ ਦਰਮਿਆਨ ਹੀ ਜੀਰੇ ਖੇਤਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇਸ ਸ਼ਰਾਬ ਫੈਕਟਰੀ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਸੰਘਰਸ਼ ਵਿੱਢਿਆ ਜਿਸ ਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਦੋਹਾਂ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਨੇ ਸੂਬਾਈ ਪੱਧਰ ਤੋਂ ਹਮਾਇਤ ਦਿੱਤੀ। ਹੋਰਨਾਂ ਕਿਸਾਨ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਨੇ  ਵੀ ਇਸ ਸੰਘਰਸ਼ ’ਚ ਭਰਵਾਂ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਇਆ ਤੇ ਜ਼ੀਰਾ ਖੇਤਰ ਦਾ ਇਹ ਸੰਘਰਸ਼ ਇਕ ਮਜਬੂਤ ਲੋਕ ਸੰਘਰਸ਼ ਵਜੋਂ ਉੱਭਰ ਆਇਆ। ਇਸ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸੰਘਰਸ਼ਸ਼ੀਲ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਲਗਭਗ ਸਭਨਾਂ ਟੁੱਕੜੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਹਮਾਇਤ ਦਿੱਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਢੰਗਾਂ ਨਾਲ ਹਿੱਸਾ ਪਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। 

ਜੀਰਾ ਸ਼ਰਾਬ ਫੈਕਟਰੀ ਦਾ ਮਸਲਾ ਪੰਜਾਬ ਤੇ ਪੂਰੇ ਦੇਸ਼ ਅੰਦਰ ਲਾਗੂ ਕੀਤੇ ਅਖੌਤੀ ਵਿਕਾਸ ਮਾਡਲ ਦਾ ਇਕ ਨਮੂਨਾ ਹੈ। ਵੱਡੇ ਸਰਮਾਏਦਾਰਾਂ ਦੇ ਹਿੱਤਾਂ ਲਈ ਲਾਗੂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਇਹ ਅਖੌਤੀ ਵਿਕਾਸ ਮਾਡਲ ਸੂਬੇ ਦੀ ਆਬੋ ਹਵਾ ਦੀਆਂ ਕੁਦਰਤੀ ਦਾਤਾਂ ਦੀ ਲੁੱਟ ਅਤੇ ਤਬਾਹੀ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਉਜਾੜੇ ਤੱਕ ਦੀ ਮਾਰ ਵਾਲਾ ਮਾਡਲ ਹੈ। ਖੇਤੀ ਅਤੇ ਸਨਅਤ ਦੋਹਾਂ ਨੇ ਹੀ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਬਰਬਾਦ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਦੋਹਾਂ ਖੇਤਰਾਂ ’ਚ ਦੇਸੀ ਤੇ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਪੂੰਜੀ ਦੇ ਕਾਰੋਬਰੀਆਂ ਦੇ ਮੁਨਾਫ਼ੇ ਦੀ ਹਵਸ ਨੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਲੁੱਟ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਖੇਤੀ ’ਚ ਲਾਗੂ ਕੀਤੇ ਗਏ ਅਖੌਤੀ ਹਰੇ ਇਨਕਲਾਬ ਦੇ ਮਾਡਲ ਨੇ ਝੋਨੇ ਦੀ ਫ਼ਸਲ ਕਿਸਾਨਾਂ ਸਿਰ ਮੜ੍ਹੀ ਹੈ ਤੇ ਵੱਡੀਆਂ ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੇ ਮਾਲ ਦੀ ਖਪਤ ਲਈ ਖੇਤੀ ਫਸਲਾਂ ਦੇ ਉਤਪਾਦਨ ਦਾ ਆਪਣਾ ਪੂੰਜੀ ਦਾ ਲਾਗਤ ਵਧਾਉਣ ਵਾਲਾ ਮਾਡਲ ਠੋਸਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਨੇ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੀ ਕਿਰਤ ਸ਼ਕਤੀ ਦੀ ਲੁੱਟ ਦੇ ਨਾਲ ਮਿੱਟੀ ਦੀ ਪੈਦਾਵਾਰੀ ਸਮਰੱਥਾ ਦੀ ਤਬਾਹੀ ਕੀਤੀ ਹੈ ਤੇ ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਮੁਕਾਇਆ ਤੇ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਿਤ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਵੱਡੀ ਪੂੰਜੀ ਦੀ ਸਰਦਾਰੀ ਵਾਲਾ ਇਹੀ ਮਾਡਲ ਸਨਅਤਾਂ ’ਚ ਲਾਗੂ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜਿਸ ਨੇ  ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦਾ ਵੱਡਾ ਸੋਮਾ ਬਣਨ ਵਾਲੀ ਛੋਟੀ ਸਨਅਤ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕੀਤਾ ਹੈ, ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦਾ ਉਜਾੜਾ ਕੀਤਾ ਹੈ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਹਵਾ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਪਲੀਤ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਵੱਡੀ ਪੂੰਜੀ ਦੀ ਸਰਦਾਰੀ ਵਾਲੇ ਇਸ ਵਿਗੜੇ ਸਨਅਤੀਕਰਨ ਨੇ ਰਾਜ ਭਾਗ ਦੀ ਛਤਰਛਾਇਆ ਨਾਲ ਸਾਰੇ ਨਿਯਮਾਂ ਦੀਆਂ ਧੱਜੀਆਂ ਉਡਾਈਆਂ ਹਨ। 

ਸ਼ਰਾਬ ਦੀਆਂ ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਨਾ ਸਿਰਫ ਬੇ-ਥਾਹ ਮਾਤਰਾ ’ਚ ਪਾਣੀ ਵਰਤਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਸਗੋਂ ਸ਼ਰਾਬ ਬਣਾਉਣ ਮਗਰੋਂ ਬਚਦੇ ਗੰਦੇ ਪਾਣੀ ਨਾਲ ਧਰਤੀ ਹੇਠਲੇ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਿਤ ਵੀ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਮਸਲੇ ’ਚ ਲੋੜੀਂਦੇ ਨਿਯਮ ਅਣਡਿੱਠ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਕੰਟਰੋਲ ਬੋਰਡ ਦੀ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਨਾਲ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮਸਲਾ ਸਿੱਧੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਮੁਨਾਫ਼ੇ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਕਿਉਕਿ ਬਚਦੀ ਗੰਦਗੀ ਨੂੰ ਮੁੜ ਸੋਧਣ ਲਈ ਜੋ ਖਰਚਾ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਸਰਮਾਏਦਾਰ ਇਸ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰੀ ਹਨ। ਅਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਕਿ ਇਹ ਮਜਬੂਰੀ ਦਾ ਮਸਲਾ ਹੈ ਕਿ ਵਾਧੂ ਗੰਦਗੀ ਦਾ ਫੇੈਕਟਰੀ ਮਾਲਕ ਕੀ ਕਰਨ। ਇਸ ਨੂੰ ਸੋਧਣ ਦੀਆਂ  ਬਹੁਤ ਅਸਰਦਾਰ ਤਕਨੀਕਾਂ ਮੌਜੂਦ ਹਨ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਾਲ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਨੂੰ  ਕੰਟਰੋਲ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਸਰਮਾਏਦਾਰ ਇਸ ਖਾਤਰ ਪੂੰਜੀ ਖਰਚਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਸ਼ਰਾਬ ਫੈਕਟਰੀਆਂ ’ਚ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋ ਸਭਨਾਂ ਪਾਣੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਵਾਲੀਆਂ ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।  ਅਗਾਂਹ ਮਨੁੱਖਤਾ ਵਿਰੋਧੀ ਘੋਰ ਅਪਰਾਧ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਧਰਤੀ ’ਚ ਪਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਬਰਨਾਲੇ ਕੋਲ ਟਰਾਈਡੈਂਟ ਫੈਕਟਰੀ ਵੀ ਅਜਿਹਾ ਹੀ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਹੋਰ ਸਭ ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਵੀ । ਇਹ ਅਪਰਾਧ ਰਾਜ ਭਾਗ ਦੀ ਸਰਪ੍ਰਸਤੀ ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਜ਼ੀਰੇ ਨੇੜਲੀ ਇਸ ਫੈਕਟਰੀ ਦਾ ਮਾਲਕ ਦੀਪ ਮਲੋਹਤਰਾ ਸ਼ਰਾਬ ਦਾ ਵੱਡਾ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਹੈ। ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਵੱਲੋਂ ਐਮ.ਐਲ.ਏ. ਰਿਹਾ ਹੈ। ਅੱਜ ਕਲ੍ਹ ਕੇਜਰੀਵਾਲ ਨਾਲ ਨਜ਼ਦੀਕੀਆ ਹਨ। ਦਿੱਲੀ ਅੰਦਰ ਬਣਾਈ ਸ਼ਰਾਬ ਵਿੱਕਰੀ ਦੀ ਨੀਤੀ ਦੇ ਲਾਹੇ ’ਚ ਇਸ ਦਾ ਨਾਮ ਬੋਲਦਾ ਹੈ। ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਸ਼ਰਾਬ ਕਾਰੋਬਾਰ ’ਤੇ ਇਸਦਾ ਕਬਜਾ ਕਰਵਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ ਇਸ ਦੀਆਂ ਇਕ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਫੈਕਟਰੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਟਰਾਈਡੈਂਟ ਵਾਲਿਆਂ ਵਾਂਗ ਜੋਕਾਂ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਮਾਡਲ ਰਾਹੀਂ ਵਿਕਾਸ ਕਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ’ਚ ਸ਼ੁਮਾਰ ਹੈ। ਇਹ ਸਿਰਫ ਫੈਕਟਰੀ ਮਾਲਕ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਸਗੋਂ ਸ਼ਰਾਬ ਵਪਾਰੀ ਹੈ। ਜੋਕਾਂ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਮਾਡਲ ਤਹਿਤ ਉੱਭਰੇ ਸਿਆਸਤਦਾਨ ਤੇ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਗੱਠਜੋੜ ਦਾ ਉੱਭਰਵਾਂ ਨਮੂਨਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਰੇ ਕਾਰੋਬਾਰੀ-ਵਪਾਰੀ ਨਵ-ਉਦਾਰਵਾਦੀ ਦੌਰ ’ਚ ਉੱਭਰੀਆਂ ਜੋਕਾਂ ਹਨ ਜਿਹੜੀਆਂ ਸਿਆਸੀ ਸੱਤਾ ’ਚ ਸਿੱਧੀ ਪਹੁੰਚ ਨਾਲ ਹਵਾ, ਪਾਣੀ  ਸੜਾਕ ਗਈਆਂ ਹਨ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਖੂਨ ਚੂਸ ਕੇ ਵਧੀਆਂ ਫੁੱਲੀਆਂ ਹਨ। 

ਜ਼ੀਰੇ ’ਚ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਮੱਥਾ ਕਿਸੇ ਸਾਧਰਨ ਫੈਕਟਰੀ ਮਾਲਕ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਸਗੋਂ ਅਜਿਹੇ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਨਾਲ ਲੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜੀਹਦੀ ਪਿੱਠ ’ਤੇ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਹੈ, ਅਫਸਰਸ਼ਾਹੀ ਹੈ, ਆਮ ਆਦਮੀ ਪਾਰਟੀ ਸੁਪਰੀਮੋ ਕੇਜਰੀਵਾਲ ਹੈ, ਅਦਾਲਤ ਜੀਹਦੇ ਹੱਕ ’ਚ ਭੁਗਤਦੀ ਦਿਖਾਈ ਦੇ ਰਹੀ ਹੈ। ਸਾਰਾ ਰਾਜ ਤੰਤਰ ਉਸ ਦੀ ਹਮਾਇਤ ’ਤੇ ਹੈ ਕਿਉਕਿ ਜਿਹੜਾ ਕਾਰੋਬਾਰ ਉਹ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਜਿਹੇ ਕਾਰੋਬਾਰਾਂ ਲਈ ਹੀ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਤੰਤਰ ਸੇਵਾ ’ਚ ਹਾਜ਼ਰ ਹੈ। ਇਹ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਮਡਲ ਬਣਿਆ ਹੀ ਇਹਨਾਂ ਲਈ ਹੈ। ਇਹ ਉਹੋ ਜਿਹਾ ਹੀ ਮਸਲਾ ਹੈ ਜਿਵੇਂ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦਾ ਮੱਥਾ ਟਰਾਈਡੈਂਟ ਦੇ ਮਾਲਕ ਰਜਿੰਦਰ ਗੁਪਤੇ ਨਾਲ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਜੀਹਦੀ ਪਿੱਠ ’ਤੇ ਪਹਿਲਾਂ ਕੈਪਟਨ ਤੇ ਫਿਰ ਬਾਦਲ, ਦੋਨੋ ਸਨ।  ਜਿਵੇਂ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦਾ ਮੱਥਾ ਗੋਬਿੰਦਪੁਰਾ ਦੇ ਇੰਡੀਆ ਬੁਲਜ ਨਾਂ ਦੀ ਬਹੁਕੌਮੀ ਕੰਪਨੀ ਨਾਲ ਲੱਗਿਆ ਸੀ। ਏਸੇ ਲਈ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਫੈਲਾ ਰਿਹਾ ਗੰਦਾ ਪਾਣੀ ਜਿਹੜਾ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਜਾਨਾਂ ਲੈ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਨਾ ਅਦਾਲਤਾਂ ਨੂੰ ਦਿਖਦਾ ਹੈ ਨਾ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ, ਨਾ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਕੰਟਰੋਲ ਬੋਰਡ ਨੂੰ। ਮਸਲਾ ਰੋਲਣ ਲਈ ਬਣਾਈਆਂ ਸਰਕਾਰੀ ਕਮੇਟੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਦਿਖਣਾ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਇਹ ਜੱਦੋਜਹਿਦ ਸੌਖੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਬਹੁਤ ਸਖ਼ਤ ਜਾਨ ਹੈ, ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਹੈ। ਇਹ ਕਿਸੇ ਲਾਪ੍ਰਵਾਹੀ ਦਾ ਮਸਲਾ ਨਹੀਂ ਹੈ ਸਗੋਂ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਹਿੱਤਾਂ ਲਈ ਗਿਣ ਮਿਥ ਕੇ ਲਾਗੂ ਕੀਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਵਿਕਾਸ ਮਾਡਲ ਦਾ ਮਸਲਾ ਹੈ। ਸਾਰੇ ਰਾਜ ਪ੍ਰਬੰਧ ਦੀ ਇਸ ਵਿਕਾਸ ਮਾਡਲ ’ਤੇ ਸਹਿਮਤੀ ਹੈ। ਰਾਜ ਭਾਗ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਦੇ ਐਨ ਨੱਕ ਹੇਠ ਇਹ ਮਨੁੱਖਤਾ ਵਿਰੋਧੀ ਘੋਰ ਅਪਰਾਧ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਕੰਟਰੋਲ ਬੋਰਡ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਅਦਾਲਤਾਂ ਤੱਕ ਸਭ ਇਸ ਅਪਰਾਧ ਨੂੰ ਅਣਗੌਲਿਆਂ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਹੁਣ ਵੀ ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਲਈ ਮਸਲਾ ਸਹੇ ਦਾ ਨਹੀਂ ਪਹੇ ਦਾ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ ਨਿਵੇਸ਼ ਲਈ ਜਿਹੜੇ ਹੋਕਰੇ ਭਗਵੰਤ ਮਾਨ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਜਗਤ ਨੂੰ ਮਾਰ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਕਾਰੋਬਾਰਾਂ ਲਈ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਯਕੀਨ ਦਹਾਨੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਸੁਪਰ ਮੁਨਾਫਿਆਂ ਦੀ ਗਰੰਟੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ, ਸਸਤੀਆਂ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਲੈ ਕੇ ਦੇਣ ਦਾ ਭਰੋਸਾ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੈ, ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਦੀਆਂ ਯੂਨੀਅਨਾਂ ਨਾ ਬਣਨ ਦੇਣ ਤੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਕੁਚਲ ਦੇਣ ਦੀ ਗਰੰਟੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਪਾਣੀ ਵਰਤਣ ਤੇ ਵਾਤਾਵਰਨ ਦੀ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਾ ਕਰਨ ਦਾ ਭਰੋਸਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਕਾਰੋਬਾਰਾਂ ਦੀ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ’ਚ ਸਾਰੀ ਰਾਜ ਮਸ਼ੀਨਰੀ ਝੋਕ ਦੇਣ ਦੀ ਯਕੀਨ ਦਹਾਨੀ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ। ਜਰਮਨ ਗਿਆ ਭਗਵੰਤ ਮਾਨ ਉਸੇ ਬਾਯਰ ਕੰਪਨੀ ਨੂੰ ਸੱਦਾ ਦੇ ਕੇ ਆਇਆ ਹੈ ਜਿਹੜੀ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸਾਡੇ ਵਰਗੇ ਦੇਸ਼ਾਂ ਅੰਦਰ ਜ਼ਹਿਰਾਂ ਦੇ ਛਿੜਕਾ ਰਾਹੀਂ ਕੈਂਸਰ ਵਰਗੀਆਂ ਨਾਮੁਰਾਦ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਦਾ ਪਸਾਰਾ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਕਿਸੇ ਫੈਕਟਰੀ ਮਾਲਕ ਤੇ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਦੇ ਮੁਨਾਫ਼ੇ ਨੂੰ ਆਈ ਜ਼ਰਾ ਕੁ ਜਰਬ ਵੀ ਇਸ ਹਕੂਮਤ ਨੂੰ ਪੁੱਗਦੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿਉਕਿ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ‘ਵਿਕਾਸ’ ਲਈ ਸਾਰੀ ਟੇਕ ਤਾਂ ਇਹਨਾਂ ’ਤੇ ਹੈ, ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਪੂੰਜੀ ’ਤੇ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਦੀਪ ਮਲੋਹਤਰੇ ਦੀ ਪਿੱਠ ’ਤੇ ਉਹ ਸਾਰੀ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਲਾਬੀ ਵੀ ਮੌਜੂਦ ਹੈ ਜੀਹਦੇ ਇਛਾਰਿਆਂ ’ਤੇ ਇਹ ਹਕੂਮਤਾਂ ਨੱਚਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਲਾਬੀ ਦੇ ਮੁਨਾਫਿਆਂ ’ਤੇ ਮਾਮੂਲੀ ਆਂਚ ਵੀ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਵਾਰਾ ਨਹੀਂ ਖਾਂਦੀ ਤੇ ਫੈਕਟਰੀ ਬੰਦ ਕਰਨਾ ਤਾਂ ਉਝ ਹੀ ਅਜਿਹੇ ਕਾਰੋਬਾਰਾਂ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਆਪ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਝੱਟ ਪੱਟ ਅਦਾਲਤੀ ਹੁਕਮਾਂ ’ਤੇ ਹਰਜਾਨੇ ਦੀ ਕਰੋੜਾਂ ਦੀ ਰਕਮ ਅਦਾਲਤ ਕੋਲ ਜਮ੍ਹਾ ਕਰਾ ਦਿੱਤੀ ਹਾਲਾਂ ਕਿ  ਇਸ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਉੱਪਰੀਆਂ ਅਦਾਲਤਾਂ ’ਚ ਜਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸੀ। 

ਪਾਣੀ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਿਤ ਕਰਨ ਖਿਲਾਫ ਜੂਝ ਰਹੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜੱਦੋਜਹਿਦ ਨੂੰ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਵਿਕਾਸ ਮਾਡਲ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਵਡੇੇਰੇ ਲੋਕ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੇ ਅੰਗ ਵਜੋਂ ਚਿਤਵਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਤੇ ਇਸ ਚੌਖਟੇ ’ਚ ਨਜਿੱਠਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਕਿਸਾਨ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੌਰਾਨ ਫੈਲੀ ਕਾਰਪੋਰੇਟੀ ਲੁੱਟ ਵਿਰੁੱਧ ਸੰਘਰਸ਼ ਚੇਤਨਾ ਨੂੰ ਇਸ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੌਰਾਨ ਹੋਰ ਉਗਾਸਾ ਦੇਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸੰਘਰਸ਼ ਵਾਤਾਵਰਨ ਬਚਾਉਣ ਦੀਆਂ ਸਾਧਾਰਨ ਪ੍ਰਚਾਰ ਸਰਗਰਮੀਆਂ ਦੀ ਬਜਾਏ ਵਾਤਾਵਰਨ ਦੀ ਰਾਖੀ ਦੀ ਜੱਦੋਜਹਿਦ ਨੂੰ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਵਿਕਾਸ ਮਾਡਲ ਵਿਰੋਧੀ ਜੱੱੱਦੋਜਹਿਦ ਨਾਲ ਗੁੰਦਣ ਦੀ ਸੋਝੀ ਵਿਕਸਤ ਕਰਨ ਦਾ ਨੁਕਤਾ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਠੋਸ ਰੂਪ ’ਚ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਕਾਰੋਬਾਰਾਂ ਨੂੰ ਟਿੱਕਣ ਤੇ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ’ਤੇ ਰੱਖਣ ਦਾ ਰਸਤਾ ਉਭਾਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਝੂਠੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਨੂੰ ਕੱਟਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਉ ਤਾਂ ਪੰਜਾਬ ’ਚੋਂ ਸੱਨਅਤਾਂ ਹੀ ਚਲੀਆਂ ਜਾਣਗੀਆਂ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾ ਨੁਕਤਾ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਨਅਤ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਤਬਾਹ ਕਰਨ ਦੀ ਇਜਾਜ਼ਤ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ । ਉਝ ਵੀ ਇਹ ਸਨਅਤ ਨਾ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਬੇਹੱਦ ਲੋੜੀਂਦੇ ਉਤਪਾਦਨ ’ਚ ਸ਼ੁਮਾਰ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਰੁਜ਼ਗਾਰ-ਮੁੱਖੀ ਸਨਅਤ ਹੈ ਸਗੋਂ ਇਹ ਤਾਂ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਮੁਖੀ ਛੋਟੀ ਤੇ ਘਰੇਲੂ ਸਨਅਤ ਨਾਲ ਟਕਰਾਅ ’ਚ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਕੀਮਤ ’ਤੇ ਫੈਲਦੀ ਹੈ। ਸਰਕਾਰੀ ਕਰਜ਼ਿਆਂ ਦਾ ਮੂੰਹ ਇਹਦੇ ਵੱਲ ਖੁਲ੍ਹਦਾ ਹੈ ਤੇ ਛੋਟੀ ਸਨਅਤ ਕਰਜ਼ਿਆਂ ਬਾਝੋਂ ਪੂੰਜੀ-ਥੁੜ ਨਾਲ ਜੂਝਦੀ ਹੈ। ਸਰਕਾਰੀ ਸਬਸਿਡੀਆਂ, ਮੰਡੀ ਮੁਕਾਬਲੇਬਾਜੀ ਤੇ ਹੋਰ ਸਭਨਾਂ ਪੱਖਾ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਪੂੰਜੀ ਵਾਲੀ ਸਨਅਤ ਛੋਟੀ ਸਨਅਤ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਦੇਸ਼ ਭਰ ਅੰਦਰ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਦਾ ਮੁੱਖ ਸੋਮਾ ਵੀ ਇਹੀ ਬਣੀ ਹੋਈ ਹੈ ਤੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਪੱਖੋਂ ਇਹ ਉੱਚ ਤਕਨੀਕ ਤੇ ਅਧਾਰਿਤ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਨਾਮਾਤਰ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਅਜਿਹੀ ਫੈਕਟਰੀ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਸਨਅਤੀਕਰਨ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ ਜਿਹੜਾ ਕੇਵਲ ਵਾਤਾਵਰਨ ਦੀ ਤਬਾਹੀ ਦਾ ਹੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਸਗੋਂ ਹਕੀਕੀ ਵਿਕਾਸ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਦਾ ਜਿੰਮੇਵਾਰ ਵੀ ਹੈ। ਇਹਦੀ ਥਾਂ ਵਾਤਾਵਰਨ ਮੁਖੀ ਤੇ ਲੋਕ ਮੁਖੀ ਸਨਅਤੀਕਰਨ ਦਾ ਮਾਡਲ ਅਪਣਾਉਣ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਨੀ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਰੋਕਣ ਵਾਲੇ ਕਾਨੂੰਨ ਸਖਤ ਕਰਨ ਦੀ ਮੰਗ ਬਣਦੀ ਹੈ ਤੇ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਇਹ ਕਾਨੂੰਨ ਨਰਮ ਕਰਨ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਸਖ਼ਤ ਵਰਜਣਾ ਕਰਨ ਦੀ ਮੰਗ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਕਾਰੋਬਾਰਾਂ ਲਈ ਵਾਤਾਵਰਨ ਸਬੰਧੀ ਨਿਯਮਾਂ ’ਚ ਛੋਟਾਂ ਦੇਣ ਦੇ ਕਾਨੂੰਨ ਲਿਆ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਸਭ ਰਾਜ ਸਰਕਾਰਾਂ ਵੀ ਏਸੇ ਰਾਹ ’ਤੇ ਹਨ।

ਇਲਾਕਾ ਪੱਧਰ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਇਹ ਸੰਘਰਸ਼ ਸਥਾਨਕ ਕਮੇਟੀ ਵੱਲੋਂ ਚਲਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿਚ ਇਸ ਇਲਾਕੇ ’ਚ ਕੰਮ ਕਰਦੀਆਂ ਲੋਕ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਤੇ ਜਮਹੂਰੀ ਹਿੱਸੇ ਸ਼ਾਮਲ ਹਨ, ਜਿਸ ਨੂੰ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਵਿਆਪਕ ਹਮਾਇਤ ਹਾਸਲ ਹੈ। ਲਗਭਗ 6 ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਸੰਘਰਸ਼ ਲੋਕਾਂ ’ਚ ਮਕਬੂਲੀਅਤ ਹਾਸਲ ਕਰਦਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਧਰਨੇ ਦੀ ਫੈਕਟਰੀ ਬੰਦ ਕਰਨ ਦੀ ਮੰਗ ਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਕਿਸਾਨ ਯੂਨੀਅਨ ਏਕਤਾ ਉਗਰਾਹਾਂ ਵੱਲੋਂ ਸੰਗਰੂਰ ਦੇ ਲਗਾਤਾਰ ਚੱਲੇ ਧਰਨੇ ਦੌਰਾਨ ਪ੍ਰਮੁੱਖਤਾ ਨਾਲ ਉਭਾਰਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰ ਨਾਲ ਗੱਲਬਾਤ ਵੇਲੇ ਵੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਕਰਕੇ ਇਸ ਮੁੱਦੇ ਦੇ ਅਹਿਮ ਸਥਾਨ ਕਰਕੇ ਗੱਲ ਟੁੱਟਦੀ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿਉਕਿ ਸਰਕਾਰ ਮੰਨਣ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਆਖਰ ਨੂੰ ਸੰਗਰੂਰ ਧਰਨੇ ਮੌਕੇ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਇਸ ਮੰਗ ਨੂੰ ਵੀ ਪ੍ਰਵਾਨ ਕਰਨ ਦੇ ਭਰੋਸੇ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਉਹ ਧਰਨਾ ਸਮਾਪਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਹਕੂਮਤ ਨੇ ਕੀਤੇ ਵਾਅਦੇ ਦੀ ਕੋਈ ਪ੍ਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਕੀਤੀ ਸਗੋਂ ਹੁਣ ਦਸੰਬਰ ’ਚ ਆ ਕੇ ਜਬਰੀ ਧਰਨਾ ਚੁਕਾਉਣ ਦੇ ਰਾਹ ਪੈ ਗਈ। ਇਸ ਖਾਤਰ ਅਦਾਲਤੀ ਓਟ ਵੀ ਲਈ ਗਈ ਪਰ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਰੌਂਅ ਅਤੇ ਵਿਆਪਕ ਦਬਾਅ ਅੱਗੇ ਤਿੱਖੇ ਜਬਰ ਤੋਂ ਪਿੱਛੇ ਹਟਣ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੋ ਗਈ। ਹਕੂਮਤੀ ਹੱਲੇ ਨਾਲ ਸੰਘਰਸ਼ ਹੋਰ ਮਘ ਪਿਆ ਤੇ ਫੈਲ ਗਿਆ। ਪੰਜਾਬ ਭਰ ’ਚੋਂ ਲੋਕ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਤੇ ਹੋਰ ਜਮਹੂਰੀ ਹਲਕੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੀ ਹਮਾਇਤ ’ਚ ਆ ਗਏ। ਸੰਘਰਸ਼ ਦੀ ਕਮਾਨ ਸਥਾਨਕ ਕਮੇਟੀ ਦੇ ਹੱਥ ਰਹਿੰਦਿਆਂ ਬਾਕੀ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਹਮਾਇਤ ਕਰਨ ਦਾ  ਅਪਣਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਤਰੀਕਾ ਹੀ ਸੰਘਰਸ਼ ਸੰਚਾਲਨ ਦਾ ਢੁਕਵਾਂ ਜਮਹੂਰੀ ਢੰਗ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਚਾਹੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਲੋੜਾਂ  ਹਕੂਮਤ ਨੂੰ ਕਈ ਮੁਹਾਜ਼ਾਂ ’ਤੇ ਟੱਕਰ ਦੇਣ ਦੀਆਂ ਹਨ, ਭਾਵ ਅਦਾਲਤਾਂ ’ਚ ਕਾਨੂੰਨੀ ਲੜਾਈ ਦੇ ਪੱਖ ’ਤੇ ਵੀ ਅਤੇ ਮੀਡੀਆ ’ਚ ਵੀ ਹਕੂਮਤੀ ਗੁਮਰਾਹਕੁਨ ਪ੍ਰਚਾਰ ਦੀ ਕਾਟ ਲਈ  ਡਟਣ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਪਰ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਪਹਿਲੂ ਸਥਾਨਕ ਪੱਧਰ ’ਤੇ ਲਾਮਬੰਦੀ ਤੇ ਲਮਕਵੇਂ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਦਾ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੇ ਟਿਕਾਊ ਹੋਣ ’ਚ ਬੁਨਿਆਦੀ  ਰੋਲ ਬਣਨਾ ਹੈ। ਇਸ ਬੁਨਿਆਦੀ ਪੱਖ ਨੂੰ ਸੂਬਾਈ ਪੱਧਰ ਤੋਂ ਹਮਾਇਤੀ ਪੱਖ ਨਾਲ ਸੁਮੇਲਣ  ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਹੈ। ਬਾਕੀ ਸਭਨਾਂ ਯਤਨਾਂ ਨੇ ਇਸ  ਮੋਹਰੀ ਪੱਖ ਦੀ ਤਕੜਾਈ ਨਾਲ ਜੁੜ ਕੇ ਹੀ ਅਸਰਦਾਰ ਹੋਣਾ ਹੈ। ਇਹ ਸੰਘਰਸ਼ ਆਪ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਅਸਲ ਖਸਲਤ ਲੋਕਾਂ ’ਚ ਉਭਾਰਨ ਪੱਖੋਂ ਅਹਿਮ ਨੁਕਤਾ ਬਣ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਸਰਮਾਏਦਾਰ ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਦੀ ਪਿੱਠ ’ਤੇ ਖੜੀ ਹਕੂਮਤ ਤੇ ਸਮੁੱਚੀ ਹਕੂਮਤੀ ਮਸ਼ੀਨਰੀ ਨੂੰ ਦੇਖ ਲਿਆ ਹੈ ਤੇ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਰਵੱਈਆ ਹੰਢਾ ਲਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਹੋ ਰਹੀ ਭਰਮ ਮੁਕਤੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਅਗਲੇ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਲਈ ਹੋਰ ਵੀ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। 

ਸੰਘਰਸ਼ ਦੀ ਜਿੱਤ ਹਾਰ ਤਾਂ ਹੋਰ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪਹਿਲੂਆਂ ’ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰੇਗੀ ਪਰ ਇਸ ਮੁੱਦੇ ’ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਇਹ ਸੰਘਰਸ਼ ਲੋਕਾਂ ਤੇ ਹਕੂਮਤ, ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਨੁਕਤੇ ਤੋਂ ਵਡੇਰੀ ਮਹੱਤਤਾ ਅਖਤਿਆਰ ਕਰ ਗਿਆ ਹੈ। ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਜਗਤ ਵੱਲੋਂ ਵਾਤਾਵਰਨ ਤਬਾਹੀ ਖਿਲਾਫ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਜੱਦੋਜਹਿਦਾਂ ਲਈ ਨਵੇਂ ਰਾਹ ਪੈਣ ਤੇ ਇਸ ਮੁੱਦੇ ’ਤੇ ਲਮਕਵੀਆਂ ਜੱਦੋਜਹਿਦਾਂ ਦਾ ਤੋਰਾ ਤੁਰਨ ਪੱਖੋਂ ਇਹ ਜੱਦੋਜਹਿਦ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਜਿੱਤ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਲੁੱਟ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਧਿਰ ਨੂੰ ਹੋਰ ਤਕੜਾਈ ਦੇਵੇਗੀ।   

                                                                               (2 ਜਨਵਰੀ,  2023)   

ਆਰਥਿਕ ਤੌਰ ’ਤੇ ਕਮਜੋਰ ਵਰਗਾਂ ਲਈ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਦਾ ਮੁੱਦਾ..

 ਆਰਥਿਕ ਤੌਰ ’ਤੇ ਕਮਜੋਰ ਵਰਗਾਂ ਲਈ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਦਾ ਮੁੱਦਾ..
ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਦੀ ਧਾਰਨਾ ਨੂੰ ਕੱਟਦਾ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ..

ਅੱਜ ਤੋਂ ਚਾਰ ਵਰ੍ਹੇ ਪਹਿਲਾਂ ਜਨਵਰੀ 2019 ਵਿਚ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਇਕ ਸੰਵਿਧਾਨਕ ਸੋਧ ਕਰਦਿਆਂ ਆਰਥਿਕ ਤੌਰ ’ਤੇ ਪਛੜੇ ਵਰਗਾਂ ਲਈ 10 ਫੀਸਦੀ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਦਾ ਕਦਮ ਲਿਆ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਵੀ ਇਸ ਕਦਮ ਦੀ ਵਾਜਬੀਅਤ ਬਾਰੇ  ਭਖਵੀਂ ਬਹਿਸ ਛਿੜੀ ਸੀ। ਅਨੇਕਾਂ ਹਿੱਸਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਵੱਖੋ ਵੱਖਰੇ ਨੁਕਤਾ ਨਜ਼ਰ ਤੋਂ ਇਸ ਕਦਮ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਕਈਆਂ ਵੱਲੋਂ ਇਸਨੂੰ ਕਾਨੂੰਨੀਤੌਰ ’ਤੇ ਵੀ ਚੁਣੌਤੀ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ। ਲੰਘੇ ਨਵੰਬਰ ਮਹੀਨੇ ਵਿੱਚ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਨੇ ਇਸ ਕਦਮ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਪਾਈਆਂ ਪਟੀਸਨਾਂ ਦੀ ਸੁਣਵਾਈ ਕਰਦਿਆਂ ਇਸ ਕਦਮ ਨੂੰ ਵਾਜਿਬ ਕਰਾਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਨਾਲ ਮਸਲਾ ਇੱਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਚਰਚਾ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ ਹੈ।

            ਭਾਰਤ ਦੀ ਗਰੀਬ ਜਨਤਾ ਦੇ ਹਿੱਤਾਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਦੇ ਨਾਂ ਹੇਠ ਵਾਜਬ ਠਹਿਰਾਏ ਜਾ ਰਹੇ ਇਸ ਕਦਮ ਦੀ ਤਾਸੀਰ  ਇੱਕ ਪੱਖੋਂ ਤੀਹਰੇ ਤਲਾਕ ਉਪਰ ਕਾਨੂੰਨ ਵਰਗੀ ਹੀ ਬਣਦੀ ਹੈ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਹਕੀਕੀ ਮਕਸਦ ਸਮਾਜਕ ਵੰਡੀਆਂ ਨੂੰ ਡੂੰਘੇ ਕਰਨਾ ਹੈ  ਅਤੇ ਪਛੜੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦੀ ਭਲਾਈ ਦੇ ਨਾਂ ਹੇਠ ਫ਼ਿਰਕੂ ਅਤੇ ਜਾਤ-ਪਾਤੀ ਟਕਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਉਭਾਰ ਕੇ ਜਮਾਤੀ ਟਕਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਰੋਲਣਾ ਹੈ। ਇਹ ਕਦਮ ਨਿਰੋਲ ਭਾਜਪਾ ਦੀਆਂ ਵੋਟ ਗਿਣਤੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲਿਆ ਕਦਮ ਸੀ, ਜਿਸ ਦਾ ਸਿਹਰਾ ਕਾਂਗਰਸ ਵੀ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ਬੰਨਣ ਲਈ ਤਹੂ ਸੀ। ਇਹ   ਭਾਰਤੀ ਸਮਾਜ ਦੇ ਹਰ ਖੇਤਰ ’ਤੇ ਕਾਬਜ ਉੱਚ ਜਾਤੀਆਂ ਨੂੰ ਖੁਸ਼ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਕਦਮ ਸੀ, ਜਿਸ ਰਾਹੀਂ ਉੱਚ ਜਾਤੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸਮਾਜ ਦੀਆਂ ਪੀੜਤ ਜਾਤੀਆਂ ਵਜੋਂ ਸਥਾਪਤ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਇਉ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਰਿਆਇਤਾਂ ਦਾ ਹੱਕਦਾਰ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ ਜੋ ਪਹਿਲਾਂ ਅਨਿਆਂ ਦੇ ਹਕੀਕੀ ਪੜੀਤਾਂ ਨੂੰ ਹਾਸਲ ਸਨ। ਪਿਛਲੇ ਦਹਾਕਿਆਂ ਅੰਦਰ ਭਾਰਤੀ ਨਿਆਂਪਾਲਕਾ ਆਪਣੇ ਫੈਸਲਿਆਂ ਰਾਹੀਂ ਉੱਚ ਜਾਤੀਆਂ ਦੀ ਨੁਮਾਇੰਦਾ ਬਣ ਕੇ ਵਿਚਰਦੀ ਰਹੀ ਹੈ ਅਤੇ ਪਛੜੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਉਪਰ ਦਾਬੇ ਅਤੇ ਜੁਲ਼ਮ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਦੀ ਰਹੀ ਹੈ। ਭਾਰਤੀ ਹਕੂਮਤ ਅਤੇ ਨਿਆਂਪਾਲਕਾ ਦਾ ਪਛੜੇ ਵਰਗਾਂ ਅਤੇ ਘੱਟ ਗਿਣਤੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਤਿਰਸਕਾਰ ਲੰਘਦੇ ਸਮੇਂ ਨਾਲ ਹੋਰ ਵੱਧ ਇਕਸੁਰ ਹੁੰਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਿਆਂਪਾਲਕਾ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੁਖੌਟੇ ਲਾਹ ਕੇ ਧੱਕੜ ਹਕੂਮਤੀ ਨੀਤੀਆਂ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਦੇ ਰਾਹ ਤੁਰੀ ਹੈ। ਮੌਜੂਦਾ ਫੈਸਲਾ ਜੋ 3:2 ਦੀ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਨਾਲ ਪਾਸ ਹੋਇਆ ਹੈ, ਇਸੇ ਅਮਲ ਦੀ ਦਿਸ਼ਾ ਵਿੱਚ ਹੈ। ਮੌਜੂਦਾ ਫੈਸਲੇ ਵਿਚ ਕੁਝ ਵਖਰੇਵਿਆਂ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਪੰਜ ਜੱਜਾਂ ਦਾ ਪੂਰਾ ਬੈਂਚ ਆਰਥਿਕ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਬਾਰੇ ਵੀ ਇੱਕਸੁਰ ਰਿਹਾ ਹੈ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਰਾਖਵੇਂ ਕਰਨ ਦੇ ਸੀਮਤ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਲਟਕ ਜਾਣ ਬਾਰੇ ਉਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਮਤਭੇਦ ਨਹੀਂ ਸਨ ਇਸਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵੀ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਸੰਬੰਧੀ ਕਹਿ ਚੁੱਕੀ ਹੈ ਕਿ ‘‘ ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੈ। ਸਮਾਜਿਕ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਖਤਮ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਆਰਥਿਕ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਹੈ।’’

      ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਦੀ ਧਾਰਨਾ

ਅਨਿਆਂ ਅਤੇ ਦਾਬੇ ਦੀਆਂ ਨੀਹਾਂ ਉੱਤੇ ਉਸੱਰੇ ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਅੰਦਰ ਜਾਤ-ਪਾਤੀ ਵਿਤਕਰਾ ਅਤੇ ਦਾਬਾ ਸਦੀਆਂ ਦਰ ਸਦੀਆਂ ਚੱਲਦਾ ਅਤੇ ਫ਼ਲਦਾ ਆਇਆ ਹੈ। ਇਸ ਵਿਤਕਰੇ ਦੀ ਹਕੀਕਤ ਏਨੀ ਮੂੰਹਜ਼ੋਰ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਨੂੰ ਅਣਗੌਲਿਆਂ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ। 1947 ਦੀ ਸੱਤਾ ਬਦਲੀ ਵੇਲੇ ਨਵੇਂ ਬਣੇ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਦੀ ਪਹਿਲੇ ਜਾਲ਼ਮ ਰਾਜ ਤੋਂ ਵੱਖਰੇ ਦਿਸਣ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਬਣੀ। ਅੰਗਰੇਜੀ ਰਾਜ ਜਿਸ ਨੇ ਭਾਰਤੀ ਸਮਾਜ ਦੇ ਪਛੜੇਪਨ ਨੂੰ ਸਲਾਮਤ ਰੱਖਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਹਰ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਵਿਤਕਰਿਆਂ, ਦਾਬਿਆਂ ਅਤੇ ਵਖਰੇਵਿਆਂ ਨੂੰ ਰੱਜ ਕੇ ਆਪਣੇ ਹਿਤਾਂ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਸੀ, ਭਾਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਬੇਤਹਾਸਾ ਗੁੱਸੇ ਦਾ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਰਾਜ ਦੀ ਰੂਹ ਅਤੇ ਵਿਰਾਸਤ ਨੂੰ ਇੰਨ-ਬਿੰਨ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕਰਕੇ ਬਣੇ ਨਵੇਂ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਨੇ ਇਸ ਰੂਹ ਅਤੇ ਵਿਰਾਸਤ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਕਰਨੀ ਸੀ ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇਸ ਨੂੰ ਲੋਕ ਰਾਜ ਦੇ ਨਕਾਬ ਹੇਠ ਢਕ ਕੇ ਵੀ ਰੱਖਣਾ ਸੀ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਉਸ ਵੇਲੇ ਲੋਕ ਹਿਤੈਸ਼ੀ ਦਿਖਣ ਦੀ ਲੋੜ ’ਚੋਂ ਇਕ ਪਾਸੇ ਤੇਜ਼ ਰਫ਼ਤਾਰ ਆਰਥਿਕ ਤਰੱਕੀ ਦਾ ਭਰਮ ਸਿਰਜਣ ਲਈ ਪੰਜ ਸਾਲਾ ਯੋਜਨਾਵਾਂ ਬਣੀਆਂ ਅਤੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਭਾਰਤੀ ਸਮਾਜ ਦੇ ਪਛੜੇਵੇਂ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਤੀਖਣ ਇਜ਼ਹਾਰਾਂ ’ਚੋਂ ਇੱਕ ਜਾਤ-ਪਾਤੀ ਦਾਬੇ ਬਾਰੇ ਕੋਈ ਕਦਮ ਚੁੱਕਣ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਬਣੀ। ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਨੂੰ ਜਾਤ-ਪਾਤੀ ਦਾਬੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਇਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਕਦਮ ਵਜੋਂ ਅਮਲ ਵਿੱਚ ਲਿਆਂਦਾ ਗਿਆ। ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਦਾ ਅਰਥ ਪਹਿਲ-ਪਿ੍ਰਥਮੇ ਇਹ ਬਣਦਾ ਸੀ ਕਿ ਸਮਾਜ ਵੱਲੋਂ ਇਹ ਤਸਲੀਮ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਇਸਦਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ ਸਦੀਆਂ ਦਰ ਸਦੀਆਂ ਅਨਿਆਂ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮਨੁੱਖੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਅਹਿਮ ਖੇਤਰਾਂ ਅੰਦਰ ਇਸ ਹਿੱਸੇ ਦੇ ਹੱਕ ’ਤੇ ਛਾਪਾ ਵੱਜਿਆ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਸਨਮਾਨਜਨਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਤੋਂ ਵਾਂਝਾ ਰਹਿਣਾ ਅਤੇ ਤਰੱਕੀ ਦੇ ਮੌਕਿਆਂ ਤੋਂ ਵਿਯੋਗੇ ਜਾਣਾ ਪਿਆ ਹੈ। ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਯੁੱਗਾਂ ਦੇ ਇਸ ਅਨਿਆਂ ਦੀ ਭਰਪਾਈ ਲਈ ਇਕ ਸੀਂਮਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਸੀ,ਜਿਸ ਨੂੰ ਸਮਾਜ ਦੇ ਸਰਬਪੱਖੀ ਵਿਕਾਸ ਦੀਆਂ ਨੀਤੀਆਂ ਲਾਗੂ ਕਰਕੇ ਪੂਰਿਆ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਸਿੱਖਿਆ, ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਅਤੇ ਸਿਆਸਤ ਦੇ ਖੇਤਰ ਅੰਦਰ ਰਾਖਵੇਂ ਕੀਤੇ ਗਏ ਮੌਕਿਆਂ ਨੇ ਇਹ ਜਾਮਨੀ ਕਰਨੀ ਸੀ ਕਿ ਕੱਟੇ ਹੋਏ ਅੰਗੂਠਿਆਂ ਵਾਲੇ ਏਕਲੱਵਿਆ ਵੀ ਗਿਆਨ ਅਤੇ ਸਨਮਾਨ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਸਕਣ। ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਦਾ ਕਦਮ ਸਮਾਜ ਅੰਦਰ ਗੈਰ-ਬਰਾਬਰੀ ਖਤਮ ਕਰਨ ਲਈ ਵਿਉਂਤੇ ਸਮੁੱਚੇ ਪ੍ਰਬੰਧ ਅੰਦਰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸਹਾਈ ਕਦਮ ਬਣਦਾ ਸੀ। 

          ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਗੈਰ-ਬਰਾਬਰੀ ਦਾ ਖਾਤਮਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਇਹ ਪੂਰੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਹੀ ਅਸਰਦਾਰ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਜੇਕਰ ਸਮੁੱਚੇ ਪ੍ਰਬੰਧ ਦੀ ਧੁੱਸ ਗੈਰਬਰਾਬਰੀ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਸੇਧਤ ਹੋਵੇ। ਸਮਾਜ ਦਾ ਆਰਥਿਕ ਆਧਾਰ ਉਸ ਕਾਣੀ ਵੰਡ ਦੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਭੁਗਤਦਾ ਹੋਵੇ ਜੋ ਅਜਿਹੇ ਵਿਤਕਰਿਆਂ ਦੀ ਜੰਮਣ ਅਤੇ ਪਲਣ ਭੌਂ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਵਿਤਕਰਿਆਂ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਭੁਗਤਦਾ ਸੱਭਿਆਚਾਰ ਹੋਵੇ। ਸਭਨਾਂ ਮਨੁੱਖਾਂ ਦੀ ਬਰਾਬਰੀ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਦਾ ਸਿਆਸੀ ਮਾਹੌਲ ਹੋਵੇ। ਅਜਿਹੇ ਪ੍ਰਬੰਧ ਦੀ ਅਣਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਇਓਂ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿਸੇ ਮਰੀਜ਼ ਦੀ ਮਰਜ਼ ਦਾ ਇਲਾਜ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਹੀ ਉਸ ਨੂੰ ਮਰਜ਼ ਦਾ ਅਸਰ ਘਟਾਉਣ ਲਈ ਵਕਤੀ ਡੋਜ਼ ਦਿੱਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੋਵੇ। ਮਰਜ਼ ਦੇ ਹਕੀਕੀ ਇਲਾਜ ਦੀ ਅਣਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਜੇਕਰ ਦਿੱਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਵਕਤੀ ਡੋਜ਼ ਵੀ ਬੰਦ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸਦਾ ਅਰਥ ਓਸ ਰੋਗ ਦੇ ਹੋਰ ਵੀ ਤੀਬਰ ਅਤੇ ਪੀੜਦਾਇਕ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਜਾਣਾ ਬਣਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਭਾਰਤੀ ਹਾਕਮਾਂ ਦੀ ਵੀ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਰੱਖਣ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਬਣੀ ਰਹੀ  ਹੈ।

          ਪਰ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਪ੍ਰਬੰਧ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਦੇ ਐਨ ਉਲਟ ਭੁਗਤਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਹੈ। ਬੀਤੇ ਸੱਤ ਦਹਾਕਿਆਂ ਦੌਰਾਨ ਇਹ ਤਮਾਮ ਵਿਤਕਰਿਆਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਦਾ ਅਤੇ ਤਮਾਮ ਵਖਰੇਵਿਆਂ ਨੂੰ ਹਵਾ ਦਿੰਦਾ ਆਇਆ ਹੈ। ਇਹਨਾ ਵਿਤਕਰਿਆਂ ਦੇ ਸਿਰ ’ਤੇ ਕਿਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਉੱਤੇ ਦਾਬਾ ਕਾਇਮ ਰਖਦਾ ਆਇਆ ਹੈ। ਇਸ ਰਾਜ ਦੀ ਸਲਾਮਤੀ ਇਸ ਜਾਰੀ ਰਹਿ ਰਹੇ ਦਾਬੇ ਅੰਦਰ ਹੀ ਪਈ ਹੈ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਇਸਨੇ ਉਪਰੋਂ ਹਰ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਭੇਦਭਾਵ ਦੀ ਸਮਾਪਤੀ ਦਾ ਪਖੰਡ ਕੀਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਅਮਲ ਵਿੱਚ ਹਰ ਤਰਾਂ ਦੇ ਭੇਦਭਾਵ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਬੀਤੇ 75 ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੌਰਾਨ ਜਾਤ-ਪਾਤੀ ਭੇਦ-ਭਾਵ ਸੂਖਮ ਅਤੇ ਕੁੱਢਰ, ਲੁਕਵੇਂ ਅਤੇ ਜ਼ਾਹਰਾ, ਸੰਸਥਾਗਤ ਅਤੇ ਗੈਰ ਸੰਸਥਾਗਤ ਹਰ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੇ ਰੂਪਾਂ ਵਿੱਚ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਆਰਥਿਕ ਖ਼ੇਤਰ ਅੰਦਰ ਇਸ ਪ੍ਰਬੰਧ ਦੀਆਂ ਨੀਤੀਆਂ ਇਹਨਾਂ 75 ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸਾਧਨਾਂ ਤੋਂ ਹਰ ਲੰਘਦੇ ਦਿਨ  ਵੱਧ ਤੋਂ ਵੱਧ ਬੇਦਖਲ ਕਰਦੀਆਂ ਗਈਆ ਹਨ।  ਇਸ ਮੁਲਕ ਦੇ ਸੁਮੱਚੇ ਸੋਮੇ ਤੇ ਸਾਧਨ ਜੋ ਇਸ ਦੇ ਆਪਣੇ ਬਾਸ਼ਿੰਦਿਆਂ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਲਈ ਵਰਤੇ ਜਾਣੇ ਸਨ ਨਿੰਸਗ ਲੋਟੂ ਸਾਮਰਾਜੀਆਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ। ਜ਼ਮੀਨ ਸਮੇਤ ਸਭਨਾਂ ਸੋਮਿਆਂ ਦੀ ਕਾਣੀ ਵੰਡ ਇਹਨਾਂ ਸਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ ਹੋਰ ਵੀ ਕਾਣੀ ਹੋਈ ਹੈ॥ ਇਸ ਪ੍ਰਬੰਧ ਦੀ ਸਿਆਸਤ ਨੇ ਇਸ ਕਾਣੀ ਵੰਡ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕੀਤੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਅਨਿਆਂ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਉੱਠਦੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਆਵਾਜ਼ ਨੂੰ ਬੇਰਹਿਮੀ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠਣ ਦੀ ਜ਼ਾਮਨੀ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ ਪ੍ਰਬੰਧ ਨੇ ਪਛੜੇਪਨ ਨੂੰ ਪਾਲਿਆ ਪੋਸਿਆ ਹੈ। ਅਜਿਹੀ ਹਾਲਤ ਅੰਦਰ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਸਦਕਾ ਹੀ ਲਤਾੜੇ ਤਬਕਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾੜੇ ਮੋਟੇ ਮੌਕੇ ਨਸੀਬ ਹੁੰਦੇ ਰਹੇ ਹਨ। ਬੀਤੇ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਅੰਦਰ ਭਾਰੂ ਹਾਕਮ ਜਮਾਤੀ ਸਿਆਸਤ ਇਨ੍ਹਾਂ ਮਾੜੇ ਮੋਟੇ ਮੌਕਿਆਂ ਤੇ ਵੀ ਕਾਟਾ ਮਾਰਨ ਵੱਲ ਸੇਧਿਤ ਰਹੀ ਹੈ। ਅਨੇਕਾਂ ਉੱਚ ਅਹੁਦਿਆਂ ਉੱਤੇ ਬਿਨਾਂ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਭਰਤੀ ਦਾ ਅਮਲ ਚਲਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਰਾਖਵੀਆਂ ਸੀਟਾਂ ਉੱਤੇ ‘ਕੋਈ ਯੋਗ ਨਹੀਂ’ ਐਲਾਨਣ ਦੀ ਵਿਵਸਥਾ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ, ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਬਾਰੇ ਫੈਸਲਾ ਕਰਨ ਦੇ ਅਧਿਕਾਰ ਰਾਜਾਂ ਨੂੰ ਸੌਂਪੇ ਗਏ ਹਨ ਅਤੇ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਖ਼ਿਲਾਫ਼  ਮਾਹੌਲ ਬੰਨ੍ਹਣ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ। ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਮਰਾਠਾ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਕੇਸ ਉੱਤੇ ਸੁਣਵਾਈ ਕਰਦਿਆਂ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਦੇ ਪੰਜ ਮੈਂਬਰੀ ਬੈਂਚ ਨੇ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਜਾਰੀ ਰਹਿਣ ’ਤੇ ਸਵਾਲ ਉਠਾਏ ਹਨ। ਆਰਥਿਕ ਆਧਾਰ ਉੱਤੇ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਦਾ ਨਿਆਂਪਾਲਕਾ ਦਾ ਮੌਜੂਦਾ ਫੈਸਲਾ ਵੀ ਹਕੀਕੀ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਦੀ ਧਾਰਨਾ ਦੇ ਉਲਟ ਭੁਗਤਦਾ ਹੈ।

ਆਰਥਿਕ ਪਛੜੇਵੇਂ ਦਾ ਸਮਾਜਿਕ ਪਛੜੇਵੇਂ ਤੋਂ ਕੀ ਫਰਕ ਹੈ?

ਸਮਾਜਿਕ ਪਛੜੇਵਾਂ ਪਛੜੇਪਣ ਦੀ ਸਥਾਈ ਬਣ ਚੁੱਕੀ ਸਥਿਤੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਸਦੀਆਂ ਦਰ ਸਦੀਆਂ ਸਮਾਜ ਦਾ ਇਕ ਖਾਸ ਹਿੱਸਾ ਸਾਧਨਾਂ ਅਤੇ ਤਰੱਕੀ ਤੋਂ ਵਾਂਝਾਪਣ ਇਉਂ ਹੰਢਾਉਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਮਾਜ ਦੇ ਉਸ ਹਿੱਸੇ ਅੰਦਰ ਜਨਮ ਲੈਣਾ ਹੀ ਇਹ ਤੈਅ ਕਰ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਕਿਸ ਪ੍ਰਕਾਰ ਦੀ ਜ਼ਲਾਲਤ ਅਤੇ ਵਿਤਕਰਾ ਭੋਗਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਆਰਥਿਕ ਪਛੜੇਵਾਂ ਇਸ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵਕਤੀ ਵਰਤਾਰਾ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਅੰਦਰ ਮਨੁੱਖ ਜਨਮ ਤੋਂ ਮਿਲੀ ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ ਤੇ ਨੀਵੇਂ ਹੋਣ ਦੀ ਪਛਾਣ ਸਾਰੀ ਉਮਰ ਬਦਲ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, ਪਰ ਉਸ ਦੀ ਆਰਥਿਕ ਪਛਾਣ ਬਦਲ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਨੀਵੀਂ ਸਮਾਜਿਕ ਪਛਾਣ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਜ਼ਲਾਲਤ, ਅਨੇਕਾਂ ਥਾਵਾਂ ਉਤੋਂ ਬੇਦਖਲੀ ਅਤੇ ਜ਼ੁਲਮ ਲੈਕੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਪਛਾਣ ਆਰਥਿਕ ਸਥਿਤੀ ਬਦਲਣ ਨਾਲ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਦਲਦੀ । ਇਹ ਨੀਵੀਂ ਸਮਾਜਿਕ ਹੈਸੀਅਤ ਉਸੇ ਹਾਲਤ ਵਿਚ ਬਦਲ ਸਕਦੀ ਹੈ ਜੇਕਰ ਉਸ ਸਮਾਜਿਕ ਤਬਕੇ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਤ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਹਿੱਸਾ ਉੱਚੇ ਸਮਾਜਕ, ਰਾਜਨੀਤਕ ਅਹੁਦਿਆਂ ਉੱਤੇ ਬਿਰਾਜਮਾਨ ਹੋਵੇ। ਇਸ ਹਿੱਸੇ ਦੀ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾਵਾਰ ਦੇ ਸਾਧਨ ਉਤੇ ਮਾਲਕੀ ਹੋਵੇ। ਇਹ ਮਾਲਕੀ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ-ਰਾਜਨੀਤਿਕ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਰਸਾਈ ਅਤੇ ਸੁਣਵਾਈ ਉਹ ਜਰੂਰੀ ਆਧਾਰ ਬਣਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਰਾਹੀਂ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਮਾਜ ਅੰਦਰ ਸਮੂਹਿਕ ਹੈਸੀਅਤ ਉਲਟਾਈ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਖ਼ੇਤਰਾਂ ਅੰਦਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਗੈਰ ਮੌਜੂਦਗੀ ਵਰਗੀ ਹਾਲਤ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਲਈ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ  ਹੋਰਨਾਂ ਬੁਨਿਆਦੀ ਕਦਮਾਂ ਨਾਲ ਜੁੜਕੇ ਇਕ ਸਾਧਨ ਬਣਦਾ ਹੈ ਜਿਸ ਰਾਹੀਂ ਕੁਝ ਮੌਕੇ ਦਾਬਾ ਪਾਉਂਦੇ ਰਹੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਰੱਖ ਕੇ ਨਿਰੋਲ ਦਾਬੇ ਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹਿੱਸਿਆਂ ਲਈ ਨਿਰਧਾਰਤ ਕੀਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਮੌਕਿਆਂ ਨੂੰ ਸਮਾਜ ਅੰਦਰ ਡੂੰਘਾ ਰਚਿਆ ਭੇਦ ਭਾਵ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਨਾ ਕਰ ਸਕੇ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਆਰਥਿਕ ਪਛੜੇਪਣ ਨੂੰ ਦੂਰ ਕਰਨ ਲਈ ਅਜਿਹੇ ਕਦਮ ਬਣਦੇ ਹਨ ਜੋ ਸਾਰੀ ਵਸੋਂ ’ਤੇ ਇਕਸਾਰ ਲਾਗੂ ਹੋਣ। ਸਾਧਨਾਂ ਦੀ ਤੋਟ ਹੰਢਾ ਰਹੇ ਸਮੂਹ ਕਿਰਤੀਆਂ ਦੀ ਮੁਲਕ ਦੇ ਸਾਧਨਾਂ ਤੱਕ ਰਸਾਈ ਬਣੇ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਜੀਵਨ ਪੱਧਰ ਨਿਰੰਤਰ ਉੱਚਾ ਉੱਠਦਾ ਜਾਵੇ। ਇਹ ਲੋੜ ਸਮੂਹ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਵਿੱਚ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਇੱਕ ਹਿੱਸੇ ਦਾ ਦੂਜੇ ਹਿੱਸੇ ਨਾਲੋਂ ਕੋਈ ਵਖਰੇਵਾਂ ਨਹੀਂ ਹੈ।

          ਆਰਥਿਕ ਪਛੜੇਵੇਂ ਅਤੇ ਸਮਾਜਿਕ ਪਛੜੇਵੇਂ ਨੂੰ ਇੱਕੋ ਜਿਹਾ ਬਣਾ ਕੇ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੌਜੂਦਾ ਫ਼ੈਸਲਾ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਹੋਏ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਨੇ ਵੀ ਕੀਤਾ ਹੈ) ਦਾ ਮਤਲਬ ਸਦੀਆਂ ਦੇ ਅਨਿਆਂ ਦੀ ਤਿੱਖ ਨੂੰ ਜਾਣ-ਬੁੱਝ ਕੇ ਬੇਹੱਦ ਘਟਾ ਕੇ ਅੰਗਣਾ ਅਤੇ ਹਕੀਕਤ ਨੂੰ ਉਲਟਾਉਣਾ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਅਰਥ ਉੱਚ ਜਾਤੀਆਂ ਦੇ ਆਰਥਿਕ ਤੌਰ ’ਤੇ ਕਮਜੋਰ ਤਬਕੇ ਨੂੰ ਪੀੜਤ ਧਿਰ ਵਜੋਂ ਤਸਲੀਮ ਕਰਨਾ ਹੈ। ਪਰ ਉਹ ਪੀੜਤ ਕਿਸ ਤੋਂ ਹੈ? ਉਹਨਾਂ ਲਿਤਾੜੇ ਤਬਕਿਆਂ ਤੋਂ ਜੋ ਕੁਝ ਸੀਟਾਂ ਉਪਰ ‘ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਅਧਿਕਾਰ ਮਾਣ ਰਹੇ ਹਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਤਰੱਕੀ ਦੇ ਮੌਕਿਆਂ ’ਤੇ ਕੱਟ ਲਾ ਰਹੇ ਹਨ।’ ਇਸ ਲਈ ਅਜਿਹੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਰੱਖ ਕੇ ਪੀੜਤ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਮੌਕੇ ਉਪਲਬਧ ਕਰਵਾਏ ਗਏ ਹਨ। ਆਮਦਨ ਕੋਈ ਸਥਾਈ ਚੀਜ਼ ਨਹੀਂ ਹੈ ਅਤੇ ਘੱਟਦੀ ਵੱਧਦੀ ਰਹਿ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਅੱਜ 8 ਲੱਖ ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਮਦਨ ਵਾਲੇ ਪਰਿਵਾਰ ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਘਟੀ ਆਮਦਨ ਦੀ ਸੂਰਤ ਵਿੱਚ ਜਾਂ ਜਾਣਬੁੱਝ ਕੇ ਘੱਟ ਦਿਖਾਈ ਆਮਦਨ ਦੀ ਸੂਰਤ ਵਿੱਚ ਇਸ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਦੇ ਹੱਕਦਾਰ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ ਪਰ ਸਮਾਜਿਕ ਪਛਾਣ ਤਾਂ ਸਥਾਈ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਇਹਦੇ ਵਿੱਚੋ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਨੀਵੀਆਂ ਜਾਤਾਂ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਹਨਾਂ ਅਰਥਾਂ ਵਿੱਚ ਉਪਰੋਂ ਆਰਥਿਕ ਆਧਾਰ ’ਤੇ ਹੋਣ ਦਾ ਝਾਉਲਾ ਪਾਉਦਾ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਹਕੀਕਤ ਵਿਚ ਜਾਤ ਅਧਾਰਤ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ  ਹੀ ਹੈ।

      ਇਸ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਦੌਰਾਨ ਇਹ ਡੁਲ੍ਹ ਡੁਲ੍ਹ ਪੈਂਦੀ ਹਕੀਕਤ ਵੀ ਨਜਰ-ਅੰਦਾਜ਼ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ ਕਿ ਸਮਾਜਿਕ ਤੌਰ ’ਤੇ ਪੱਛੜੇ ਹੋਏ ਹਿੱਸੇ ਹੀ ਹਕੀਕਤ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਆਰਥਿਕ ਤੌਰ ’ਤੇ ਪਛੜੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ ਜੇਕਰ ਆਰਥਿਕ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਲਾਗੂ ਵੀ ਕਰਨਾ ਹੈ ਤਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲੇ ਹੱਕਦਾਰ ਏਹੀ ਹਿੱਸੇ ਬਣਦੇ ਹਨ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਸ ਰਾਖਵੇਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਇਹਨਾਂ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦੀ ਆਰਥਿਕ ਸਥਿਤੀ ਨੂੰ ਪ੍ਰਸੰਗ ਬਣਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ‘ਦੂਹਰੇ ਲਾਭਾਂ’ ਦੇ ਹੱਕਦਾਰ ਹੋ ਜਾਣਗੇ। ਪਰ ਇਹ ਕਹਿੰਦਿਆਂ ਇਹ ਸਫ਼ਾਈ ਦੇਣ ਦੀ ਲੋੜ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸਮਝੀ ਗਈ ਕਿ ਜੋ ਕੋਈ ਪੀੜਤ ਹਿੱਸਾ ਸੱਚਮੁੱਚ ਦੂਹਰੇ ਲਾਭਾਂ ਦਾ ਹੱਕਦਾਰ ਹੈ  ਤਾਂ ਉਸਨੂੰ ਇਹ ਕਿਉ ਨਹੀਂ ਮਿਲਣੇ ਚਾਹੀਦੇ। ਨਾਂ ਹੀ ਕਿਸੇ ਧੱਕੇ ਦੇ ਬਦਲੇ ਦਿੱਤੇ ਗਏ ਮੁਆਵਜ਼ੇ ਲਾਭ ਬਣਾ ਧਰਨ ਵਿੱਚ ਸੰਕੋਚ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ ਹੈ।

     ਆਰਥਿਕ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਦਾ ਇਕ ਅਰਥ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਨੂੰ ਹੀ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਸਾਧਨ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਜਦੋਂ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸਾਧਨ ਹੈ ਜੋ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਵਿਤਕਰੇ ’ਚੋਂ ਉਪਜੇ ਪਛੜੇਪਣ ਨੂੰ ਨਜਿੱਠਣ ਲਈ ਵਿਉਂਤਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਜੇਕਰ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਪਛੜੇਪਣ ਨੂੰ ਇਉਂ ਹੀ ਦੂਰ ਕਰਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਹਰ ਖ਼ੇਤਰ ਵਿੱਚ ਵਸੋਂ ਦੇ ਇਕ ਹਿੱਸੇ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਦੂਜੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਰੱਖ ਕੇ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਟਕਰਾਅ ਵਿਚ ਖੜਾ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। 

       ਵੈਸੇ ਵੀ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਹਿੱਸੇ ਨੂੰ ਪਛੜਿਆ ਹੋਇਆ ਤਸਲੀਮ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਆਧਾਰ ਤੱਥ ਬਣਦੇ ਹਨ। ਰਾਜਸੀ ਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨਿਕ ਅਹੁਦਿਆਂ, ਰੁਜ਼ਗਾਰ, ਸਿੱਖਿਆ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਅੰਦਰ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਵਸੋਂ ਦੇ ਅਨੁਪਾਤ ਵਿੱਚ ਨੁਮਾਇੰਦਗੀ ਦੇਖੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਨੁਸੂਚਿਤ ਜਾਤਾਂ, ਅਨੁਸੂਚਿਤ ਕਬੀਲਿਆਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਪਛੜੀਆਂ ਜਮਾਤਾਂ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿਚ ਇਹ ਅੰਕੜੇ ਇਕੱਠੇ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿੱਚ ਸਥਾਪਤ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਇਹਨਾਂ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦੇ ਵਸੋਂ ਵਿੱਚ ਅਨੁਪਾਤ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਅਜਿਹੀਆਂ ਥਾਵਾਂ ਉੱਤੇ ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਨੁਮਾਇੰਦਗੀ ਨਾ ਮਾਤਰ ਹੈ। ਇਹ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਲਾਗੂ ਹੋਣ ਦੇ ਇੰਨੇ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਅਜੇ ਤੱਕ ਵੀ ਇਹ ਹਾਲਤ ਹੈ ਕਿ ਤਿੰਨ ਦਹਾਕਿਆਂ ਦੌਰਾਨ ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਦੇ ਮੁੱਖ ਜੱਜ ਦੇ ਅਹੁਦੇ ਤੱਕ ਅਨੁਸੂਚਿਤ ਜਾਤੀਆਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਹੀ ਪਹੁੰਚ ਸਕਿਆ ਹੈ। ਕੇਂਦਰੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਵੀ ਹੋਰਨਾਂ ਪਛੜੀਆਂ ਜਮਾਤਾਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਕਲਾਸ ਏ ਪੋਸਟਾਂ ਵਿੱਚ ਇਨ੍ਹਾਂ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਨਾਂਹ ਦੇ ਬਰਾਬਰ ਹੈ। ਸਿਰਫ ਕਲਾਸ ਸੀ ਅਤੇ ਕਲਾਸ ਡੀ ਪੋਸਟਾਂ ਵਿੱਚ ਇਹਨਾਂ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦੀ ਨੁਮਾਇੰਦਗੀ ਹੈ। ਪਰ ਆਰਥਿਕ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਵੇਲੇ ਅਜਿਹੇ ਕੋਈ ਅੰਕੜਿਆਂ ਨੂੰ ਆਧਾਰ ਨਹੀਂ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ। ਸਗੋਂ ਕਈ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਅੰਦਰ ਤਾਂ ਵਿਦਿਅਕ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਅਤੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਅੰਦਰ ਅਜਿਹੇ ਹਿੱਸੇ ਦੀ ਮੌਜੂਦਗੀ ਦੇ ਇਸ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਤੋਂ ਉਲਟ ਭੁਗਤਦੇ ਤੱਥ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੇ ਗਏ ਹਨ (ਦੀ ਹਿੰਦੂ;30.11.22, ਦੀ ਵਾਇਰ; 18.11.22, ਨਿਊਜ਼ਕਲਿਕ; 20.10.21) । ਨਾਂ ਹੀ ਅਜਿਹੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦੇ ਪੀੜੀ ਦਰ ਪੀੜੀ ਇਕੋ ਆਰਥਿਕ ਰੁਤਬੇ ਨਾਲ ਬੱਝਕੇ ਰਹਿਣ ਦੇ ਕੋਈ ਸਥਾਪਤ ਹਵਾਲੇ  ਹਨ।

ਆਰਥਿਕ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਦੇ ਓਹਲੇ

     ਆਰਥਿਕ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਰਾਹੀਂ ਗਰੀਬ ਹਿਤੈਸ਼ੀ ਹੋਣ ਦਾ ਪਾਖੰਡ ਕਰਦਿਆਂ ਜੋ ਹਕੀਕਤ ਛੁਪਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ ਉਹ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਪੂਰੀ ਬੇਸ਼ਰਮੀ ਨਾਲ ਨਾ ਬਰਾਬਰੀ ਨੂੰ ਸਿੰਜਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਸਨੇ ਕਿਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਚੂਣ-ਭੂਣ ਵੀ ਖੋਹ ਕੇ ਸਾਮਰਾਜੀਆਂ, ਸਰਮਾਏਦਾਰਾਂ ਅਤੇ ਜਗੀਰਦਾਰਾਂ ਨੂੰ ਪਾਲਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਦੁਰਗਤ ਅਤੇ ਮੰਦਹਾਲੀ ਦੇ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਹੀ ਕਾਇਮ ਹੈ। ਮੋਦੀ ਹਕੂਮਤ ਨੇ ਇਸ ਰਾਜ ਦੇ ਕਿਰਦਾਰ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਧੜੱਲੇ ਨਾਲ ਉਜਾਗਰ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਬੀਤੇ ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਡੇ ਮੁਲਕ ਨੇ ਨਾ-ਬਰਾਬਰੀ ਦੇ ਨਵੇਂ ਪਸਾਰ ਹਾਸਲ ਕੀਤੇ ਹਨ। ਪਰ ਇਸ ਦੁਰਗਤ ਦੇ ਮੁਜ਼ਰਮ ਸ਼ਾਤਰਾਨਾ ਢੰਗ ਨਾਲ ਕਿਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਇਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਟਕਰਾਅ ਵਿਚ ਖੜੇ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਆਪ ਲੋਕ ਹਿਤੈਸ਼ੀ ਹੋਣ ਦਾ ਦੰਭ ਕਰਨਾ ਜਾਣਦੇ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਨੇ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਨਾਂ ’ਤੇ ਹੀ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਹਰ ਮੌਕੇ ਨੂੰ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਖੋਹ ਕੇ ਸਾਮਰਾਜੀਆਂ ਦੀ ਝੋਲੀ ਪਾਇਆ ਹੈ।

          ਆਰਥਿਕ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਦੀ ਪੈਰਵਾਈ ਕਰਦਿਆਂ ਜੋ ਲੁਕੋਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਉਹ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਅਤੇ ਸਿੱਖਿਆ ਦੇ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਖ਼ੇਤਰਾਂ ਵਿਚ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ ਅਤੇ ਗੈਰ-ਜਮਾਤੀ ਟਕਰਾਅ ਉਭਾਰੇ ਗਏ ਹਨ ਉਹ ਖ਼ੇਤਰ ਤਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਾਮਰਾਜੀਆਂ ਦੀਆਂ ਕਮਾਈਆਂ ਲਈ ਰਾਖਵੇਂ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਹਨ ਅਤੇ ਕਿਰਤੀ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸਭ ਹਿੱਸੇ ਇਸ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਤੋਂ  ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬਾਹਰ ਹਨ। ਕਿ ਹਕੀਕਤ ਵਿੱਚ ਤਾਂ ਸਭ ਮੌਕਿਆਂ ਦਾ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਭੋਗ ਪਾਇਆ ਜਾ ਚੁੱਕਾ ਹੈ ਅਤੇ ਬਚੀ ਚੂਨ-ਭੂਣ ਲਈ ਕੋਟੇ ਨਿਰਾਧਰਤ ਕਰਕੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ  ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਟਕਰਾਅ ਵਿੱਚ ਖੜ੍ਹਾ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਕਿ ਹਕੀਕਤ ਵਿੱਚ ਮਸਲਾ ਚੂਨ-ਭੂਣ ਦੀਆਂ ਵੰਡੀਆਂ ਦਾ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਖੋਹੇ ਗਏ ਮੌਕੇ ਮੁੜ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਦਾ ਹੈ, ਕਿ ਅਸਲੀਅਤ ਤਾਂ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਸ ਮੁਲਕ ਅੰਦਰ ਇਕੋ ਇਕ ਅਸਰਦਾਰ ਰਾਖਵਾਂਕਰਨ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਖਿਲਾਫ ਲੋਟੂ ਜਮਾਤਾਂ ਦਾ ਹੈ,  ਜਿਸ ਦੀ ਰਾਖੀ ਇਹ ਪ੍ਰਬੰਧ ਪੂਰੇ ਜੀ ਜਾਨ ਨਾਲ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਕਿ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਹਕੀਕੀ ਤਰੱਕੀ ਅਤੇ ਖੁਸ਼ਹਾਲੀ ਅਸਲ ਵਿੱਚ  ਇਸ ਰਾਖਵੇਂਕਰਨ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਨ ਅਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਲੋਟੂ ਜਮਾਤਾਂ ਨੂੰ ਬੇਦਖ਼ਲ ਕਰਨ ਵਿਚ ਹੀ ਹੈ।        

---0---

   

ਬਦਲਵੇਂ ਖੇਤੀ ਮਾਡਲ ਦਾ ਸਵਾਲ

 ਬਦਲਵੇਂ ਖੇਤੀ ਮਾਡਲ ਦਾ ਸਵਾਲ

ਪੰਜਾਬ ਦਾ ਖੇਤੀ ਸੰਕਟ ਤੇ ਇਸਦਾ ਹੱਲ ਭਖਵੀਂ ਚਰਚਾ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾ ਹੈ। ਸਮਾਜ ਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਹਿੱਸੇ ਇਸ ਸੰਕਟ ਦੇ ਕਾਰਨਾਂ ਤੇ ਇਸਦੇ ਹੱਲ ਦੀ ਚਰਚਾ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਿਸਾਨ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਤੇ ਇਨਕਲਾਬੀ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਇਸ ਸਬੰਧੀ ਮੰਗਾਂ ’ਤੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਸਰਗਰਮੀਆਂ ਵੀ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਬੁੱਧੀਜੀਵੀ ਹਲਕੇ ਵੀ ਇਸ ਸੰਕਟ ਬਾਰੇ ਆਮ ਕਰਕੇ ਵਿਚਾਰ ਪ੍ਰਗਟਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਪੰਜਾਬ ਸਰਕਾਰ ਨਵੀਂ ਖੇਤੀ ਲਿਆਉਣ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਹਵਾਲੇ ਨਾਲ ਕਈ ਹਲਕਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਬਦਲਵੇਂ ਮਾਡਲ ਦੀ ਚਰਚਾ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਝੋਨੇ ਦੀ ਫਸਲ ਨਾਲ ਜੁੜਕੇ ਤੇ ਪਾਣੀ ਸੰਕਟ ਨਾਲ ਉਭਰਦੇ ਦਿ੍ਰਸ਼ ’ਚੋਂ ਖੇਤੀ ਖੇਤਰ ’ਚ ਬਦਲਵੀਆਂ ਫਸਲਾਂ ਦੀ ਚਰਚਾ ਵੀ ਜ਼ੋਰ ਫੜ ਚੁੱਕੀ ਹੈ ਤੇ ਝੋਨੇ ਤੋਂ ਕਿਸਾਨੀ ਦਾ ਛੁਟਕਾਰਾ ਕਰਵਾਉਣ ਤੇ ਸੂਬੇ ਦੇ ਵਾਤਾਵਰਣ ਅਨਕੂਲ ਫਸਲਾਂ ਦੀ ਪੈਦਾਵਾਰ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਮੰਗਾਂ ਵੀ ਕਿਸਾਨ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਉਭਾਰੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਸਮੁੱਚੇ ਪ੍ਰਸੰਗ ਦਰਮਿਆਨ ਬਦਲਵੇਂ ਖੇਤੀ ਮਾਡਲ ਦੀ ਦਾ ਮੁੱਦਾ ਸੂਬੇ ਦੇ ਅਹਿਮ ਮੁੱਦੇ ਵਜੋਂ ਉੱਭਰਿਆ ਹੋਇਆ। ਖੇਤੀ ਦੇ ਬਦਲਵੇਂ ਮਾਡਲ ਦਾ ਸਵਾਲ ਬੁਨਿਆਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਵਾਲਾ ਸਵਾਲ ਹੈ। ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਲਈ ਭਾਵ ਜਗੀਰਦਾਰਾਂ ਤੇ ਧਨੀ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੀ ਨੁਮਾਇੰਦਗੀ ਕਰਦੀਆਂ ਜਥੇਬੰਦੀਆਂ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸਿਆਸੀ ਪਾਰਟੀਆਂ ਤੱਕ ਦੇ ਘੇਰੇ ’ਚ ਬਦਲਵੇਂ ਖੇਤੀ ਮਾਡਲ ਦੇ ਆਪੋ-ਆਪਣੇ ਅਰਥ ਹਨ। ਪਰ ਖੇਤੀ ਖੇਤਰ ਵਿਚਲੀ ਕਿਰਤ ਸ਼ਕਤੀ ਲਈ ਬਦਲਵੇਂ ਹਕੀਕੀ ਲੋਕ ਪੱਖੀ ਖੇਤੀ ਮਾਡਲ ਦਾ ਅਰਥ ਖੇਤੀ ਖੇਤਰ ਦੇ ਪੈਦਾਵਾਰੀ ਸੰਬੰਧਾਂ ’ਚ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤਬਦੀਲੀ ਤੋਂ ਹੈ। ਇਸ ਮੌਜੂਦਾ ਲੁਟੇਰੇ ਰਾਜ ਪ੍ਰਬੰਧ ਦੇ ਅੰਦਰ-ਅੰਦਰ ਫਸਲਾਂ ਦੀ ਤਬਦੀਲੀ ਜਾਂ ਫਸਲਾਂ ਦੀ ਖਰੀਦ ਦੇ ਮੁੱਦਿਆਂ ਨੂੰ ਬਦਲਵਾਂ ਖੇਤੀ ਮਾਡਲ ਕਰਾਰ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਫਸਲਾਂ ਦੇ ਉਤਪਾਦਨ ਦੇ ਪੈਟਰਨ ’ਚ ਤਬਦੀਲੀਆਂ, ਸਿੰਚਾਈ ਇੰਤਜਾਮਾਂ ’ਚ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਜਾਂ ਖਰੀਦ ਪ੍ਰਬੰਧ ’ਚ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਵੀ ਚਾਹੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੋ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ਪਰ ਅਜਿਹੀਆਂ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਤਾਂ ਰਾਜ ਭਾਗ ਆਪਣੀਆਂ ਬਦਲਦੀਆਂ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਵੀ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਹਰੇ ਇਨਕਲਾਬ ਦਾ ਮਾਡਲ ਵੀ ਅਜਿਹੀ ਤਬਦੀਲੀ ਹੀ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਖੇਤੀ ਖੇਤਰ ’ਚੋਂ ਸਾਮਰਾਜੀ ਕੰਪਨੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਲੁੱਟ ਕਰਨ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੀ ਦਖਲਅੰਦਾਜ਼ੀ ਸੀ ਜਿਸਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੇ ਖੇਤੀ ਸੰਕਟ ਨੂੰ ਹੋਰ ਡੂੰਘਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਏਸੇ ਸੰਕਟ ਦੇ ਨਾਂ ਹੇਠ ਹੀ ਫਸਲਾਂ ਦੀ ਖਰੀਦ ’ਚ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਘਰਾਣਿਆਂ ਦੀ ਪੁੱਗਤ ਬਣਾਉਣ ਖਾਤਰ ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਨਵੇਂ ਕਨੂੰਨ ਲਿਆਂਦੇ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਏਸੇ ਸੰਕਟ ਨੂੰ ਹੋਰ ਡੂੰਘਾ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਕਿਸਾਨ ਪੱਖੀ ਕੁੱਝ ਉਸਾਰੂ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਵੀ ਮਾਮੂਲੀ ਸੁਧਾਰਾਂ ਦਾ ਸਬੱਬ ਹੀ ਬਣ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ, ਸੰਕਟ ਦੇ ਹੱਲ ਦਾ ਸਾਧਨ ਨਹੀਂ ਬਣਦੀਆਂ।  ਸਾਡੇ ਸੂਬੇ ਦਾ ਖੇਤੀ ਸੰਕਟ ਸਮੁੱਚੇ ਮੁਲਕ ਦੀ ਆਰਥਿਕਤਾ ਦੇ ਸੰਕਟ ਦਾ ਹੀ ਹਿੱਸਾ ਹੈ। ਖੇਤੀ ਦਾ ਮੌਜੂਦਾ ਸੰਕਟ ਇਸਦੀ ਜਗੀਰੂ ਤੇ ਸਾਮਰਾਜੀ ਲੁੱਟ ਵਿੱਚ ਪਿਆ ਹੈ ਜਿਹੜੇ ਹਰੇ ਇਨਕਲਾਬ ਦੇ ਲਾਗੂ ਹੋਣ ਮਗਰੋਂ ਹੋਰ ਵੀ ਤਿੱਖੀ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੈ ਤੇ ਸਿਖਰੀਂ ਪੁਹੰਚ ਗਈ ਹੈ। ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੀ ਕਿਰਤ ਸ਼ਕਤੀ ਦੀ ਲੁੱਟ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ’ਤੇ ਸਾਮਰਾਜੀ ਕੰਪਨੀਆਂ ਤੇ ਜ਼ਮੀਨੀ ਲਗਾਨ ਦੇ ਰੂਪ ’ਚ ਜਗੀਰਦਾਰਾਂ ਕੋਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜ਼ਮੀਨ ਦੀ ਥੁੜ੍ਹ ਗਰੀਬ ਤੇ ਬੇਜ਼ਮੀਨੇ ਕਿਸਾਨਾਂ ਨੂੰ ਭਾਰੀ ਲਗਾਨ ਤਾਰਨ ਲਈ ਮਜ਼ਬੂਰ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਜਗੀਰੂ ਲੁੱਟ-ਖਸੁੱਟ ਦੇ ਨਾਲ ਜੁੜਦੇ ਰੂਪ ਸ਼ਾਹੂਕਾਰਾਂ ਕਰਜ਼ੇ ਦੇ ਹਨ ਜਿਹੜਾ ਉੱਚੀਆਂ ਵਿਆਜ ਦਰਾਂ ਕਾਰਨ ਵੱਧਦਾ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਆਖਰ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨ ਖੁਰਦੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਘੱਟਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਉੱਚੇ ਲਗਾਨ ਰੇਟ ਕਿਸਾਨਾਂ ਸ਼ਾਹੂਕਾਰਾਂ ਵੱਸ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ ਕਿਉਂਕਿ ਬੈਂਕ ਕਰਜ਼ਿਆਂ ਦੇ ਮੂੰਹ ਵੱਡੇ ਜਗੀਰਦਾਰਾਂ ਤੇ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਜਗਤ ਵੱਲ੍ਹ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਏਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਇਹੀ ਬੈਂਕ ਕਰਜ਼ੇ ਜਗੀਰਦਾਰਾਂ ਰਾਹੀਂ ਉੱਚੀਆਂ ਵਿਆਜ ਦਰਾਂ ਨਾਲ ਕਿਸਾਨਾਂ ਤੱਕ ਪੁੱਜਦੇ ਹਨ। ਫਸਲਾਂ ਦੀ ਸਰਕਾਰੀ ਖਰੀਦ ਨਾ ਹੋਣਾ, ਫਸਲਾਂ ਦਾ ਮੌਸਮੀ ਕਰੋਪੀ ਨਾਲ ਨੁਕਸਾਨੇ ਜਾਣਾ ਵਾਜਬ ਭਾਅ ਨਾ ਮਿਲਣਾ ਵਗੈਰਾ ਸਭ ਕੁੱਝ ਰਲਕੇ ਕਰਜ਼ਿਆਂ ਦਾ ਭਾਰ ਵਧਾਉਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਜ਼ਮੀਨ ਦੀ ਹੋਰ ਜਿਆਦਾ ਤੋਟ ਪੈਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਿਛਲੇ ਕਈ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਗਰੀਬਾਂ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਖੁਰ ਕੇ ਥੋੜ੍ਹੇ ਹੱਥਾਂ ’ਚ ਕੇਂਦਰਿਤ ਹੋਣ ਦਾ ਵਰਤਾਰਾ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹਦੇ ’ਚ ਸਾਮਰਾਜੀ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੀ ਲੁੱਟ-ਖਸੁੱਟ ਦਾ ਆਪਣਾ ਵੱਖਰਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਜਗੀਰੂ ਲੁੱਟ-ਖਸੁੱਟ ਨਾਲ ਜੜੁੱਤ ਰੂਪ ’ਚ ਵੀ ਚੱਲਦਾ ਹੈ। ਕਿਸਾਨ ਦੀ ਆਮਦਨ ਦਾ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਹਿੱਸਾ ਰੇਹਾਂ, ਸਪਰੇਆਂ, ਬੀਜਾਂ ਤੇ ਮਸ਼ੀਨਰੀ ਵਾਲੀਆਂ ਬਹੁਕੌਮੀ ਕੰਪਨੀਆਂ ਕੋਲ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਖੇਤੀ ਲਾਗਤ ਵਸਤਾਂ ਦੀ ਮੰਡੀ ’ਤੇ ਸਾਮਰਾਜੀ ਬਹੁਕੌਮੀ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੀ ਸਰਦਾਰੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ, ਇਹਨਾਂ ਲਾਗਤ ਵਸਤਾਂ ਦੀਆਂ ਬੇਹੱਦ ਉੱਚੀਆਂ ਕੀਮਤਾਂ ਫਸਲ ਉਤਪਾਦਨ ਦੀ ਕਮਾਈ ਦਾ ਕਾਫੀ ਗਿਣਨਯੋਗ ਹਿੱਸਾ ਨਿਚੋੜ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸਦਾ ਸਿੱਟਾ ਵੀ ਮੋੜਵੇਂ ਰੂਪ ’ਚ ਸ਼ਾਹੂਕਾਰ ਕਰਜ਼-ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਫਸਣ ਦੇ ਰੂਪ ’ਚ ਨਿਕਲਦਾ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰਲੇ ਆੜ੍ਹਤੀਏ/ਸ਼ਾਹੂਕਾਰ ਹੀ ਇਹਨਾਂ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੇ ਡੀਲਰਾਂ ਵਜੋਂ ਵੀ ਭੂਮਿਕਾ ਅਦਾ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਸਾਮਰਾਜੀ ਤੇ ਜਗੀਰੂ ਲੁੱਟ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੀਆਂ ਪੂਰਕ ਵਜੋਂ ਰੋਲ ਅਦਾ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਗੁੰਦੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਾਮਰਾਜੀ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੀ ਇਹ ਲੁੱਟ ਦੇਸ਼ ਭਰ ਅੰਦਰ ਹਰੇ ਇਨਕਲਾਬ ਦੀਆਂ ਪੱਟੀਆਂ ’ਚ ਜਿਆਦਾ ਤਿੱਖੀ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਵਪਾਰਕ ਖੇਤੀ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਰਵਾਇਤੀ ਢੰਗਾਂ ਨਾਲ ਖੇਤੀ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ ਉੱਥੇ ਇਹ ਹਿੱਸਾ ਨਿਗੂਣਾ ਹੈ ਜਦਕਿ ਕਿਸਾਨ ਦੀ ਲੁੱਟ ਖਸੁੱਟ ਦਾ ਮੁੱਖ ਹਿੱਸਾ ਜਗੀਰਦਾਰਾਂ/ ਸ਼ਾਹੂਕਾਰਾਂ (ਜਿਹੜੇ ਟੂ-ਇਨ ਵਨ ਹਨ) ਕੋਲ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਵਾਹੀ ਲਈ ਜ਼ਮੀਨ ਦਾ ਤਰਸੇਵਾਂ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਕਿਸਾਨਾਂ ਨੂੰ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ ਖੇਤੀ ਸੰਕਟ ਦੀ ਤਿੱਖ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਪੀੜਤ ਹਿੱਸਾ ਖੇਤ ਮਜ਼ਦੂਰ ਹਨ ਜਿਹੜੇ ਖੇਤੀ ਮਸ਼ੀਨੀਕਰਨ ਅਤੇ ਹੋਰਨਾਂ ਵਸਤਾਂ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਾਰਨ ਆਪਣਾ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਗੁਆ ਬੈਠੇ ਹਨ। ਸਾਮਰਾਜੀ ਸੰਸਾਰੀਕਰਨ ਦੀਆਂ ਨੀਤੀਆਂ ਨੇ ਮੁਲਕ ਦੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਅਧਰੰਗੇ ਤੇ ਨਿਗੂਣੇ ਸਨਅਤੀਕਰਨ ਨੂੰ ਹੋਰ ਵੀ ਪਿੱਛੇ ਧੱਕ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਅਤੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦੇ ਬਦਲਵੇਂ ਸਰੋਤ ਵਜੋਂ ਮੁਲਕ ਦੀ ਸਨਅਤ ਖੇਤ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਨੂੰ ਸਮੋਣ ਜੋਗੀ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਸਾਮਰਾਜੀ ਤੇ ਜਗੀਰੂ ਲੁੱਟ ਖਸੁੱਟ ਕਾਰਨ ਗਰੀਬ ਤੇ ਥੁੜ੍ਹ-ਜ਼ਮੀਨੀ ਕਿਸਾਨੀ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਖੁਰ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਇਹ ਬਹੁਤ ਵੱਡੇ ਹਿੱਸੇ ਜ਼ਮੀਨ ਤੋਂ ਵਾਂਝੇ ਹੋ ਕੇ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਦੀ ਫੌਜ ’ਚ ਹੋਰ ਵਾਧਾ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ ਇਹ ਪਰਤ ਅਜਿਹੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣੇ ਸਮਾਜਿਕ ਰੁਤਬੇ ਕਾਰਨ (ਜੀਹਦੇ ’ਚ ਉੱਚੀ ਜਾਤ ਦਾ ਬਿੱਲਾ ਸ਼ਾਮਲ ਹੈ) ਖੇਤ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ, ਜੋ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ’ਤੇ ਦਲਿਤ ਹਨ, ਵਾਂਗ ਹਰ ਵੰਨਗੀ ਦੇ ਕਿੱਤੇ ’ਚ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ। ਸਨਅਤ ’ਚ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਨਾ ਹੋਣ ਕਾਰਨ ਇਹ ਹਿੱਸਾ ਬਹੁਤ ਹੀ ਨਿਗੂਣੀਆਂ ਉਜਰਤਾਂ ’ਤੇ ਟੁੱਟਵਾਂ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਹਾਸਲ ਕਰ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਫਿਰ ਠੇਕੇ ’ਤੇ ਖੇਤੀ ਕਰਨ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਨਾਲ ਬੱਝਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਵੱਡੀਆਂ ਜ਼ਮੀਨੀ ਢੇਰੀਆਂ ਵਾਲੇ ਕਿਸਾਨ ਅਤੇ ਜਗੀਰਦਾਰ ਹਨ ਜਿਹੜੇ ਹਰੇ ਇਨਕਲਾਬ ਰਾਹੀਂ ਹੋਰ ਵੀ ਵਧੇ ਫੁੱਲੇ ਹਨ ਤੇ ਖੇਤੀ ਕਾਮਿਆਂ ਦੀ ਲੁੱਟ ’ਚ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਰੁਤਬਿਆਂ ਅਨੁਸਾਰ ਹੀ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਖੇਤੀ ਸੰਕਟ ਦੇ ਹੱਲ ਦਾ ਭਾਵ ਇਹਨਾਂ ਵੱਡੇ ਕਿਸਾਨਾਂ ਤੇ ਜਗੀਰਦਾਰਾਂ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨਾਲ ਜੋਟੀ ਪਾਕੇ ਚੱਲਦੇ ਕਾਰਪੋਰੇਟਾਂ ਦੇ ਹਿੱਤਾਂ ਦੀ ਕੀਮਤ ’ਤੇ ਗਰੀਬ ਤੇ ਬੇਜ਼ਮੀਨੇ ਕਿਸਾਨਾਂ-ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਦੇ ਹਿੱਤ ਪੂਰਨਾ ਹੈ। ਖੇਤੀ ਸੰਕਟ ਦੇ ਕਿਸੇ ਵੀ ਹੱਲ ਦਾ ਇੱਕ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸਰੋਕਾਰ ਖੇਤ ਮਜ਼ਦੂਰ ਤੇ ਬੇ-ਜ਼ਮੀਨੇ ਕਿਸਾਨ ਬਣਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਪਰਤ ਦੇ ਸਰੋਕਾਰਾਂ ਦੇ ਕੇਂਦਰੀ ਸਥਾਨ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਖੇਤੀ ਸੰਕਟ ਦੇ ਹੱਲ ਦੀ ਚਰਚਾ ਵਿਅਰਥ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਖੇਤੀ ਖੇਤਰ ’ਚੋਂ ਇਸ ਦੋਹੇਂ ਕਿਸਮ ਦੀ ਲੁੱਟ-ਖਸੁੱਟ ਦਾ ਖਾਤਮਾ ਹੀ ਇਸ ਸੰਕਟ ਦਾ ਬੁਨਿਆਦੀ ਹੱਲ ਹੈ। ਇਨਕਲਾਬੀ ਜ਼ਮੀਨੀ ਸੁਧਾਰਾਂ ਰਾਹੀਂ ਜ਼ਮੀਨ ਦੀ ਮੁੜ-ਵੰਡ ਰਾਹੀਂ ਖੇਤ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ ਤੇ ਬੇ-ਜ਼ਮੀਨੀ ਕਿਸਾਨਾਂ ਨੂੰ ਜ਼ਮੀਨਾਂ ਦੇ ਮਾਲਕ ਬਣਾਉਣ ਅਤੇ ਥੁੜ-ਜ਼ਮੀਨੇ ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੀ ਜ਼ਮੀਨ ਦੀ ਤੋਟ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਰਾਹੀਂ ਜਗੀਰੂ ਲੁੱਟ ਦਾ ਜੂਲਾ ਲਾਹਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਖੇਤੀ ਲਾਗਤ ਵਸਤਾਂ ਰਾਹੀਂ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸਾਮਰਾਜੀ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੀ ਲੁੱਟ ਦਾ ਖਾਤਮਾ ਕਰਨ ਲਈ ਸਰਕਾਰ ਇਹ ਵਸਤਾਂ ਕੰਟਰੋਲ ਰੇਟ ’ਤੇ ਖੁਦ ਮੁਹੱਈਆ ਕਰਵਾਉਣ ਅਤੇ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੇ ਕਾਰੋਬਾਰਾਂ ਨੂੰ ਮੁਲਕ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਦਾ ਰਸਤਾ ਦਿਖਾਉਣ। ਅਗਲਾ ਲੋੜੀਂਦਾ ਅਹਿਮ ਕਦਮ ਸੂਦਖੋਰੀ ਦਾ ਖਾਤਮਾ ਕਰਨਾ ਤੇ ਖੇਤੀ ਖੇਤਰ ਲਈ ਸਸਤੇ ਬੈਂਕ ਕਰਜ਼ਿਆਂ ਦੀ ਜ਼ਾਮਨੀ ਕਰਨਾ। ਇਹਦੇ ਲਈ ਪੂੰਜੀ ਜੁਟਾਉਣ ਖਾਤਰ ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਟੈਕਸ ਲਾਉਣੇ ਤੇ ਵੱਡੀ ਪੂੰਜੀ ਨੂੰ ਜ਼ਬਤ ਕਰਨਾ। ਇਹ ਵੱਡੇ ਬੁਨਿਆਦੀ ਕਦਮ ਬਣਦੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਬਾਕੀ ਦੇ ਸਾਰੇ ਕਦਮ ਇਸ ਸੰਕਟ ਦੇ ਹੱਲ ਲਈ ਨਾ-ਕਾਫੀ ਹੋਣਗੇ। ਇਹਨਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੂਜੀ ਵੰਨਗੀ ਦੇ ਕਦਮ ਆਉਂਦੇ ਹਨ ਜਿਹੜੇ ਇਹਨਾਂ ਪਹਿਲੇ ਵੱਡੇ ਬੁਨਿਆਦੀ ਕਦਮਾਂ ਨਾਲ ਅਸਰਦਾਰ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਜਿਵੇਂ ਫਸਲਾਂ ਦੇ ਲਾਹੇਵੰਦ ਭਾਅ ਤੇ ਮੰਡੀਕਰਨ ਦੇ ਸਰਕਾਰੀ ਇੰਤਜ਼ਾਮ, ਵੱਖ-ਵੱਖ ਖੇਤਰਾਂ ’ਚ ਵਾਤਾਵਰਣ ਅਨਕੂਲ ਫਸਲਾਂ ਦੀ ਚੋਣ, ਸਿੰਚਾਈ ਢਾਂਚਾ ਉਸਾਰੀ ਦੇ ਲਈ ਵੱਡੀ ਸਰਕਾਰੀ  ਪੂੰਜੀ ਜੁਟਾਉਣਾ ਤੇ ਨਹਿਰੀ ਪਾਣੀਆਂ ਦੀ ਵਧੇਰੇ ਵਰਤੋਂ, ਫਸਲਾਂ ਖਰਾਬ ਹੋਣ ’ਤੇ ਕਿਸਾਨ ਹਿਤੂ ਮੁਆਵਜ਼ਾ ਨੀਤੀ, ਰੇਹਾਂ, ਸਪਰੇਆਂ ਤੇ ਬੀਜਾਂ ਨੂੰ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਮੁਹੱਈਆ ਕਰਵਾਉਣ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਮਸ਼ੀਨਰੀ ਵੀ ਸਸਤੇ ਕਿਰਾਏ ’ਤੇ ਮੁਹੱਈਆ ਕਰਵਾਉਣੀ ਆਦਿ। ਅਜਿਹੇ ਸਾਰੇ ਕਦਮ ਰਲਕੇ ਖੇਤੀ ਨੂੰ ਲਾਹੇਵੰਦ ਕਿੱਤਾ ਬਣਾ ਸਕਦੇ ਹਨ ਤੇ ਇਸਤੋਂ ਵੀ ਅੱਗੇ ਮੁਲਕ ਦੇ ਸਨਅਤੀਕਰਨ ਦਾ ਅਮਲ ਤੋਰਨਾ ਜ਼ਰੂਰੀ ਹੈ ਤਾਂ ਕਿ ਖੇਤੀ ’ਚੋਂ ਵਾਧੂ ਨਿਬੜਦੀ ਕਿਰਤ ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਵਿਉਂਤਬੱਧ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਮੁਹੱਈਆ ਕਰਵਾਇਆ ਜਾ ਸਕੇ। ਅਜਿਹਾ ਕਰਨ ਖਾਤਰ ਮੁਲਕ ਦੀ ਸਨਅਤ ਤੋਂ ਸਾਮਰਾਜੀ ਜਕੜ ਤੋੜਨੀ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੈ ਤੇ ਸਵੈ-ਨਿਰਭਰ ਵਿਕਾਸ ਦਾ ਰਸਤਾ ਅਖਤਿਆਰ ਕਰਨਾ ਲਾਜ਼ਮੀ ਹੈ। ਵਿਦੇਸ਼ੀ ਪੂੰਜੀ ਅਤੇ ਤਕਨੀਕ ਤੋਂ ਨਿਰਭਰਤਾ ਖਤਮ ਕਰਕੇ ਹੀ ਮੁਲਕ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਮੁਖੀ-ਸਨਅਤ ਦਾ ਵਿਕਾਸ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਖਾਤਰ ਸਾਮਰਾਜੀ ਮੁਲਕਾਂ ਨਾਲ ਅਣਸਾਵੀਆਂ ਸੰਧੀਆਂ ’ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆਉਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ। ਇਉਂ ਖੇਤੀ ਸੰਕਟ ਦਾ ਮਸਲਾ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੌਰ ’ਤੇ ਮੁਲਕ ਦੀ ਆਰਥਿਕਤਾ ਨੂੰ ਮੁੜ ਤੋਂ ਆਜ਼ਾਦਾਨਾ ਲੀਹਾਂ ’ਤੇ ਵਿਉਂਤਣ ਤੇ ਚਲਾਉਣ ਦਾ ਮਸਲਾ ਹੈ ਤੇ ਆਖਰ ਨੂੰ ਇਹ ਸਿਆਸੀ ਸਵਾਲ ਹੈ। ਜਿਹੜਾ ਸਿਆਸੀ ਤਬਦੀਲੀ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਤੇ ਲੋਕ ਪੱਖੀ ਬੁਨਿਆਦੀ ਸਿਆਸੀ ਤਬਦੀਲੀ ਨਾਲ ਹੱਲ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ ਪਾਣੀ, ਮਿੱਟੀ ਤੇ ਹਵਾ ਦੇ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਦਾ ਸਵਾਲ ਵੀ ਤਿੱਖੇ ਰੂਪ ’ਚ ਉੱਭਿਰਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਸਨਅਤੀ ਪ੍ਰਦੂਸ਼ਣ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਫਸਲਾਂ ਦਾ ਮੌਜੂਦਾ ਉਤਪਾਦਨ ਢੰਗ ਵੀ ਇਸ ਲਈ ਜਿੰਮੇਵਾਰ ਹੈ। ਜਿਹੜਾ ਹਰੇ ਇਨਕਲਾਬ ਨੇ ਲਿਆਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਇਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ’ਚ ਹੀ ਟੁੱਟਵਾਂ ਵਰਤਾਰਾ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਗੋਂ ਮੁਲਕ ਤੇ ਸੂਬੇ ਅੰਦਰ ਲਾਗੂ ਹੋ ਰਹੇ ਅਖੌਤੀ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਮਾਡਲ ਦਾ ਅੰਗ ਹੈ ਤੇ ਇਸਨੂੰ ਹਕੀਕੀ ਲੋਕ-ਪੱਖੀ ਵਿਕਾਸ ਮਾਡਲ ਦੇ ਅੰਗ ਵਜੋਂ ਹੀ ਨਜਿੱਠਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ ਖੇਤੀ ਦੇ ਬਦਲਵੇਂ ਮਾਡਲ ਦੀ ਚਰਚਾ ਦਾ ਬੁਨਿਆਦੀ ਨੁਕਤਾ ਇਹ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸਨ ਇੱਕ ਹੀ ਜਮਾਤ ਨਹੀਂ ਹਨ। ਇਹਦੀਆਂ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਪਰਤਾਂ ਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਹਿੱਤ ਹਨ ਤੇ ਟਕਰਾਵੇਂ ਵੀ ਹਨ। ਖੇਤੀ ਸੰਕਟ ਦੇ ਹੱਲ ਦਾ ਮੂਲ ਸਰੋਕਾਰ ਖੇਤੀ ਖੇਤਰ ’ਚ ਲੱਗੀਆਂ ਹੇਠਲੀਆਂ ਪਰਤਾਂ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਪਰਤਾਂ ਦੇ ਆਪਸੀ ਸੰਬੰਧਾਂ ’ਚ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤਬਦੀਲੀ ਹੀ ਖੇਤੀ ਸੰਕਟ ਦੇ ਹੱਲ ਦੀ ਬੁਨਿਆਦੀ ਚੂਲ ਹੈ। ਬਦਲਵਾਂ ਕਿਸਾਨ-ਪੱਖੀ ਮਾਡਲ ਏਸੇ ਦੁਆਲੇ ਹੀ ਉਸਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।     ---0---   

ਫ਼ਿਰਕੂ ਪਾਲਾਬੰਦੀ ਦਾ ਅਮਲ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਲਈ ਭਾਜਪਾਈ ਭੱਥੇ ’ਚੋਂ ਕੱਢਿਆ ਇੱਕ ਹੋਰ ਤੀਰ: ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਿਵਲ ਕੋਡ

 ਫ਼ਿਰਕੂ ਪਾਲਾਬੰਦੀ ਦਾ ਅਮਲ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਲਈ ਭਾਜਪਾਈ ਭੱਥੇ ’ਚੋਂ ਕੱਢਿਆ ਇੱਕ ਹੋਰ ਤੀਰ

ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਿਵਲ ਕੋਡ

    9 ਦਸੰਬਰ 2022 ਨੂੰ ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ਦੇ ਸਰਦ-ਰੁੱਤ ਸੈਸ਼ਨ ਦੌਰਾਨ ਭਾਜਪਾ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਇੱਕ ਐਮ.ਪੀ. ਸ਼੍ਰੀ ਕਿਰੋੜੀ ਲਾਲ ਮੀਨਾ ਨੇ ਰਾਜ ਸਭਾ ’ਚ ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਮੈਂਬਰ ਦੀ ਹੈਸੀਅਤ ’ਚ ਬਿੱਲ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਬਿੱਲ ਦਾ ਮਕਸਦ ਯੂਨੀਫਾਰਮ (ਇੱਕਸਾਰ) ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਤੇ ਇਸਨੂੰ ਸਮੁੱਚੇ ਮੁਲਕ ’ਚ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਦਾ ਰਾਹ ਪੱਧਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਇੱਕ ਕੌਮੀ ਜਾਂਚ ਪੜਤਾਲ ਤੇ ਨਜ਼ਰਸਾਨੀ ਕਮੇਟੀ ਸਥਾਪਤ ਕਰਵਾਉਣਾ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ । ਵਿਰੋਧੀ ਧਿਰ ਦੀਆਂ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਪਾਰਟੀਆਂ ਨੇ ਇਸ ਬਿੱਲ ਨੂੰ ਦਾਖ਼ਲ ਕਰਨ ਦਾ ਜੰਮ ਕੇ ਵਿਰੋਧ ਕਰਦਿਆਂ ਇਸਨੂੰ ਵਾਪਸ ਲੈਣ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਦੋਸ਼ ਲਾਇਆ ਕਿ ਇਹ ਬਿੱਲ ਧਾਰਮਿਕ ਘੱਟ-ਗਿਣਤੀਆਂ ਅਤੇ ਕਬਾਇਲੀ ਤੇ ਜਨਜਾਤੀ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਵਿਰੁੱਧ ਸੇਧਤ ਹੈ। ਇਹ ਫ਼ਿਰਕੂ ਦਹਿਸ਼ਤ ਫੈਲਾਏਗਾ। ਭਾਰਤ ਦੀ ਅਨੇਕਤਾ ’ਚ ਏਕਤਾ ਨੂੰ ਤਬਾਹ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਸਮਾਜਿਕ ਤਾਣੇ-ਬਾਣੇ ਨੂੰ ਅਸਥਿਰ ਤੇ ਕਮਜ਼ੋਰ ਕਰੇਗਾ ਅਤੇ ਬਦਅਮਨੀ ਵਧਾਏਗਾ। 

ਇੱਥੇ ਇਹ ਗੱਲ ਚੇਤੇ ਕਰਾਉਣੀ ਉੱਚਿਤ ਹੈ ਕਿ ਭਾਜਪਾ ਦੇ ਫ਼ਿਰਕੂ ਹਿੰਦੂਤਵੀ ਏਜੰਡੇ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਮੱਦਾਂ-ਰਾਮ ਮੰਦਰ ਦੀ ਅਯੁੱਧਿਆਂ ’ਚ ਸਥਾਪਨਾ, ਕਸ਼ਮੀਰ ’ਚੋਂ ਧਾਰਾ 370 ਦਾ ਖਾਤਮਾ, ਨਾਗਰਿਕਤਾ ਸੋਧ ਕਾਨੂੰਨ, ਗਊ ਰੱਖਿਆ ਬਾਰੇ ਅੱਡ-ਅੱਡ ਕਾਨੂੰਨ ਆਦਿਕ-ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਦੇਸ਼ ਭਰ ’ਚ ਇੱਕਸਾਰ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਲਾਗੂ ਕਰਾਉਣਾ ਵੀ ਸ਼ਾਮਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। 2019 ਦੀਆਂ ਸੰਸਦੀ ਚੋਣਾਂ ਵੇਲੇ ਇਹ ਭਾਜਪਾ ਦੇ ਵੱਲੋਂ ਕੀਤੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਵਾਅਦਿਆਂ ’ਚੋਂ ਇੱਕ ਸੀ। ਇਹਨਾਂ ਚੋਣਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਉੱਤਰਾਖੰਡ, ਯੂ.ਪੀ., ਗੁਜਰਾਤ, ਹਿਮਾਚਲ ਪ੍ਰਦੇਸ਼ ਆਦਿਕ ਸੂਬਿਆਂ ’ਚੋਂ ਅਸੈਂਬਲੀ ਚੋਣਾਂ ਮੌਕੇ, ਜਿੱਤ ਹੋਣ ਦੀ ਸੂਰਤ ’ਚ, ਭਾਜਪਾ ਨੇ ਇਹਨਾਂ ਰਾਜਾਂ ’ਚ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਲਈ ਢੁਕਵੇਂ ਕਾਨੂੰਨ ਪਾਸ ਕਰਨ ਦਾ ਵਾਅਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। 

ਭਾਜਪਾ ਮੁਲਕ ਭਰ ’ਚ ਫ਼ਿਰਕੂ ਪਾਲਾਬੰਦੀ ਦੀ ਅੱਗ ਧੁਖਦੀ ਰੱਖਣ ਲਈ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਛਿੰਝਲੀ ਛੇੜੀ ਰੱਖਦੀ ਆ ਰਹੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਇਹ 2024 ਦੀਆਂ ਸੰਸਦੀ ਚੋਣਾਂ ’ਤੇ ਅੱਖ ਰੱਖਦਿਆਂ ਇਸਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਵੱਟਣੀਆਂ ਆਰੰਭ ਕਰ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਭਾਜਪਾ ਨੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸ਼ੈਤਾਨੀ ਵਰਤਦਿਆਂ, ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਆਪ ਅਜਿਹਾ ਬਿੱਲ ਲਿਆਉਣ ਦੀ ਥਾਂ, ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਮੈਂਬਰ ਵੱਲੋਂ ਇਹ ਬਿੱਲ ਦਾਖ਼ਲ ਕਰਵਾਉਣ ਦਾ ਰਾਹ ਚੁਣਿਆ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਉਂ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੇ ਬਿੱਲ ਨੂੰ ਕਾਨੂੰਨ ’ਚ ਬਦਲਣ ਦਾ ਅਮਲ ਮੁਕਾਬਲਤਨ ਲੰਬਾ ਤੇ ਗੁੰਝਲਦਾਰ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਇਸ ਮਸਲੇ ਨੂੰ ਲੰਮਾ ਚਿਰ ਧੁਖਦਾ ਰੱਖਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਸਨੂੰ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਉਸ ਸਮੇਂ ਰਾਜ ਸਭਾ ’ਚ ਪੇਸ਼ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਜਦ ਵਿਰੋਧੀ ਧਿਰ ਦੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਘੱਟ ਮੈਂਬਰ ਸਦਨ ’ਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਸਨ। ਭਾਜਪਾ ਦੇ ਹੀ ਚਰਚਿਤ ਰਹੇ ਸਾਬਕਾ ਆਗੂ ਤੇ ਹੁਣ ਰਾਜਸਭਾ ਦੇ ਚੇਅਰਮੈਨ ਸ਼੍ਰੀ ਧਨਖੜ ਨੇ ਰੌਲੇ-ਰੱਪੇ ਦੌਰਾਨ ਹੀ ਕਾਹਲੀ ’ਚ ਵੋਟਾਂ ਕਰਾਕੇ, 63-23 ਦੀ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਨਾਲ ਪਾਸ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕਰਕੇ, ਇਸ ਬਿੱਲ ਨੂੰ ਵਿਚਾਰ-ਚਰਚਾ ਲਈ ਦਾਖ਼ਲ ਕਰਨ ’ਚ ਫੋਰਾ ਲਾਇਆ।

ਆਖਰ ਕੀ ਹੈ ਇਹ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਿਵਲ ਕੋਡ?

 ਸੌਖੇ ਸ਼ਬਦਾਂ ’ਚ ਬਿਆਨ ਕਰਨਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਤੋਂ ਭਾਵ ਇੱਕ ਅਜਿਹੇ ਕਾਨੂੰਨ ਤੋਂ ਹੈ ਜੋ ਪਰਿਵਾਰਕ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਿਤ ਵਿਆਹ, ਮਰਨੇ, ਤਲਾਕ, ਬੱਚੇ ਗੋਦ ਲੈਣ, ਸੰਤਾਨ ਉੱਪਰ ਹੱਕ, ਜਾਇਦਾਦ ਦੀ ਵੰਡ-ਵੰਡਾਈ, ਉੱਤਰ-ਅਧਿਕਾਰ, ਵਿਰਾਸਤ, ਵਸੀਅਤ, ਵਿਆਹ ਟੁੱਟਣ ਦੀ ਹਾਲਤ ’ਚ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਭੱਤਾ ਅਤੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਗਾਰਡੀਅਨਸ਼ਿੱਪ ਆਦਿਕ ਜਿਹੇ ਮਸਲਿਆਂ ਨਾਲ ਨਜਿੱਠ ਸਕਦਾ ਹੋਵੇ। ਅਜਿਹਾ ਕਾਨੂੰਨ ਧਰਮਾਂ, ਜਾਤਾਂ, ਨਸਲਾਂ, ਲਿੰਗਾਂ ਆਦਿਕ ਦੇ ਭੇਦ-ਭਾਵ ਤੋਂ ਉੱਪਰ ਉੱਠਕੇ ਸਮੁੱਚੇ ਮੁਲਕ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਉੱਪਰ ਇੱਕਸਾਰ ਲਾਗੂ ਹੋਵੇ। ਹੁਣ ਤੱਕ ਇਹਨਾਂ ਮਸਲਿਆਂ ਨੂੰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਧਾਰਮਿਕ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਦੀਆਂ ਰਵਾਇਤੀ ਪ੍ਰਣਾਲੀਆਂ ਤਹਿਤ ਨਜਿੱਠਿਆ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਪਰਸਨਲ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਦੀ ਪੈਦਾਇਸ਼ ਤੇ ਪੁੱਗਤ ਦਾ ਮੂਲ ਸੋਮਾ ਸਬੰਧਤ ਭਾਈਚਾਰਕ ਫਿਰਕਿਆਂ ਦੇ ਧਰਮ ਗ੍ਰੰਥ ਤੇ ਧਾਰਮਿਕ ਮਾਨਤਾਵਾਂ ਹਨ ਜਦਕਿ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਦੀ ਹੋਂਦ ਤੇ ਅਥਾਰਟੀ ਦਾ ਸੋਮਾ ਭਾਰਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ ਹੋਵੇਗਾ। ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਲਾਗੂ ਹੋ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਰੇ ਧਰਮ-ਅਧਾਰਿਤ ਪਰਸਨਲ ਲਾਅ ਜਿਵੇਂ ਹਿੰਦੂ ਮੈਰਿਜ ਐਕਟ 1955, ਹਿੰਦੂ ਉੱਤਰ-ਅਧਿਕਾਰ ਐਕਟ 1956, ਮੁਸਲਿਮ ਪਰਸਨਲ ਲਾਅ (ਸ਼ਰੀਅਤ) ਐਪਲੀਕੇਸ਼ਨ ਐਕਟ 1937, ਦੀ ਇੰਡੀਅਨ ਕਰਿਸਚੀਅਨ ਮੈਰਿਜ ਐਕਟ 1872 ਤੇ ਪਾਰਸ਼ੀ ਪਰਸਨਲ ਲਾਅ ਬੇਮਾਅਨੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ। ਇੱਥੇ ਇਹ ਵਰਨਣ ਕਰਨਾ ਵੀ ਕੁਥਾਂਅ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ ਕਿ ਭਾਰਤੀ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦੀ ਧਾਰਾ 25 (2) ਬੀ ਅਨੁਸਾਰ ਭਾਰਤ ’ਚ ਸਿੱਖਾਂ, ਬੋਧੀਆਂ ਅਤੇ ਜੈਨ-ਧਰਮੀਆਂ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਨਾਲ ਹੀ ਟੋਚਨ ਕਰਕੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਨਿੱਜੀ ਮਾਮਲਿਆਂ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂ, ਪਰਸਨਲ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਤਹਿਤ ਹੀ ਨਜਿੱਠਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। 

ਭਾਜਪਾ-ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਬੁਲਾਰੇ ਤੇ ਹਮਾਇਤੀ ਇੱਕਸਾਰ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਦੇ ਹੱਕ ’ਚ ਸੰਵਿਧਾਨ ’ਚ ਦਰਜ ਰਾਜ ਦੀ ਨੀਤੀ ਦੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਦੀ ਧਾਰਾ 44 ਦਾ ਹਵਾਲਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਸ ਧਾਰਾ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ “ਰਾਜ ਦੇਸ਼ ਦੇ ਨਾਗਰਿਕਾਂ ਲਈ, ਸਮੁੱਚੇ ਦੇਸ਼ ’ਚ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਹਿੱਤ, ਇੱਕਸਾਰ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਲਿਆਉਣ ਲਈ ਯਤਨ ਕਰਦਾ ਰਹੇਗਾ।” ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇਹ ਦਾਅਵਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਕਾਨੂੰਨ ਬਣਾਕੇ ਉਹ ਸੰਵਿਧਾਨ ਵੱਲੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸੌਂਪੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਹੀ ਨਿਭਾ ਰਹੇ ਹਨ। ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇਹ ਵੀ ਦਾਅਵਾ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਕਰਕੇ ਉਹ ਧਾਰਮਿਕ ਘੱਟ-ਗਿਣਤੀਆਂ ਦੇ ਦਬੇ ਹੋਏ ਹਿੱਸਿਆਂ, ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਕਰਕੇ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਹੋ ਰਹੇ ਵਿਤਕਰਿਆਂ ਤੇ ਜਬਰ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰਨਾ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਮਕਾਰ ਭਾਜਪਾ-ਸੰਘੀ ਲਾਣੇ ਦੇ ਇਹ ਦਾਅਵੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੰਭੀ ਹਨ ਅਤੇ ਇਸ ਯਤਨ ਪਿੱਛੇ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਭਾਜਪਾ-ਸੰਘ ਲਾਣੇ ਦੇ ਖੋਟੇ ਮਨਸੂਬਿਆਂ ਤੇ ਪਰਦਾ ਪਾਉਣ ਦਾ ਹੀ ਯਤਨ ਹਨ। 

ਪਹਿਲੀ ਗੱਲ, ਸੰਵਿਧਾਨ ’ਚ ਦਰਜ ਰਾਜਕੀ ਨੀਤੀ ਦੇ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ’ਚ ਤਾਂ ਇਕਸਾਰ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਬਨਾਉਣ ਤੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਲੋੜੀਂਦੇ ਤੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੋਰ ਮਸਲੇ ਦਰਜ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਤਰਜੀਹ ਦੇਣੀ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਉਦਾਹਰਨ ਲਈ ਇਹਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹਰ ਨਾਗਰਿਕ ਲਈ ਜਿਊਣ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੇ ਸਾਧਨ ਮੁਹੱਈਆ ਕਰਨ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਭਾਰਤ ’ਚ ਵਸੋਂ ਦਾ ਕਾਫੀ ਵੱਡਾ ਹਿੱਸਾ ਕੁੱਲੀ, ਗੁੱਲੀ ਤੇ ਜੁੱਲੀ ਜਿਹੀਆਂ ਬੁਨਿਆਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤਾਂ ਤੋਂ ਵਾਂਝਾ ਹੈ। ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ’ਚ ਦੌਲਤ ਦੀ ਕਾਣੀ ਵੰਡ ਰੋਕਣ, ਦੌਲਤ ਦੇ ਕੁੱਝ ਹੱਥਾਂ ’ਚ ਕੇਂਦਰਿਤ ਹੋਣ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ਤੇ ਸਾਧਨਾਂ ਦੀ ਨਿਆਂਈ ਵੰਡ ਕਰਨ ਦੀ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਗਈ ਹੈ। ਪਰ ਦੌਲਤ ਦਾ ਮੁੱਠੀਭਰ ਹੱਥਾਂ ’ਚ ਕੇਂਦਰੀਕਰਨ ਅਤੇ ਕਾਣੀ ਵੰਡ ਦਾ ਅਮਲ ਭਾਜਪਾ ਰਾਜ ’ਚ ਵੱਡੇ ਛੜੱਪੀਂ ਵਧਿਆ ਹੈ। ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ’ਚ ਸਭ ਲਈ ਲਾਜ਼ਮੀ ਤੇ ਮੁਫ਼ਤ ਵਿੱਦਿਆ, ਸਿਹਤ ਸਹੂਲਤਾਂ, ਸਭ ਲਈ ਗੁਜ਼ਾਰੇ-ਯੋਗ ਤੇ ਸਨਮਾਨ-ਜਨਕ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਮੁਹੱਈਆ ਕਰਨਾ, ਬਰਾਬਰ ਕੰਮ ਲਈ ਬਰਾਬਰ ਤਨਖਾਹ ਅਤੇ ਹੋਰ ਅਨੇਕ ਨੀਤੀ-ਸਿਧਾਂਤ ਦਰਜ ਹਨ। ਭਾਜਪਾ ਸਰਕਾਰ ਨਾ ਸਿਰਫ ਇਹਨਾਂ ਨੀਤੀਆਂ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਲਿਜਾਣ ਤੋਂ ਹੀ ਇਨਕਾਰੀ ਹੈ, ਸਗੋਂ ਪੁੱਠਾ ਗੇੜਾ ਵੀ ਦੇ ਰਹੀ ਹੈ। ਹੁਣ ਜੇ ਉੱਪਰ ਜ਼ਿਕਰ ਕੀਤੇ ਨੀਤੀ-ਨਿਰਦੇਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਅਣਡਿੱਠ ਕਰਕੇ ਜਾਂ ਪੁੱਠਾ ਗੇੜਾ ਦੇ ਕੇ ਭਾਜਪਾ ਨੇ ਸਿਰਫ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਬਨਾਉਣ ਜਾਂ ਗਊ-ਰੱਖਿਆ ਕਰਨ ਜਿਹੇ ਮਸਲਿਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਤਰਜੀਹ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਤਾਂ ਇਸਤੋਂ ਸਪਸ਼ੱਟ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਭਾਜਪਾ-ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਦਾ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜੂਨ ਸੁਆਰਨ ਜਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਰਾਹਤ ਪਹੁੰਚਾਉਣ ਨਾਲ ਕੋਈ ਸੰਬੰਧ ਨਹੀਂ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਚਹੇਤੇ ਓਹੀ ਮਸਲੇ ਹਨ ਜੋ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਫ਼ਿਰਕੂ ਲੀਹਾਂ ’ਤੇ ਪਾੜਣ ਅਤੇ ਸਫਬੰਦ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਫ਼ਿਰਕੂ-ਫਾਸ਼ੀ ਹਿੰਦਤਵੀ ਏਜੰਡਾ ਅੱਗੇ ਵਧਾਉਣ ਦਾ ਹੱਥਾ ਬਣਦੇ ਹਨ। ਕਿਸੇ ਹਕੀਕੀ ਧਰਮ-ਨਿਰਲੇਪ ਅਤੇ ਜਮਹੂਰੀ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਸਰੋਕਾਰ ਨਹੀਂ। 

ਦੂਜੇ; ਸੰਵਿਧਾਨ ਘੜਣ ਸਮੇਂ ’ਤੇ ਬਾਅਦ ’ਚ ਵੀ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਬਨਾਉਣ ਦੇ ਮਸਲੇ ’ਤੇ ਡੂੰਘੀ ਸੋਚ-ਵਿਚਾਰ ਕੀਤੀ ਗਈ ਸੀ ਜੇ ਇਸਨੂੰ ਮੌਲਿਕ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਅੰਗ ਨਾ ਬਣਾ ਕੇ ਇਸਨੂੰ ਨਿਰਦੇਸ਼ਕ ਸਿਧਾਂਤਾਂ ਵਜੋਂ ਭਵਿੱਖ ਦੇ ਕਾਰਜ ਵਜੋਂ ਰੱਖਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਤਾਂ ਇਸਦਾ ਅਹਿਮ ਕਾਰਨ ਦੱਸਦਿਆਂ ਬੀ.ਆਰ.ਅੰਬੇਦਕਰ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਸੀ ਕਿ ਅਜਿਹੇ ਇਕਸਾਰ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਦੇ ਗਠਨ ਲਈ ਹਾਲੇ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਆਇਆ। ਉਸਨੇ ਹੋਰ ਅੱਗੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਅਮਲ ਬਹੁਤ ਹੀ ਧੀਮੀ ਤੋਰ ਅੱਗੇ ਵਧਾਇਆ ਜਾਣਾ ਲੋੜੀਂਦਾ ਹੈ ਪਰ ਸਬੰਧਤ ਫ਼ਿਰਕੂਆਂ ਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਤੋਂ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਉੱਕਾ ਹੀ ਅੱਗੇ ਨਹੀਂ ਵਧਾਇਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। 

ਇਸ ਪੱਖੋਂ ਕੀ ਅੱਜ ਉਹ ਸਮਾਂ ਆ ਗਿਆ ਹੈ, ਜਦ ਸਬੰਧਤ ਧਾਰਮਕ ਫ਼ਿਰਕਿਆਂ ਦਾ ਵੱਡਾ ਹਿੱਸਾ ਅਜਿਹੀ ਲੋੜ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਹੈ ਤੇ ਹਾਲਾਤ ਸਾਂਝਾ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਬਨਾਉਣ ਲਈ ਪ੍ਰਪੱਕ ਹੈ? ਪਿਛਲੇ 4-5 ਦਹਾਕਿਆਂ ਦੇ ਅਮਲ ਦੌਰਾਨ ਭਾਜਪਾ ਦੀਆਂ ਘੱਟ-ਗਿਣਤੀ ਤਬਕਿਆਂ, ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਕਰਕੇ ਮੁਸਲਿਮ ਭਾਈਚਾਰੇ ਵਿਰੁੱਧ ਜ਼ਹਿਰੀਲੀਆਂ ਤੇ ਨਫ਼ਰਤੀ ਫ਼ਿਰਕੂ ਮੁਹਿੰਮਾਂ, ਬਾਬਰੀ ਮਸਜਿਦ ਨੂੰ ਹਿੰਦੂਤਵੀ ਫਾਸ਼ੀ ਟੋਲਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਤਹਿਸ-ਨਹਿਸ ਕਰ ਦੇਣ, 2002 ’ਚ ਗੁਜਰਾਤ ’ਚ ਰਚਾਏ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਲੂੰ-ਕੰਡੇ ਖੜ੍ਹੇ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਜਨਤਕ ਕਤਲੇਆਮ, ਯੂ.ਪੀ. ’ਚ ਤੇ ਹੋਰ ਕਈ ਥਾਈਂ ਮੁਸਲਮ-ਵਿਰੋਧੀ ਦੰਗੇ ਤੇ ਗਊ-ਹੱਤਿਆ ਦੇ ਨਾਂ ’ਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ’ਤੇ ਅੱਤਿਆਚਾਰ, ਝੂਠੇ ਪਰਚੇ, ਪੁਲਸ ਜਬਰ, ਘਰ ਢਾਹੁਣ ਦੇ ਦੋਸ਼ੀਆਂ ਨੂੰ ਫੜਨ ਦੀ ਥਾਂ ਮਜ਼ਲੂਮ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਜੇਲ੍ਹੀਂ ਡੱਕਣ, ਝੂਠੇ ਪੁਲਸ ਮੁਕਾਬਲੇ ਬਨਾਉਣ, ਲਵ-ਜਿਹਾਦ, ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਪਹਿਰਾਵੇ ਤੇ ਖਾਣ-ਪੀਣ, ਤਿਉਹਾਰਾਂ, ਜਲੂਸਾਂ ਤੇ ਰੋਕਾਂ ਲਾਉਣ ’ਤੇ ਫਬਤੀਆਂ ਕਸਣ ਦੀਆਂ ਘਟਨਾਵਾਂ ਦੇ ਅਮੁੱਕ ਤੇ ਜ਼ਲੀਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਿਲਸਿਲੇ ਨੇ ਮੁਸਲਮ ਭਾਈਚਾਰੇ ਅੰਦਰ ਲਾਚਾਰੀ, ਸਹਿਮ ਤੇ ਅਸੁਰੱਖਿਆ ਦਾ ਵਿਆਪਕ ਮਾਹੌਲ ਪੈਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਭਾਜਪਾ-ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀਆਂ ਅਮੁੱਕ ਫ਼ਿਰਕੂ-ਫਾਸ਼ੀ ਮੁਹਿੰਮਾਂ ਅਤੇ ਪਾਲਾਬੰਦੀਆਂ ਨੇ ਘੱਟ-ਗਿਣਤੀਆਂ ਦੇ ਦਹਿਸ਼ਤਜ਼ਦਾ ਹੋਏ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਧਾਰਮਿਕ ਆਧਾਰ ’ਤੇ ਮੋੜਵੀਂ ਤੇ ਸੁਰੱਖਿਆਤਮਿਕ ਫ਼ਿਰਕੂ ਪਾਲਾਬੰਦੀ ਕਰਨ ਦੇ ਰਾਹ ਧੱਕਿਆ ਤੇ ਆਪਣੇ ਤਬਕੇ ਦੇ ਮੂਲਵਾਦੀ ਧਾਰਮਿਕ ਚੌਧਰੀਆਂ ਦੀ ਝੋਲੀ ਪੈਣ ਦੇ ਅਮਲ ਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕੀਤਾ ਹੈ। ਦੋਹਾਂ ਹੀ ਫਿਰਕਿਆਂ ਅੰਦਰ ਫ਼ਿਰਕੂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ, ਦੂਜੇ ਫ਼ਿਰਕੇ ਨਾਲ ਕੁੜੱਤਣ, ਪਾਟਕ ਤੇ ਬੇਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ੀ ਵਧੀ ਹੈ। ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਆਪਸੀ ਬਦਜ਼ਨੀ ਤੇ ਪਾਟੋਧਾੜ ਦੇ ਮਾਹੌਲ ਨੂੰ ਸੁਖਾਵਾਂ ਕਰਨ ਲਈ ਚੱਕੇ ਸਾਰਥਕ ਕਦਮਾਂ ਦੀ ਅਣਹੋਂਦ ’ਚ ਅਤੇ ਮਾਹੌਲ ’ਚ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਸੁਧਾਰ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਏ ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਸੱਚੀ-ਮੁੱਚਿਓਂ ਨੇਕ-ਨੀਤੀ ਨਾਲ ਕੀਤੀ ਕੋਈ ਹਾਂ-ਪੱਖੀ ਪਹਿਲਕਦਮੀ ਵੀ ਨਿਹਫਲ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਭਾਜਪਾ ਦਾ ਇਹ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟ ਤਾਂ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਹੀ ਬਦਨੀਤੀ ਤੋਂ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਹਿੰਦੂਤਵੀ ਧੌਂਸ ਅਤੇ ਹਕੂਮਤ ’ਚ ਧੱਕੜ ਬਹੁ-ਸੰਮਤੀ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਤਿੰਨ ਤਲਾਕ ਨੂੰ ਫ਼ੌਜਦਾਰੀ ਜੁਰਮ ਕਰਾਰ ਦੇਣ ਦਾ ਕਾਨੂੰਨ ਪਾਸ ਕਰਵਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਜਾਂ ਨਾਗਰਿਕਤਾ ਸੋਧ ਕਾਨੂੰਨ ਪਾਸ ਕਰਵਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਉਵੇਂ ਹੀ ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ’ਚ ਧੱਕੜ ਬਹੁਸੰਮਤੀ ਅਤੇ ਬਾਂਹ-ਮਰੋੜੂ ਹੱਥਕੰਡਿਆਂ ਰਾਹੀਂ ਇਹ ਅਮਲ ਵੀ ਸਿਰੇ ਚਾੜ੍ਹਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹੀ ਹਾਲਤ ’ਚ ਪਾਸ ਕੀਤਾ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਫ਼ਿਰਕੂ ਭਾਵਨਾਵਾਂ ਦੇ ਪਸਾਰੇ, ਭਾਈਚਾਰਕ ਪਾਟਕ ਤੇ ਆਪਸੀ ਬਦਜ਼ਨੀ ਤੇ ਬੇਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ੀ ਨੂੰ ਹੋਰ ਡੂੰਘਾ ਕਰੇਗਾ ਅਤੇ ਮਜ਼ਲੂਮ ਤੇ ਬੇਵੱਸੀ ਦੇ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹਿੱਸਿਆਂ ’ਚ ਬੇਗਾਨਗੀ ਹਿੰਸਕ ਪ੍ਰਤੀਕਰਮ ਦੀਆਂ ਰੁਚੀਆਂ ਨੂੰ ਵਧਾਵੇਗਾ ਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰੇਗਾ। ਭਾਜਪਾ ਦਾ ਹਿੱਤ ਇਸੇ ’ਚ ਹੈ ਤੇ ਉਹ ਇਹੋ ਚਾਹੁੰਦੀ ਹੈ। 

ਤੀਜੇ; ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਨੇ 2014 ’ਚ ਗੱਦੀ-ਨਸ਼ੀਨ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਸਾਲ 2016 ’ਚ ਭਾਰਤ ਦੇ ਲਾਅ ਕਮਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਇਹ ਪਤਾ ਲਾਉਣ ਲਈ ਬੇਨਤੀ ਕੀਤੀ ਸੀ ਕਿ “ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ’ਚ ਪਰਸਨਲ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਦੀ ਭਰਮਾਰ ਵਾਲੇ” ਦੇਸ਼ ’ਚ ਇੱਕਸਾਰ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਕਿਵੇਂ ਤਿਆਰ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸਾਲ 2018 ’ਚ ਭਾਰਤ ਦੇ ਲਾਅ ਕਮਿਸ਼ਨ ਨੇ ਪਰਿਵਾਰਕ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ’ਚ ਸੁਧਾਰ ਕਰਨ ਲਈ 185 ਸਫ਼ਿਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਕਨਸਲਟੇਸ਼ਨ ਪੇਪਰ ਸਰਕਾਰ ਅੱਗੇ ਰੱਖਿਆ। ਪੇਪਰ ’ਚ ਇਹ ਗੱਲ ਕਹੀ ਗਈ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕਮੁੱਠ ਹੋਏ ਦੇਸ਼ ਲਈ ਕਿਸੇ “ਇਕਸਾਰਤਾ” ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਇਸ ’ਚ ਅੱਗੇ ਇਹ ਵੀ ਕਿਹਾ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਧਰਮ-ਨਿਰਪੱਖ ਦੇਸ਼ ਅੰਦਰ ਮੌਜੂਦ ਵਿਭਿੰਨਤਾ ਨਾਲ ਟਕਰਾਉਂਦੀ ਨਹੀਂ। ਲਾਅ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੀ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਤੇ ਠੋਸ ਰਾਇ ਇਹ ਸੀ ਕਿ “ਮੌਜੂਦਾ ਸਮੇਂ ਭਾਰਤ ’ਚ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਬਨਾਉਣ ਦੀ ਨਾ ਕੋਈ ਲੋੜ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਅਜਿਹਾ ਕਰਨਾ ਉਚਿੱਤ ਹੋਵਗਾ।” ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਬਨਾਉਣ ਦੀ ਥਾਂ ਲਾਅ ਕਮਿਸ਼ਨ ਨੇ ਇਹ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਕੀਤੀ ਕਿ ਕਿਸੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਧਰਮ ਅਤੇ ਇਸ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਪਰਸਨਲ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ’ਚ ਮੌਜੂਦ ਵਿਤਕਰੇ-ਭਰਪੂਰ ਅਮਲਾਂ, ਤੁਅੱਸਬਾਂ ਅਤੇ ਘਸੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕਰਕੇ ਇਹਨਾਂ ’ਚ ਸੁਧਾਈ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ। ਕਮਿਸ਼ਨ ਨੇ ਵਿਆਹ ਅਤੇ ਤਲਾਕ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਚੁੱਕੇ ਜਾਣ ਵਾਲੇ ਕੁੱਝ ਕਦਮ ਵੀ ਸੁਝਾਏ ਜਿਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਭਨਾਂ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਪਰਸਨਲ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ’ਚ ਇਕਸਾਰ ਲਾਗੂ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਸੀ। ਦਿਲਚਸਪ ਗੱਲ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਕਾਨੂੰਨਸਾਜ਼ੀ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ’ਚ ਲਾਅ ਕਮਿਸ਼ਨ ਵਰਗੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਅਦਾਰੇ ਦੀਆਂ ਸਿਫਾਰਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਰੱਦੀ ਦੀ ਟੋਕਰੀ ’ਚ ਸਿੱਟਣ ਤੱਕ ਜਾ ਪਹੁੰਚੀ ਹੈ। 

ਸੁਪਰੀਮ ਕੋਰਟ ਨੇ ਧਰਮ-ਅਧਾਰਿਤ ਪਰਸਨਲ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਦੇ ਆਧਾਰ ਉੱਤੇ ਆ ਰਹੀਆਂ ਕੁੱਝ ਦਿੱਕਤਾਂ ਦੇ ਸਨਮੁੱਖ ਇੱਕ ਤੋਂ ਵੱਧ ਵਾਰ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਬਣਾਉਣ ਦੀ ਬਾਹਰਮੁਖੀ ਲੋੜ ਨੂੰ ਉਭਾਰਿਆ ਹੈ। ਪਰ ਇਹਨਾਂ ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਦੇ ਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਆਉਣ ਲਈ ਢੁੱਕਵਾਂ ਸਿਆਸੀ ਮਾਹੌਲ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਅਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਨਾਲ ਇਸ ਬਾਰੇ ਵਿਚਾਰ-ਚਰਚਾ ਦਾ ਅਮਲ ਚਲਾਉਣ ਦੀ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰੀ ਤਾਂ ਵੇਲੇ ਦੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਦੀ ਬਣਦੀ ਹੈ। “ਸਭ ਕਾ ਸਾਥ, ਸਭ ਕਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼” ਦੇ ਨਾਅਰੇ ਮਾਰਨ ਵਾਲੀ ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਸਭ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈਕੇ ਚੱਲਣ ਲਈ ਉਹਨਾਂ ਨਾਲ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਮਨ ਨਾਲ ਵਿਚਾਰ-ਚਰਚਾ ਦਾ ਅਮਲ ਚਲਾਉਣ ਦਾ ਨਾ ਬੀਤੇ ਦਾ ਕੋਈ ਟਰੈਕ ਰਿਕਾਰਡ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਹੁਣ ਅਜਿਹੀ ਸੰਭਾਵਨਾ ਦੇ ਸੰਕੇਤ ਦਿਸਦੇ ਹਨ। ਹਕੀਕਤ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਮਸਲਾ ਹੱਥ ਲੈਣ ਪਿੱਛੇ ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਅਸਲ ਮਨਸ਼ੇ ਹੋਰ ਹਨ। 

ਬਿਨ੍ਹਾਂ ਸ਼ੱਕ, ਧਰਮ-ਅਧਾਰਤ ਪਰਸਨਲ ਕਾਨੂੰਨ ਅਜੋਕੇ ਸਮਿਆਂ ਨਾਲ ਕਾਫੀ ਬੇਮੇਲ ਹੋ ਗਏ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਧਰਮ-ਨਿਰਪੇਖ ਤੇ ਜਮਹੂਰੀ ਲੀਹਾਂ ਤੇ ਢਾਲਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਅਜੋਕਾ ਸਮਾਂ ਨਾ ਬਹੁ-ਪਤਨੀ ਵਿਆਹ ਦਾ ਹੈ, ਨਾ ਔਰਤ ਨੂੰ ਘਰ ’ਚ ਤਾੜਕੇ ਪਰਦੇ ’ਚ ਰੱਖਣ ਦਾ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਸਾਧਨਾਂ ’ਚ ਬਰਾਬਰ ਹਿੱਸੇਦਾਰੀ ਨਾ ਦੇਣ ਜਾਂ ਉਸਨੂੰ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਮੌਕਿਆਂ ਤੋਂ ਵਿਰਵਾ ਕਰਕੇ ਰੱਖਣ ਦਾ ਹੈ। ਅਜੋਕੇ ਸਮਿਆਂ ਦਾ ਤਕਾਜ਼ਾ ਹੈ ਕਿ ਧਰਮ ਅਤੇ ਰਾਜ ਨੂੰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ ਅਤੇ ਇਹ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਖੇਤਰ ’ਚ ਦਖ਼ਲ ਨਾ ਦੇਣ। ਧਰਮ ਕਿਸੇ ਨਾਗਰਿਕ ਦਾ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਿੱਜੀ ਮਾਮਲਾ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਨਿੱਜੀ ਜਿੰਦਗੀ ’ਚ ਮਰਜੀ ਦਾ ਇਸ਼ਟ ਮੰਨਣ ਤੇ ਉਸ ਅਨੁਸਾਰ ਪਾਠ-ਪੂਜਾ ਕਰਨ ਦਾ ਪੂਰਨ ਅਧਿਕਾਰ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਦੇ ਅਜਿਹੇ ਹੀ ਅਧਿਕਾਰ ਦਾ ਵੀ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਰਾਜ ਅਤੇ ਰਾਜਕੀ ਸੰਸਥਾਵਾਂ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਧਰਮ-ਨਿਰਪੱਖ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਧਰਮ-ਨਿਰਪੱਖਤਾ ਦਾ ਭਾਵ ਸਾਰੇ ਧਰਮਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਵਾ ਵਿਹਾਰ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਰਾਜਕੀ ਕੰਮ-ਕਾਜ ’ਚ ਧਰਮ ਤੋਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਿਰਲੇਪਤਾ ਰੱਖਣਾ ਹੈ। 

ਇਸ ਪ੍ਰਸੰਗ ’ਚ ਦੇਖਿਆ, ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਇਕਸਾਰ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਲਿਆਉਣ ਦਾ ਮਕਸਦ ਅਜਿਹੀਆਂ ਖਰੀਆਂ ਧਰਮ-ਨਿਰਲੇਪ ਤੇ ਜਮਹੂਰੀ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਕਰਨਾ ਕਦਾਚਿਤ ਨਹੀਂ। ਭਾਜਪਾ-ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਤਾਂ ਧਰਮ-ਨਿਰਲੇਪਤਾ ਦਾ ਕੱਟੜ ਵਿਰੋਧੀ ਹੈ। ਉਹ ਤਾਂ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸੰਵਿਧਾਨ ਦੀ ਪ੍ਰਸਤਾਵਨਾ (ਮੁੱਖਬੰਦ)  ’ਚੋਂ ਸੈਕਲੂਰ ਤੇ ਸ਼ੋਸ਼ਲਿਸਟ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਕੱਢਣ ਦੀ ਐਲਾਨੀਆ ਮੰਗ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਮੋਦੀ ਹਕੂਮਤ ਆਪਣੇ ਕੰਮ-ਕਾਜ ’ਚ ਧਰਮ-ਨਿਰਲੇਪ ਰਹਿਣ ਦੀ ਥਾਂ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੀ ਜਨਤਕ ਤੌਰ ’ਤੇ ਪਾਲਣਾ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਮੋਦੀ ਵੱਲੋਂ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਦੀ ਹੈਸੀਅਤ ’ਚ ਰਾਮ ਮੰਦਰ ਦੀ ਨੀਂਹ ਰੱਖਣਾ ਅਤੇ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਅਨੁਸਾਰ ਪੂਜਾ-ਪਾਠ ਕਰਨਾ, ਗੰਗਾ-ਪੂਜਾ ਦਾ ਜਨਤਕ ਬਰਾਡ ਕਾਸਟ ਆਦਿਕ ਅਨੇਕ ਮਿਸਾਲਾਂ ਗਿਣਾਈਆਂ ਜਾ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ਜੋ ਰਾਜ ਅਤੇ ਧਰਮ ਨੂੰ ਰਲਗੱਡ ਕਰਕੇ ਚੱਲਣ ਦੀਆਂ ਜੱਗ-ਜ਼ਾਹਰ ਉਦਾਹਰਨਾਂ ਹਨ। ਫਰਾਂਸ ਤੋਂ ਰਾਫੇਲ ਜੰਗੀ ਜਹਾਜਾਂ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਖੇਪ ਹਾਸਲ ਕਰਨ ਵੇਲੇ ਰੱਖਿਆ ਮੰਤਰੀ ਰਾਜਨਾਥ ਸਿੰਘ ਵੱਲੋਂ ਉੱਥੇ ਹਿੰਦੂ ਰਹੁ-ਰੀਤਾਂ ਮੁਤਾਬਕ ਕੀਤੀ ਪੂਜਾ ਦੁਨੀਆ ਭਰ ’ਚ ਬਰਾਡਕਾਸਟ ਹੋਈ ਹੈ। ਯੋਗੀ ਸਰਕਾਰ ਵੀ, ਮੋਦੀ ਸਰਕਾਰ ਵਾਂਗ, ਸਰਕਾਰੀ ਧਨ ਦੀ ਸ਼ਰੇਆਮ ਧਾਰਮਿਕ ਮਕਸਦਾਂ ਲਈ ਵਰਤੋਂ ਕਰ ਲਈ ਹੈ। ਹੁਣ ਤਾਂ ਭਾਜਪਾ ਦੇ ਇੱਕ ਚੁਣੇ ਹੋਏ ਵਿਧਾਇਕ ਨੇ ਹਦਾਇਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਸਰਕਾਰੀ ਗਰਾਂਟ ਦੇ ਰੂਪ ’ਚ ਦੇਣ ਲਈ ਮਿਲਦੇ ਲੋਕਲ ਏਰੀਆ ਡਿਵੈਲਪਮੈਂਟ ਫੰਡਾਂ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਧਾਰਮਕ ਕਾਰਜਾਂ ਲਈ ਹੀ ਵਰਤਿਆ ਜਾਵੇ।

ਭਾਜਪਾ-ਸੰਘ ਪਰਿਵਾਰ ਵੱਲੋਂ ਇਕਸਾਰ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਲਿਆਉਣ ਪਿੱਛੇ ਔਰਤਾਂ ਦੀ ਮੁਕਤੀ ਦੇ ਮਸਲੇ ਨਾਲ ਜੋ ਹੇਜ ਜਤਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਉਹ ਵੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੰਭ ਹੈ। ਮੁਸਲਿਮ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਪਤਨੀ ਵਿਆਹ ਪ੍ਰਥਾ, ਤਿੰਨ ਤਲਾਕ, ਹਿਜਾਬ ਆਦਿਕ ਤੋਂ ਮੁਕਤ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਪਿੱਛੇ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ’ਤੇ ਮੁਸਲਿਮ ਧਰਮ ਪ੍ਰਤੀ ਵਿਰੋਧ ਦੀ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਭਾਵਨਾ ਕਾਰਜਸ਼ੀਲ ਹੈ। ਇਸੇ ਸੰਘ ਲਾਣੇ ਦੇ ਸ਼ਿਸ਼ਕਰੇ ਹਿੰਦੂ ਫ਼ਿਰਕੂ-ਫਾਸ਼ੀ ਟੋਲੇ ਕਦੇ ਐਂਟੀ-ਰੋਮੀਓ ਸਕੁਐਡ ਬਣਾਕੇ ਤੇ ਕਦੇ ਲਵ-ਜਿਹਾਦ ਦੇ ਨਾਂ ਤੇ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਸਮੇਤ ਸਭਨਾਂ ਧਰਮਾਂ ਦੀਆਂ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਅਪਮਾਨਿਤ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਆਪਣੀ ਮਰਜੀ ਨਾਲ ਘੁੰਮਣ, ਆਪਣੀ ਪਸੰਦ ਦੀ ਡਰੈੱਸ ਪਹਿਨਣ ਜਾਂ ਪਸੰਦ ਦਾ ਜੀਵਨ-ਸਾਥੀ ਚੁਨਣ ਦਾ ਹੱਕ ਖੋਂਹਦੇ ਹਨ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ’ਤੇ ਹਿੰਦੂ ਰੂੜੀਵਾਦੀ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਜਬਰਨ ਠੋਸਦੇ ਹਨ। 

ਮੋਦੀ ਹਕੂਮਤ ਵੱਲੋਂ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਲਿਆਉਣ ਦਾ ਮਕਸਦ ਵੀ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ’ਚ ਹਾਂ-ਪੱਖੀ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਕਰਕੇ ਇਸਨੂੰ ਸੁਧਾਰਨਾ ਤੇ ਸਮੇਂ ਦਾ ਹਾਣੀ ਬਨਾਉਣਾ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਇਸਦੀ ਆੜ ’ਚ ਹਿੰਦੂਤਵੀ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਤੇ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਹੋਰਨਾਂ ਧਾਰਮਿਕ ਘੱਟ-ਗਿਣਤੀਆਂ ਅਤੇ ਜਨਜਾਤੀ ਭਾਈਚਾਰਿਆਂ ਉੱਪਰ ਹਕੂਮਤੀ ਤਾਕਤ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਲੱਦਣਾ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਧਰਮ ਜਾਂ ਧਾਰਮਕ ਰਹੁ-ਰੀਤਾਂ ’ਚ ਸੁਧਾਰ ਜਾਂ ਪਰਿਵਰਤਨ ਕਰਨ ਦਾ ਮਸਲਾ ਉਸ ਧਰਮ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਆਪਣਾ ਮਸਲਾ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਹਕੂਮਤ ਜਾਂ ਬਾਹਰੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨੂੰ ਅਜਿਹੇ ਸੁਧਾਰਾਂ ਲਈ ਸਬੰਧਤ ਧਰਮ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਨ ਦਾ ਅਧਿਕਾਰ ਤਾਂ ਹੈ ਪਰ ਉਹ ਅਜਿਹੇ ਸੁਧਾਰ ਉਹਨਾਂ ਤੇ ਜਬਰਨ ਠੋਸ ਨਹੀਂ ਸਕਦੇ। ਮੋਦੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਹੇਠ ਭਾਜਪਾ ਹਿੰਦੂ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਆਧਾਰ ਤੇ ਫ਼ਿਰਕੂ ਪਾਲਾਬੰਦੀ ਕਰਕੇ ਹਕੂਮਤੀ ਤਾਕਤ ਹਥਿਆਉਣ ਦੀ ਖੇਡ ਪਿਛਲੇ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਸਫ਼ਲਤਾ ਨਾਲ ਖੇਡਦੀ ਆ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਸ ਪਾਲਾਬੰਦੀ ਲਈ ਅੱਡ-ਅੱਡ ਮੌਕੇ ਅੱਡ-ਅੱਡ ਮਸਲਿਆਂ ਨੂੰ ਇਸ ਮਕਸਦ ਲਈ ਵਰਤਿਆ ਗਿਆ। ਸਾਲ 2024 ’ਚ ਹੋਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸੰਸਦੀ ਚੋਣਾਂ ਲਈ ਫ਼ਿਰਕੂ ਲੀਹਾਂ ਤੇ ਪਾਲਾਬੰਦੀ ਦੇ ਇਸ ਅਮਲ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਲਈ ਹੋਰਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਯੂਨੀਫਾਰਮ ਸਿਵਲ ਕੋਡ ਦੇ ਮਸਲੇ ਦੀ ਫ਼ਿਰਕੂ ਪਾਲਾਬੰਦੀ ਕਰ ਸਕਣ ਦੀ ਅਜੇਹੀ ਸਮਰੱਥਾ ਦੀ ਪਛਾਣ ਕਰਦਿਆਂ ਇਸਨੂੰ ਭੱਠੀ ਦੇ ਬਾਲਣ ਦੇ ਰੂਪ ’ਚ ਵਰਤਣ ਦੀਆਂ ਗੋਂਦਾਂ ਗੁੰਦੀਆਂ ਜਾ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਮੋਦੀ ਹਕੂਮਤ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਨਾਪਾਕ ਮਨਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਪਛਾਨਣਾ, ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਬੇਨਕਾਬ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਇਹਨਾਂ ਦਾ ਡਟਕੇ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨਾ ਅੱਜ ਸਮੇਂ ਦੀ ਅਹਿਮ ਲੋੜ ਹੈ।

    ---0---            

ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਆਧਾਰਿਤ ਜਥੇਬੰਦੀ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੀ ਸੰਘਰਸ਼ ਘਾਲਣਾ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਫਲ

 ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਆਧਾਰਿਤ ਜਥੇਬੰਦੀ

ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੀ ਸੰਘਰਸ਼ ਘਾਲਣਾ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਫਲ

ਭਾਰਤ ਅੰਦਰ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾਈ ਮੁੜ-ਜਥੇਬੰਦੀ ਲਈ ਵੱਖ ਵੱਖ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੇ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਦਾ ਲੰਮਾ, ਸ਼ਾਨਦਾਰ ਅਤੇ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਭਰਿਆ ਇਤਿਹਾਸ ਹੈ। ਫੇਰ ਵੀ ਇਹ ਗਲਤ ਧਾਰਨਾ ਬਣੀ ਹੋਈ ਹੈ ਕਿ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਅਧਾਰਿਤ ਸੂਬੇ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਸਿਰਫ਼ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨੂੰ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਹੈ। ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਧਰਤੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਅਤੇ ਪੰਜਾਬੀ ਦੇ ਸਿੱਖਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਵਾਪਰਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਪੇਸ਼ਕਾਰੀ ਮੁਤਾਬਕ ਭਾਰਤ ਅੰਦਰ ਬੋਲੀ-ਹੱਕਾਂ ( ) ਦਾ ਮੁੱਦਾ ਸਿਰਫ ਪੰਜਾਬੀ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਹੈ ਅਤੇ ਸਿੱਖ ਧਰਮੀਆਂ ਲਈ ਰਾਖਵਾਂ ਹੈ। ਇਹ ਫ਼ਰਜ਼ ਕਰ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਹੋਰਨਾਂ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਭਾਸ਼ਾਈ ਸੂਬੇ ਭਾਰਤੀ ਹਾਕਮਾਂ ਕੋਲੋਂ ਬਿਨਾਂ ਮੰਗੇ ਹੀ ਥਾਲੀ ’ਚ ਪਰੋਸ ਕੇ ਮਿਲੇ ਹਨ। ਇਸ ਧਾਰਨਾ ਨੂੰ ਸੋਚ ਸਮਝ ਕੇ ਪਾਲਿਆ ਪੋਸਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਧਾਰਨਾ ਦੀ ਅਧਾਰ ਮਨੌਤ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਗੈਰ-ਪੰਜਾਬੀ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਭਾਗ ਦੀਆਂ ਚਹੇਤੀਆਂ ਹਨ। ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਦੇ ਸਿਰ ’ਤੇ ਭਾਰਤ ਅੰਦਰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਹੈਸੀਅਤ ਬਣੀ ਹੋਈ ਹੈ। 

ਇਹ ਬਿਰਤਾਂਤ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਆਪਣੇ ਬੋਲੀ-ਹੱਕਾਂ ਅਤੇ ਹੋਰ ਜਮਹੂਰੀ ਹੱਕਾਂ ਲਈ ਜੂਝ ਰਹੀਆਂ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੀ ਆਪਸੀ ਜਮਹੂਰੀ ਏਕਤਾ ਅਤੇ ਭਰੱਪੇ ਦੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਪੰਜਾਬੀ ਬੋਲੀ ਅਤੇ ਕੌਮੀਅਤ ਦੇ ਕਲਾਵੇ ਨੂੰ ਸਿੱਖ ਫ਼ਿਰਕੇ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਹੋਰਨਾਂ ਵੰਨ-ਸੁਵੰਨੀਆਂ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਨੂੰ ਧਰਮ ਦੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ’ਚ ਇੱਕੋ “ਹਿੰਦੂ ਕੌਮ’’ ਵਿਖਾਉਦਾ ਹੈ। ਇਹੋ ਕੰਮ ਆਪਣੇ ਮੁਹਾਵਰੇ ’ਚ “ਹਿੰਦੂਤਵਾ’’ ਖੇਮੇਂ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸ਼ਕਤੀਆ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਉਂ ਇਹ ਬਿਰਤਾਂਤ “ਹਿੰਦੂਤਵਾ’’ ਖੇਮੇਂ ਦਾ ਗਵਾਹ ਹੋ ਨਿੱਬੜਦਾ ਹੈ।

“ਹਿੰਦੂਤਵਾ’’ ਖੇਮਾਂ ਆਪੋ ਆਪਣੀਆਂ ਨਿਆਰੀਆਂ ਜੁਬਾਨਾਂ ਬੋਲਦੀਆਂ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ’ਤੇ “ਇੱਕ ਦੇਸ, ਇੱਕ ਕੌਮ, ਇੱਕ ਧਰਮ, ਇੱਕ ਬੋਲੀ’’ ਦਾ ਝੂਠਾ ਬਿਰਤਾਂਤ ਠੋਸਦਾ ਹੈ। ਭਾਰਤ ਨੂੰ “ਦੇਵ ਭੂਮੀ’’ ਅਤੇ ਸੰਸਕਿ੍ਰਤ ਨੂੰ “ਦੇਵਤਿਆਂ ਦੀ ਬੋਲੀ’’ ਦੱਸਦਾ ਹੈ। ਸੰਸਕਿ੍ਰਤਾਈ ਹਿੰਦੀ ਇਸ ਖਾਤਰ ‘ਭਾਰਤੀ ਸੰਸਕਿ੍ਰਤੀ’ ਦਾ ਪਹਿਰਾਵਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਹਰ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਮੱਲੋਜੋਰੀ ਪਹਿਨਾਇਆ ਜਾਣਾ ਲਾਜਮੀਂ ਹੈ। ਕਸ਼ਮੀਰ ਤੋਂ ਕੰਨਿਆਂ ਕੁਮਾਰੀ ਤੱਕ ਹਿੰਦੀ ਦਾ ਬੋਲਬਾਲਾ ਇਸ ਖੇਮੇਂ ਲਈ ਭਾਰਤ ਦੀ “ਅਖੰਡਤਾ’’ - ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਦੇ ਆਪਾਸ਼ਾਹ ਰਾਜ ਦੀ ਅਖੰਡਤਾ - ਦਾ ਇਸ਼ਤਿਹਾਰ ਹੈ।

ਫ਼ਿਰਕੂ ਬਿਰਤਾਂਤ ਦੀਆਂ ਉੁੱਪਰ ਬਿਆਨੀਆਂ ਦੋਵੇਂ ਵੰਨਗੀਆਂ ਵੱਖ ਵੱਖ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੀ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਨਿਆਰੀ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਹਸਤੀ ਨੂੰ ਨਕਾਰਦੀਆਂ/ਛੁਟਿਆਉੁਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਦੋਵਾਂ ਲਈ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਹੀ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਹੈ। ਨਾ ਹਿੰਦੂ ਫ਼ਿਰਕਾਪ੍ਰਸਤਾਂ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਸਿੱਖ ਫ਼ਿਰਕਾਪ੍ਰਸਤਾਂ ਲਈ ਭਾਰਤ ਅੰਦਰਲੀਆਂ ਬੰਗਾਲੀ, ਮਲਿਆਲੀ, ਤੇਲਗੂ, ਮਰਾਠੀ ਜਾਂ ਉੜੀਆ ਵਰਗੀਆਂ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੀ ਆਪੋ ਆਪਣੀ ਸਭਿਆਚਾਰਕ ਜੀਵਨ ਸ਼ੈਲੀ ਅਤੇ ਮੁਹਾਂਦਰਾ ਕੋਈ ਮਹੱਤਵ ਰੱਖਦਾ ਹੈ। ਦੋਵੇਂ ਆਪੋ ਆਪਣੇ ਅੰਦਾਜ ’ਚ ਇਹ ਸਾਂਝਾ ਪ੍ਰਭਾਵ ਸਿਰਜਦੇ ਹਨ ਕਿ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਨੂੰ ਮਾਂ ਬੋਲੀਆਂ ਦੇ ਹੱਕਾਂ ਅਤੇ ਬੋਲੀ ਆਧਾਰਿਤ ਸੂਬਿਆਂ ਦੀ ਲੋੜ ਜਾਂ ਤਾਂ ਦਰਪੇਸ਼ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੋਈ ਜਾਂ ਰਾਜ ਭਾਗ ਦੀ ਦਰਿਆ-ਦਿਲੀ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਮਿਹਰ ਸਦਕਾ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਹੀ ਇਹ ਲੋੜ ਪੂਰੀ ਹੋ ਗਈ। ਇਸ ਬਿਰਤਾਂਤ ਦਾ ਮਤਲਬ ਇਹ ਬਣਦਾ ਹੈ ਕਿ ਭਾਰਤ ਅੰਦਰ ਬੋਲੀ -ਰਾਜਾਂ ਅਤੇ ਮਾਂ-ਬੋਲੀਆਂ ਦੇ ਰੁਤਬੇ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਜਮਹੂਰੀ ਮੰਗਾਂ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਦਾ ਕੋਈ ਆਮ ਇਤਿਹਾਸ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਕਿ ਭਾਰਤ ਅੰਦਰ ਰਾਜ ਵੱਲੋਂ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੇ ਜਮਹੂਰੀ ਹੱਕਾਂ ਅਤੇ ਮਾਂ ਬੋਲੀਆਂ ਦਾ ਦਮਨ ਆਮ ਵਰਤਾਰਾ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ-ਮੁਖੀ ਮੁੜ-ਜਥੇਬੰਦੀ ਲਈ ਭਾਰਤ ਅੰਦਰ ਵੱਖ ਵੱਖ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੇ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸ ਇਸ ਬਿਰਤਾਂਤ ਦਾ ਅਮਲੀ ਖੰਡਨ ਹੈ। ਹਥਲੀ ਲਿਖਤ ’ਚ ਕੁਝ ਮਿਸਾਲਾਂ ਨਾਲ ਇਸ ਨੂੰ ਦਰਸਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਹੈ।

ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾਈ ਮੁੜ-ਜਥੇਬੰਦੀ ਲਈ 1956 ਦਾ ਐਕਟ ਵੱਖ ਵੱਖ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੀ ਜੱਦੋ-ਜਹਿਦ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਫਲ ਸੀ। ਭਾਰਤੀ ਹਾਕਮਾਂ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਨੂੰ ਨਾਕਾਮ ਕਰਕੇ ਹਾਸਲ ਹੋਈ ਇਸ ਸਫ਼ਲਤਾ ਨੇ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾਈ ਮੁੜ-ਜਥੇਬੰਦੀ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਦਾ ਰਾਹ ਸਹਿਲ ਕੀਤਾ। ਪੰਜਾਬੀ ਸੂਬੇ ਲਈ ਜੱਦੋ-ਜਹਿਦ ਨੂੰ ਵੀ ਇਸ ਨਾਲ ਤਕੜਾਈ ਮਿਲੀ। ਇਉਂ ਪੰਜਾਬੀ ਸੂਬੇ ਦੇ ਹੋਂਦ ’ਚ ਆਉਣ ’ਚ ਸਿਰਫ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦਾ ਹੀ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ ਹੈ; ਮੁਲਕ ਦੀਆਂ ਹੋਰਨਾ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੇ ਉਹਨਾਂ ਸਭਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਵੀ ਹਿੱਸਾ ਹੈ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਨੇ ਬੋਲੀ-ਰਾਜਾਂ ਦੇ ਅਸੂਲ ਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਕਾਨੂੰਨ ’ਚ ਦਰਜ ਕਰਨ ਲਈ ਭਾਰਤ ਦੇ ਹਾਕਮਾਂ ਨੂੰ ਮਜਬੂਰ ਕੀਤਾ।

ਭਾਰਤ ਅੰਦਰ ਭਾਸ਼ਾ ਅਧਾਰਿਤ ਸੂਬਿਆਂ ਦੀ ਤਰਕਪੂਰਨ ਅਤੇ ਹੱਕੀ ਮੰਗ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੇ ਇਤਿਹਾਸ ਦੀਆਂ ਜੜ੍ਹਾਂ ਬਰਤਾਨਵੀ ਰਾਜ ਵੇਲੇ ਤੱਕ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਅੰਗਰੇਜ਼ ਹਾਕਮਾਂ ਨੇ ਭਾਸ਼ਾ ਅਧਾਰਿਤ ਰਾਜਾਂ ਦੇ ਅਗਾਂਹਵਧੂ ਯੂਰਪੀਅਨ ਮਾਡਲ ਨੂੰ ਸੋਚ ਸਮਝਕੇ ਭਾਰਤ ਤੋਂ ਲਾਂਭੇ ਰੱਖਣ ਦੀ ਚੋਣ ਕੀਤੀ। ਸਾਂਝੀ ਬੋਲੀ ਵਾਲੇ ਭੂਗੋਲਿਕ ਖੇਤਰਾਂ ਦੀ ਵੱਢ ਟੁੱਕ ਕਰਕੇ ਪਾਸੇ ਬਹੁ ਭਾਸ਼ਾਈ ਪੱਖੋਂ ਰਾਜ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨਕ ਇਕਾਈਆਂ ਕਾਇਮ ਕੀਤੀਆਂ। ਕੌਮੀਅਤਾਂ ’ਤੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਠੋਸਣ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਕਬਜ਼ੇ ਹੇਠ ਲਈਆਂ ਰਿਆਸਤਾਂ ’ਚ ਜਗੀਰੂ ਰਾਜਾਂ ਵੱਲੋਂ ਠੋਸੀਆਂ ਅਖੌਤੀ ਭੱਦਰ-ਬੋਲੀਆਂ ਦੀ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨਿਕ ਚੌਧਰ ਜਾਰੀ ਰੱਖੀ। ਮਿਸਾਲ ਵਜੋਂ ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ ਮਾਹਾਰਾਜਾ ਰਣਜੀਤ ਸਿੰਘ ਵੇਲੇ ਤੋਂ ਚਲੀ ਆ ਰਹੀ ਉਰਦੂ ਦੀ ਸਰਦਾਰੀ ਕਾਇਮ ਰਹੀ।

ਉੜੀਸਾ, ਭਾਰਤ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਕੌਮੀਅਤ ਦੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਪਹਿਲਾ ਭਾਸ਼ਾ  ਆਧਾਰਿਤ ਰਾਜ ਸੀ। ਉੜੀਆ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲੋਂ 1895 ’ਚ ਭਾਸ਼ਾ ਆਧਾਰਿਤ ਰਾਜ ਲਈ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਈ ਲਹਿਰ ਸਮੇਂ ਨਾਲ ਵਧ ਫੁੱਲ ਕੇ ਕੱਦਾਵਰ ਹੋਈ ਅਤੇ 1936 ’ਚ ਜੇਤੂ ਹੋ ਨਿੱਬੜੀ। ਬਰਤਾਨਵੀ ਬਸਤੀਵਾਦੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਭਾਸ਼ਾ ਆਧਾਰਿਤ ਰਾਜ ਦੇ ਅਸੂਲ ਦੀ ਇਸ ਮਜਬੂਰਨ ਪ੍ਰਵਾਨਗੀ ਦਾ ਇਤਿਹਾਸਕ ਮਹੱਤਵ ਹੈ; ਬਾਵਜੂਦ ਇਸ ਗੱਲ ਦੇ ਕਿ ਉੜੀਸਾ ਦੇ ਆਦਿਵਾਸੀ ਖੇਤਰਾਂ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਦੀ ਮਾਨਤਾ ਅਤੇ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਮਸਲੇ ਅੱਜ ਵੀ ਮੌਜੂਦ ਹਨ।

ਭਾਸ਼ਾ ਅਧਾਰਿਤ ਰਾਜਾਂ ਲਈ ਲੋਕਾਂ ’ਚ ਵਧ ਰਹੀ ਤਾਂਘ ਅਤੇ ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਰਾਜ ਦੀ ਨੀਤੀ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਵਿਰੋਧ ਦੀ ਭਾਵਨਾ ਕਰਕੇ ਕਾਂਗਰਸ ਪਾਰਟੀ ਇਸ ਮੁੱਦੇ ਤੋਂ ਪਾਸਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵੱਟ ਸਕਦੀ। ਇਸਦੇ ਅੰਦਰ ਭਾਸ਼ਾ ਆਧਾਰਿਤ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਬਾਰੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਮੱਤਭੇਦ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋ ਰਹੇ ਸਨ। ਬਾਲ ਗੰਗਾਧਰ ਤਿਲਕ ਵੱਲੋਂ ਭਾਸ਼ਾ ਆਧਾਰਿਤ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਵਕਾਲਤ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਕਾਂਗਰਸ ਲੀਡਰਸ਼ਿੱਪ ਤੋਂ ਇਹੋ ਪੈਂਤੜਾ ਲੈਣ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। 1891 ’ਚ ਤਿਲਕ ਨੇ ਆਪਣੇ ਅਖ਼ਬਾਰ “ਕੇਸਰੀ’’ ਦੇ ਸੰਪਾਦਕੀ ’ਚ ਲਿਖਿਆ: “ਭਾਰਤ ਦੀ ਮੌਜੂਦਾ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨਿਕ ਵੰਡ ਖਾਸ ਇਤਿਹਾਸਕ ਅਮਲ ਦਾ ਨਤੀਜਾ ਹੈ ਅਤੇ ਕੁਝ ਮਾਮਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਨਿਰੇ ਸਬੱਬ ਦਾ ਸਿੱਟਾ ਹੈ ਜੇ ਬੋਲੀ ਆਧਾਰਿਤ ਇਕਾਈਆਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਥਾਂ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ’ਚੋਂ ਹਰੇਕ ਕਿਸੇ ਹੱਦ ਤੱਕ ਇੱਕਰੂਪਤਾ ਗ੍ਰਹਿਣ ਕਰੇਗਾ। ਇਸ ਨਾਲ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਅਤੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਖਿੱਤਿਆਂ ਦੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਦੀ ਹੌਸਲਾ-ਅਫ਼ਜਾਈ ਹੋਵੇਗੀ।’’

8 ਅਪ੍ਰੈਲ 1917 ਨੂੰ ਇੰਡੀਅਨ ਨੈਸ਼ਨਲ ਕਾਂਗਰਸ ਦੀ ਆਲ ਇੰਡੀਆ ਕਾਂਗਰਸ ਕਮੇਟੀ ’ਚ ਫੈਸਲਾ ਹੋਇਆ ਸੀ ਕਿ ਇਹ ਆਪਣੀਆਂ ਰਾਜ ਇਕਾਈਆਂ ਬਰਤਾਨਵੀਂ ਰਾਜ ਵੱਲੋਂ ਨਿਰਧਾਰਿਤ ਰਾਜਾਂ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨਿਕ ਹੱਦਾਂ ਦੇ ਅਧਾਰ ’ਤੇ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਭਾਸ਼ਾਈ ਅਧਾਰ ’ਤੇ ਜਥੇਬੰਦ ਕਰੇਗੀ। ਗਾਂਧੀ ਨੇ ਇਸ ਤਜਵੀਜ਼ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਸੀ ਅਤੇ ਬਰਤਾਨਵੀ ਹਾਕਮਾਂ ਵੱਲੋਂ ਐਲਾਨੇ ਅਖੌਤੀ ਸੁਧਾਰਾਂ ਦੇ ਲਾਗੂ ਹੋਣ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਨ ’ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਗਾਂਧੀ ਨਾਲ ਤਿੱਖੇ ਮੱਤਭੇਦ ਜਾਹਿਰ ਕਰਦਿਆਂ ਤਿਲਕ ਨੇ ਕਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਮੁਖੀ ਜਥੇਬੰਦੀ ਸੂਬਾਈ ਖੁਦਮੁਖਤਿਆਰੀ ਦੀ ਲਾਜ਼ਮੀ ਸ਼ਰਤ ਅਤੇ ਪੂਰਵ-ਲੋੜ ਹੈ।

ਬੋਲੀ ਆਧਾਰਿਤ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਅਹਿਮੀਅਤ ਬਾਰੇ ਚੇਤਨਾ ਦਾ ਮਿਸਾਲੀ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ’ਚ ਬੰਗਾਲ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਹੋਇਆ। ਦਸੰਬਰ 1903 ’ਚ ਗ੍ਰਹਿ ਸਕੱਤਰ ਐੱਚ.ਐੱਸ ਰਿਸਲੇ ਨੇ ਬਰਤਾਨਵੀਂ ਤਖਤ ਨੂੰ ਭੇਜੇ ਨੋਟ ’ਚ ਬੰਗਾਲ ਦੀ ਵੰਡ ਕਰਨ ਦੀ ਸਿਫ਼ਾਰਸ਼ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਲਾਰਡ ਕਰਜਨ ਨੇ ਇੱਕੋ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਵਾਲੇ ਇਸ ਸੂਬੇ ਨੂੰ ਦੋ ਟੁਕੜਿਆਂ ’ਚ ਵੰਡ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਕਦਮ ਪਿੱਛੇ ਜਾਗਰਿਤ ਹੋ ਰਹੀ ਬੰਗਲਾ ਕੌਮ ਦੀ ਸਾਮਰਾਜ ਵਿਰੋਧੀ ਏਕਤਾ ’ਚ ਧਰਮ ਦੇ ਅਧਾਰ ’ਤੇ ਪਾਟਕ ਪਾਉਣ ਦੀ ਬਦਨੀਤੀ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਇਸ ਕਦਮ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ “ਆਮਾਰ ਸ਼ੋਨਾਰ ਬਾਂਗਲਾ’’ ਦੀ ਸਾਂਝੀ ਭਾਵਨਾ ’ਚ ਰੰਗੀ ਬੰਗਾਲੀ ਕੌਮ ਦੀ ਚੇਤਨਾ ਨੇ ਤਿੱਖੀ ਅੰਗੜਾਈ ਭਰੀ। ਬੰਗਲਾ ਅਧਾਰਿਤ ਇੱਕਜੁੱਟ ਸੂਬਾ ਬਹਾਲ ਕਰਨ ਦੀ ਮੰਗ ਜੋਰ ਫੜਦੀ ਗਈ। ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਬਰਤਾਨਵੀ ਰਾਜ ਬੰਗਾਲੀ ਕੌਮੀਅਤ ਦੇ ਇਸ ਰੋਹ ਭਰੇ ਸਾਂਝੇ ਜਜਬੇ ਦੀ ਤਾਬ ਨਾ ਝੱਲ ਸਕਿਆ ਅਤੇ ਠੋਸੀ ਹੋਈ ਧਰਮ ਅਧਾਰਿਤ ਬੰਗਾਲ ਵੰਡ ਨੂੰ ਰੱਦ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਬੰਗਾਲ ਦੀ ਮੁੜ ਏਕਤਾ ਦੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਮੁਲਕ ਦੇ ਪੂਰਬੀ ਖਿੱਤੇ ’ਚ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾਈ ਮੁੜ-ਜਥੇਬੰਦੀ ਦੀ ਲਹਿਰ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਹੁਲਾਰਾ ਮਿਲਿਆ। ਬੰਗਾਲ ਦੀ ਲਹਿਰ ਦੇ ਜੇਤੂ ਹੋਣ ਪਿੱਛੋਂ ਸਾਮਰਾਜੀ ਹਾਕਮਾਂ ਨੂੰ 1911 ’ਚ ਆਸਾਮ ਅਤੇ ਬਿਹਾਰ ਨੂੰ ਵੀ ਭਾਸ਼ਾ ਦੇ ਅਧਾਰ ’ਤੇ ਦੋ ਵੱਖਰੇ ਸੂਬਿਆਂ ਵਜੋਂ ਮੁੜ ਜਥੇਬੰਦ ਕਰਨਾ ਪਿਆ।

ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੇ ਜਮਹੂਰੀ ਹੱਕਾਂ ਦੀ ਇਸ ਤਾਂਘ ਦਾ ਪਸਾਰਾ ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਰਾਜ ਤੋਂ ਮਗਰੋਂ ਵੀ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ ਅਤੇ ਦੱਖਣੀ ਸੂਬਿਆਂ ’ਚ ਵਿਸ਼ਾਲ ਆਂਧਰਾ, ਸਮਾਯੁਕਤ (ਸੰਯੁਕਤ) ਮਹਾਂਰਾਸ਼ਟਰਾ ਅਤੇ ਐਇਕੀਯਾ (ਇੱਕਜੁੱਟ) ਕੇਰਲਾ ਵਰਗੀਆਂ ਲਹਿਰਾਂ ਰਾਹੀਂ ਉੁੱਘੜਕੇ ਜਾਹਰ ਹੋਇਆ।

ਐਨੀ ਬੇਸੈਂਟ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਹੇਠਲੇ ਹੋਮ ਰੂਲ ਅੰਦੋਲਨ ’ਚ ਦੱਖਣੀ ਭਾਰਤ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਹਾਜਰੀ ਸਦਕਾ ਬੋਲੀ-ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਵੀ ਇਸ ਅੰਦੋਲਨ ਦਾ ਮੁੱਦਾ ਬਣ ਗਈ ਸੀ। ਬੰਗਾਲ ਵੰਡ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਜੇਤੂ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੇ ਪਿਛੋਕੜ ਅਤੇ ਇਸ ਤਜਰਬੇ ਦੇ ਰਲਵੇਂ ਅਸਰ ਹੇਠ ਐਨੀ ਬੇਸੈਂਟ ਨੇ 1917 ’ਚ ਟਿੱਪਣੀ ਕੀਤੀ: “ਛੇਤੀ ਜਾਂ ਦੇਰ ਨਾਲ, ਤਰਜੀਹੀ ਤੌਰ ’ਤੇ ਛੇਤੀ ਹੀ, ਸੂਬਿਆਂ ਨੂੰ ਬੋਲੀ ਅਧਾਰ ’ਤੇ ਮੁੜ-ਜਥੇਬੰਦੀ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ।’’

ਭਾਵੇਂ ਮਾਂ ਬੋਲੀ ਅਧਾਰਿਤ ਸੂਬਿਆਂ ਲਈ ਜਨਤਕ ਲਹਿਰਾਂ ਦੇ ਦਬਾਅ ਹੇਠ ਬਰਤਾਨਵੀ ਹਾਕਮਾਂ ਨੂੰ 1927 ’ਚ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾਈ ਮੁੜ-ਜਥੇਬੰਦੀ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਨੂੰ ਵਿਚਾਰਨ ਲਈ ਕਮਿਸ਼ਨ ਕਾਇਮ ਕਰਨਾ ਪਿਆ ਸੀ ਪਰ ਉੁਹਨਾਂ ਦੀ ਨੀਤ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਸਰ ਜੌਹਨ ਸਾਈਮਨ ਇਸ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦਾ ਮੁਖੀ ਸੀ। ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਰਾਹੀਂ ਬਰਤਾਨਵੀ ਹਾਕਮਾਂ ਦੀ ਅਸਲ ਨੀਤ ਜਾਹਰ ਹੋ ਗਈ ਸੀ: 

“ਕਿਸੇ ਵੀ ਹਾਲਤ ’ਚ ਭਾਸ਼ਾਈ ਅਸੂਲ...ਨੂੰ ਰਾਜਾਂ ਨੂੰ ਜਥੇਬੰਦ ਕਰਨ ਦੀ ਨਿਰੋਲ ਕਸੌਟੀ ਨਹੀਂ ਬਣਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ।’’

ਇਸ ਰਵੱਈਏ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਤਿੱਖੀ ਜਨਤਕ ਨਾਰਾਜਗੀ ਦੇ ਮਹੌਲ ’ਚ ਕਾਂਗਰਸ ਪਾਰਟੀ  ਨੂੰ ਨਹਿਰੂ ਕਮੇਟੀ ਦਾ ਗਠਨ ਕਰਨਾ ਪਿਆ। ਇਸ ਕਮੇਟੀ ’ਚ ਮੋਤੀ ਲਾਲ ਨਹਿਰੂ, ਤੇਜ ਬਹਾਦਰ ਸਪਰੂ, ਸਰ ਅਲੀ ਇਮਾਮ ਅਤੇ ਸੁਭਾਸ਼ ਚੰਦਰ ਬੋਸ ਸ਼ਾਮਿਲ ਸਨ। ਕਮੇਟੀ ਦੀ ਰਿਪੋਰਟ ’ਚ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਅਧਾਰਿਤ ਜਥੇਬੰਦੀ ਦੀ ਮੰਗ ਰਸਮੀਂ ਤੌਰ ’ਤੇ ਕਾਂਗਰਸ ਦੇ ਏਜੰਡੇ ਵਜੋਂ ਪੇਸ਼ ਹੋਈ। (ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਕਾਂਗਰਸ ਆਪਣੀਆਂ ਇਕਾਈਆਂ ਭਾਸ਼ਾਈ ਅਧਾਰ ’ਤੇ ਜਥੇਬੰਦ ਕਰਨ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਰਹੀ ਸੀ) ਭਾਸ਼ਾ ਅਧਾਰਿਤ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਜਨਤਕ ਤਾਂਘ ਕਾਂਗਰਸ ਪਾਰਟੀ ਦੇ ਸੈਸ਼ਨਾਂ ਨੂੰ ਲਗਾਤਾਰ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਕਰਦੀ ਆ ਰਹੀ ਸੀ।1945-46 ’ਚ ਕਾਂਗਰਸ ਵੱਲੋਂ ਇਸ ਮੰਗ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚੋਣ ਮੈਨੀਫੈਸਟੋ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣਾ ਲਿਆ ਗਿਆ।

ਸੱਤਾ ਬਦਲੀ ਦੇ ਐਲਾਨ ਮਗਰੋਂ 27 ਨਵੰਬਰ 1947 ਨੂੰ ਨਹਿਰੂ ਨੇ ਵਿਧਾਨ ਘੜਨੀ ਅਸੈਂਬਲੀ ’ਚ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਦੀ ਤਰਫ਼ੋਂ ਭਾਸ਼ਾ ਅਧਾਰਿਤ ਰਾਜਾਂ ਦੇ ਅਸੂਲ ਨੂੰ ਪਰਵਾਨ ਕਰਨ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ, ਪਰ ਇਸ ਐਲਾਨ ਦੀ ਅਮਲੀ ਪਰਖ ਹੋਣੀ ਬਾਕੀ ਸੀ। ਜਲਦੀ ਹੀ ਭਾਰਤੀ ਹਾਕਮਾਂ ਦੇ ਬਦਲੇ ਹੋਏ ਅਸਲ ਤੇਵਰ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਣ ਲੱਗੇ ਅਤੇ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ ਅਧਾਰਿਤ ਜਥੇਬੰਦੀ ਨੂੰ “ਕੌਮੀ ਏਕਤਾ ਲਈ ਖ਼ਤਰਾ’’ ਕਿਹਾ ਜਾਣ ਲੱਗਾ। ਇਸੇ ਸਮੇਂ ਦੌਰਾਨ ਮਲਿਆਲਮ, ਤੇਲਗੂ ਅਤੇ ਮਰਾਠਾ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਜ਼ੋਰ ਫੜ ਰਹੇ ਸਨ। ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ’ਚ ਅਹਿਮ ਰੋਲ ਅਦਾ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। 1946-51 ਦੇ ਮਹਾਨ ਤਿਲੰਗਾਨਾ ਸੰਘਰਸ਼ ਨੇ ਤੇਲਗੂ ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਾਜ ਦੀ ਤਾਂਘ ਨੂੰ ਅੱਡੀ ਲਾਉਣ ’ਚ ਵੀ ਅਹਿਮ ਰੋਲ ਅਦਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। 

ਇਸ ਮਹੌਲ ਦੇ ਦਬਾਅ ਹੇਠ ਭਾਰਤੀ ਹਾਕਮਾਂ ਨੂੰ ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਾਜ ਕਮਿਸ਼ਨ ਬਣਾਉਣਾ ਪਿਆ। ਇਸ ਬਾਰੇ ਐਲਾਨ 17 ਜੂਨ 1948 ਨੂੰ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਰਾਜਿੰਦਰ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਨੇ ਸੰਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ’ਚ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਧਰ ਕਮਿਸ਼ਨ ਵਜੋਂ ਜਾਣੇ ਜਾਂਦੇ ਇਸ ਕਮਿਸ਼ਨ ਵੱਲੋਂ 10 ਦਸੰਬਰ 1948 ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਰਿਪੋਰਟ ’ਚ ਕੀਤੀ ਸਿਫਾਰਸ਼ ਨਾਲ ਬੈਂਗਣੀਂ ਉੱਘੜ ਕੇ ਸਾਹਮਣੇ ਆ ਗਿਆ। ਕਮਿਸ਼ਨ ਦਾ ਕਹਿਣਾ ਸੀ: “ਨਿਰੋਲ ਭਾਸ਼ਾਈ ਗਿਣਤੀਆਂ ਜਾਂ ਏਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਮੁੱਖ ਤੌਰ ’ਤੇ ਭਾਸ਼ਾਈ ਗਿਣਤੀਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਬਣਤਰ ਦਾ ਅਧਾਰ ਬਣਾਉੁਣਾ ਮੁਲਕ ਦੇ ਵਡੇਰੇ ਹਿੱਤਾਂ ’ਚ ਨਹੀਂ ਹੈ।’’

ਉਪਰੋਕਤ ਟਿੱਪਣੀ ਵੀ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੀ ਨੀਤ ਦੀ ਪੂਰੀ ਤਸਵੀਰ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸ ਟਿੱਪਣੀ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਲਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦਾ ਇਤਰਾਜ “ਨਿਰੋਲ’’ ਭਾਸ਼ਾਈ ਗਿਣਤੀਆਂ ਜਾਂ “ਮੁੱਖ ਤੌਰ ’ਤੇ ’’ ਭਾਸ਼ਾਈ ਗਿਣਤੀਆ ਨੂੰ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਜਥੇਬੰਦੀ ਦਾ ਅਧਾਰ ਬਣਾਉਣ ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਹੈ। ਪਰ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੇ ਬੋਲੀ-ਹੱਕਾਂ ’ਤੇ ਸੇਧੀ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੀ ਛੁਰੀ ਦੀ ਅਸਲ ਧਾਰ ਇਸ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਤੇਜ਼ ਸੀ। ਕਮਿਸ਼ਨ ਵੱਲੋਂ ਰਾਜਾਂ ਨੂੰ ਜਥੇਬੰਦ ਕਰਨ ਲਈ ਖੁਦ ਬਿਆਨੇ ਗਏ ਅਧਾਰ ਨੁਕਤਿਆਂ ’ਚ ਭਾਸ਼ਾ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਮੂਲੋਂ ਹੀ ਗੈਰਹਾਜ਼ਰ ਸੀ। ਕਮਿਸ਼ਨ ਭੂਗੋਲਿਕ ਲਗਾਤਾਰਤਾ, ਵਿੱਤੀ ਆਤਮ-ਨਿਰਭਰਤਾ, ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨਿਕ ਸਹੂਲਤ ਅਤੇ ਵਿਕਾਸ ਦੀ ਭਵਿੱਖੀ ਸਮਰੱਥਾ ਨੂੰ ਅਧਾਰ ਬਣਾਓੁਣ ਤੱਕ ਸੀਮਿਤ ਰਿਹਾ ਸੀ।

ਤਾਂ ਵੀ ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਾਜਾਂ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੇ ਨਕਾਰੀ ਰਵੱਈਏ ਦਾ ਸਭ ਤੋਂ ਤਿੱਖਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਾਜਾਂ ਨੂੰ ਮੁਲਕ ਦੀ ਏਕਤਾ ਲਈ ਵੱਡੇ ਖ਼ਤਰੇ ਵਜੋਂ ਪੇਸ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਕਮਿਸ਼ਨ ਨੇ ਜ਼ੋਰ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਭਾਸ਼ਾ ਅਧਾਰਿਤ ਰਾਜਾਂ ਦਾ ਅਸੂਲ “ਨੀਮ ਕੌਮੀ ਤੁਅੱਸਬਾਂ ਵਾਲੇ ਰਾਜ ਹੋਂਦ ’ਚ ਲਿਆਵੇਗਾ ਜਦੋਂਕਿ ਭਾਰਤੀ ਕੌਮਵਾਦ ਅਜੇ ਪੰਘੂੜੇ ’ਚ ਹੈ ਅਤੇ ਕੋਈ ਤਣਾਅ ਬਰਦਾਸਤ ਕਰਨ ਦੀ ਪੁਜੀਸ਼ਨ ’ਚ ਨਹੀਂ ਹੈ’’। 

ਧਰ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੀਆਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਸਿਫਾਰਸ਼ਾਂ ਨੇ ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਾਜਾਂ ਲਈ ਜੂਝ ਰਹੇ ਲੋਕਾਂ ’ਚ ਤਕੜਾ ਰੋਸ ਪੈਦਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਕਾਂਗਰਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਜੈਪੁਰ ਸੈਸ਼ਨ ’ਚ ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਾਜਾਂ ਸੰਬੰਧੀ ਕਮੇਟੀ ਬਣਾਉਣੀ ਪਈ। ਇਸ ਕਮੇਟੀ ਦਾ ਬਿਆਨਿਆਂ ਮਕਸਦ ਧਰ ਕਮੇਟੀ ਦੀਆਂ ਸਿਫਾਰਸ਼ਾਂ ਦਾ ਅਧਿਐਨ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਇਸ ਕਮੇਟੀ ’ਚ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਨਹਿਰੂ, ਵੱਲਭ ਭਾਈ ਪਟੇਲ ਅਤੇ ਕਾਂਗਰਸ ਪ੍ਰਧਾਨ ਪੱਤਾਭੀ ਸੀਤਾਰਮੱਈਆ ਸ਼ਾਮਿਲ ਸਨ। ਇਸ ਕਮੇਟੀ ਨੂੰ ਸੰਖੇਪ ’ਚ ਜੇ.ਵੀ.ਪੀ. ਕਮੇਟੀ ਵਜੋਂ ਜਾਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਇਸ ਕਮੇਟੀ ਦਾ ਸਿਆਸੀ ਚਲਣ ਵੀ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੇ ਚਾਲਿਆਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਇਸਨੇ ਕਾਂਗਰਸ ਦੇ ਚੋਣ ਮੈਨੀਫੈਸਟੋ ’ਚ ਕੀਤੇ ਐਲਾਨ ਅਤੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਵੱਲੋਂ ਸੰਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ’ਚ ਦਿੱਤੇ ਬਿਆਨ ਨੂੰ ਲਾਂਭੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਪਟੇਲ ਨੇ ਕਮੇਟੀ ਦੇ ਵਿਚਾਰਾਂ ਨੂੰ ਬਿਆਨ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਆਖਿਆ: “ਅਜਿਹੀਆਂ ਫੈਡਰਲ ਮੰਗਾਂ ਭਾਰਤ ਦੇ ਇੱਕ ਕੌਮ ਵਜੋਂ ਪ੍ਰਫੁੱਲਤ ਹੋਣ ’ਚ ਅੜਿੱਕਾ ਬਣਨਗੀਆਂ।’’ ਆਪਣੀ ਅਪ੍ਰੈਲ 1949 ਦੀ ਰਿਪੋਰਟ ’ਚ ਕਮੇਟੀ ਨੇ ਇਸ ਬਿਆਨ ਦੀ ਇਹ ਕਹਿਕੇ ਸ਼ਾਹਦੀ ਭਰ ਦਿੱਤੀ ਕਿ “ਨਵੇਂ ਰਾਜ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਸਮਾਂ ਅਨੁਕੂਲ ਨਹੀਂ ਹੈ।’’ 

ਪਰ ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਕਮੇਟੀ ਦੇ ਬਿਆਨ ’ਚ ਭਾਰੀ ਜਨਤਕ ਦਬਾਅ ਨੂੰ ਦਰਕਿਨਾਰ ਨਾ ਕਰ ਸਕਣ ਦੀ ਮਜਬੂਰੀ ਦੀ ਵੀ ਸਾਫ ਝਲਕ ਮਿਲਦੀ ਸੀ: “ਜੇ ਜਨਤਾ ਆਪਣੇ ਜਜਬਾਤਾਂ ’ਤੇ ਅਡੋਲ ਹੈ ਅਤੇ ਜਜਬਾਤ ਇਸਤੇ ਛਾਏ ਹੋਏ ਹਨ ਤਾਂ ਸਾਨੂੰ ਜਮਹੂਰੀਅਤ ਪਸੰਦਾਂ ਵਜੋਂ ਜਨਤਾ ਦੀ ਰਜਾ ਅੱਗੇ ਸਿਰ ਝੁਕਾਉਣਾ ਪਵੇਗਾ। ਤਾਂ ਵੀ ਸਮੁੱਚੇ ਭਾਰਤ ਦੇ ਭਲੇ ਖਾਤਰ ਕੁਝ ਸੀਮਤਾਈਆਂ ਕਬੂਲ ਕਰਨੀਆਂ ਪੈਣਗੀਆਂ।’’

ਨਹਿਰੂ ਦਾ ਵਿਸਵਾਸ਼ ਪਾਤਰ ਵੀ. ਕੇ. ਕਿ੍ਰਸ਼ਨਾ ਮੈਨਨ ਵੀ ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਾਜਾਂ ਦੇ ਸਖਤ ਵਿਰੋਧੀਆਂ ’ਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਕਹਿਣਾ ਸੀ ਕਿ ਮਲਿਆਲਮ ਭਾਸ਼ਾ  ਦੇ ਅਧਾਰ ’ਤੇ ਸੂਬੇ ਲਈ ਅੰਦੋਲਨ ਤਾਜਾ ਪ੍ਰਪੰਚ ਹੈ ਜਿਸਨੂੰ ਚੌਧਰ ਦੀਆਂ ਭੁੱਖੀਆਂ ਪਾਰਟੀਆਂ ਦੀ ਹੱਲਾਸ਼ੇਰੀ ਹੈ। ਉਸਨੇ ਚਿਤਾਵਨੀ ਦਿੱਤੀ ਕਿ ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਾਜ ਬਣਕੇ ਕੇਰਲਾ ਆਮ ਚੋਣਾਂ ਮਗਰੋਂ ਕਮਿਊਨਿਸਟਾਂ ਦੇ ਹੱਥ ਆ ਜਾਵੇਗਾ ਜਿਸਦੇ “ਤਬਾਹਕੁੰਨ ਘਰੇਲੂ ਅਤੇ ਕੌਮਾਂਤਰੀ ਨਤੀਜੇ ਹੋਣਗੇ।’’ “ਜੇ ਵੱਡੇ ਰਾਜ ਕਾਇਮ ਕਰਨ ਦੀ ਥਾਂ ਹੋਰ ਹੋਰ ਟੋਟੇ ਕਰੀ ਜਾਵਾਂਗੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਭਾਰਤ ਨੂੰ ਬਾਲਕਨ ਖੇਤਰ ਵਰਗੀ ਟੁਕੜੇ ਟੁਕੜੇ ਧਰਤੀ ਬਣਾ ਧਰਾਂਗੇ ।’’ ਮਗਰੋਂ 28 ਸਤੰਬਰ 1955 ਨੂੰ ਨਹਿਰੂ ਨੂੰ ਭੇਜੇ ਆਪਣੇ ਨੋਟ ਚ ਕਿ੍ਰਸ਼ਨਾ ਮੈਨਨ ਨੇ ਦੱਖਣ ਪ੍ਰਦੇਸ ਦੇ ਨਾਂ ਹੇਠ ਵੱਡਾ ਬਹੁਭਾਸੀ ਸੂਬਾ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਸੁਝਾਅ ਦਿੱਤਾ । ਉਸਦੀ ਤਜਵੀਜ਼ ਸੀ ਕਿ ਇਸ ਸੂਬੇ ’ਚ ਤਾਮਿਲਨਾਡੂ, ਟਰਾਵਨਕੋਰ, ਕੋਚੀਨ, ਮਾਲਾਬਾਰ, ਕੰਨੜ ਅਤੇ ਕੇਸਰਗੋਡੇ ਆਦਿਕ ਖ਼ੇਤਰ ਸ਼ਾਮਿਲ ਕੀਤੇ ਜਾਣ। ਸੋ ਕੁੱਲ ਮਿਲਾ ਕੇ ਭਾਰਤੀ ਹਾਕਮ ਬਰਤਾਨਵੀ ਬਸਤੀਵਾਦੀਆਂ ਦੀਆਂ ਪੈੜਾਂ ਉੱਤੇ ਚੱਲ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਭਾਸ਼ਾ  ਦੇ ਅਧਾਰ ’ਤੇ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਜਥੇਬੰਦੀ ਨੂੰ ਰੋਕਣ ’ਤੇ ਤੁਲੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਨਹਿਰੂ ਅਤੇ ਪਟੇਲ ਵੱਲੋਂ ਲਾਗੂ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਾਜਾਂ ਦੇ ਵਿਰੋਧ ਦੀ ਨੀਤੀ ਨੂੰ ਆਰ.ਐਸ.ਐਸ. ਅਤੇ ਇਸਦੇ ਸੰਚਾਲਕ ਗੋਲਵਾਲਕਰ ਦਾ ਠੋਕਵਾਂ ਸਮਰਥਨ ਹਾਸਲ ਸੀ।

ਆਂਧਰਾ ਪ੍ਰਦੇਸ ਦਾ ਪੂਰਵਗਾਮੀਂ “ਆਂਧਰਾ ਰਾਸ਼ਟਰ’’ ਅੰਗਰੇਜ਼ਾਂ ਦੇ ਜਾਣ ਪਿੱਛੋਂ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੇ ਜ਼ੋਰ ਇਸ ਨੀਤੀ ਨੂੰ ਪਛਾੜ ਕੇ ਹੋਂਦ ਵਿਚ ਆਇਆ ਪਹਿਲਾ ਭਾਸ਼ਾ ਆਧਾਰਿਤ ਰਾਜ ਸੀ। ਵਿਸ਼ਾਲ ਆਂਧਰਾ ਲਹਿਰ ਜਗੀਰਦਾਰਾਂ ਅਤੇ ਰਜਾਕਾਰਾਂ ਦੇ ਸਿਰਤੋੜ ਵਿਰੋਧ ਨੂੰ ਮਾਤ ਦੇ ਕੇ ਦੋ ਪੜਾਵਾਂ ’ਚ ਜੇਤੂ ਹੋਈ ।

ਚੋਣਾਂ ’ਚ ਕਾਂਗਰਸ ਪਾਰਟੀ ਨੂੰ ਵਿਸ਼ਾਲ ਆਂਧਰਾ ਦੀ ਮੰਗ ਬਾਰੇ ਆਪਣੇ ਰਵੱਈਏ ਦੀ ਤਕੜੀ ਕੀਮਤ ਚੁਕਾਉਣੀ ਪਈ ਸੀ। ਮਦਰਾਸ ਸੂਬੇ ਦੇ ਤੇਲਗੂ ਖੇਤਰ ’ਚ ਇਸਦੇ ਉਮੀਦਵਾਰਾਂ ਦੀ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਚੋਣ ਹਾਰ ਗਈ ਸੀ ਅਤੇ ਮਦਰਾਸ ਸੂਬਾ ਹੱਥੋਂ ਜਾਂਦਾ ਮਸੀਂ ਮਸੀਂ ਬਚਿਆ ਸੀ।

ਕਾਂਗਰਸ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਦੇ ਰਵੱਈਏ ਤੋਂ ਉਪਰਾਮ ਹੋ ਕੇ ਆਂਧਰਾ ਖਿੱਤੇ ਦੇ ਉੱਘੇ ਕਾਂਗਰਸ ਆਗੂ ਪੋਤੀ ਸਰੀ ਰਮੱਲੂ ਨੇ ਵਿਸ਼ਾਲ ਆਂਧਰਾ ਦੀ ਮੰਗ ਲਈ ਮਰਨ ਵਰਤ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। 58 ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਉਸਨੇ ਸ਼ਹਾਦਤ ਦਾ ਜਾਮ ਪੀ ਲਿਆ। ਆਪਮੁਹਾਰੇ ਰੋਹ ਦੀ ਲਹਿਰ ਨੇ ਸਮੁੱਚੇ ਤੇਲਗੂ ਖਿੱਤੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗਿ੍ਰਫ਼ਤ ਵਿਚ ਲੈ ਲਿਆ। ਅਖੀਰ ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਝੁਕਣਾ ਪਿਆ ਅਤੇ 2 ਸਤੰਬਰ 1953 ਨੂੰ ਪਾਰਲੀਮੈਂਟ ’ਚ ਤੇਲਗੂ ਸੂਬੇ ਦੇ ਗਠਨ ਸਬੰਧੀ ਬਿੱਲ ਪੇਸ਼ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ। ਬਿੱਲ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਿਆਂ ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਖਾਸ ਖਿਆਲ ਰੱਖਿਆ ਕਿ ਸ਼ਬਦ “ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਾਜ’’ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਨਾ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ। ਰਾਜ ਸਭਾ ਵਿਚ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਰਵਈਏ ’ਤੇ ਟਿੱਪਣੀ ਕਰਦਿਆਂ ਪੀ ਸੁੰਦਰਈਆ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ,“30 ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਤਜਰਬੇ ਪਿੱਛੋਂ ਵੀ ਸਰਕਾਰ ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਾਜਾਂ ਦੇ ਅਸੂਲ ਨੂੰ ਮਹਿਜ ਦੋ ਟੁੱਕ ਇਨਕਾਰ ਕਰਕੇ ਨਕਾਰੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ।’’

1 ਸਤੰਬਰ 1953 ਨੂੰ ਆਂਧਰਾ-ਰਾਸ਼ਟਰਮ ਨਾਂ ਦਾ ਨਵਾਂ ਰਾਜ ਹੋਂਦ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ। ਤਾਂ ਵੀ ਇਹ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੀ ਅਧੂਰੀ ਜਿੱਤ ਹੀ ਸੀ। ਇਸ ਜਿੱਤ ਨੇ ਤਿਲੰਗਾਨਾ ਸਮੇਤ ਤੇਲਗੂ ਭਾਸੀ “ਵਿਸ਼ਾਲ ਆਂਧਰਾ’’ ਦੇ ਪੂਰੇ ਨਿਸ਼ਾਨੇ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੇ ਇਰਾਦੇ ਪ੍ਰਚੰਡ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਇਸ ਲਹਿਰ ਨੇ ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਨੂੰ ਮੁਲਕ ’ਚ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਮੁੜ-ਜਥੇਬੰਦੀ ਸਬੰਧੀ ਫੈਜਲ ਅਲੀ ਕਮਿਸ਼ਨ ਕਾਇਮ ਕਰਨ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਕਰਨ ’ਚ ਅਹਿਮ ਰੋਲ ਅਦਾ ਕੀਤਾ। ਨਵੰਬਰ 1956 ’ਚ ਤਿਲੰਗਾਨਾ ਸਮੇਤ ਸਮੁੱਚੇ ਤੇਲਗੂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਵਿਸ਼ਾਲ “ਆਂਧਰਾ ਪ੍ਰਦੇਸ’’ ਹਾਸਲ ਕਰ ਲੈਣ ਤੱਕ ਤੇਲਗੂ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਸੰਘਰਸ਼ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ। ਫੈਜ਼ਲ ਅਲੀ ਕਮਿਸ਼ਨ ਵੱਲੋਂ ਮਸਲੇ ਨੂੰ 1961 ਤੱਕ ਅੱਗੇ ਪਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਾਕਾਮ ਹੋ ਕੇ ਰਹਿ ਗਈ।

ਮਲਿਆਲਮ ਭਾਸ਼ਾ  ’ਤੇ ਅਧਾਰਤ ਇੱਕਜੁੱਟ ਕੇਰਲਾ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ 20ਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ਵਿਚ ਆਰੰਭ ਹੋਇਆ ਸੀ। 1947 ਦੀ ਸੱਤਾ ਬਦਲੀ ਮਗਰੋਂ ਇਸ ਮੰਗ ਨੇ ਹੋਰ ਭਖਾਅ ਫੜ ਲਿਆ। ਅਪ੍ਰੈਲ 1928 ’ਚ ਨਹਿਰੂ ਨੇ ਉਸ “ਰਾਜ ਪਰਜਾ ਸੰਮੇਲਨ’’ ਦੀ ਪ੍ਰਧਾਨਗੀ ਕੀਤੀ ਸੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਭਾਸ਼ਾ  ਅਧਾਰਿਤ ਇੱਕਜੁੱਟ ਕੇਰਲਾ ਰਾਜ ਦੇ ਪੱਖ ’ਚ ਮਤਾ ਪਾਸ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਸੱਤਾ ਬਦਲੀ ਮਗਰੋਂ ਮਲਿਆਲੀ ਜਨਤਾ ਕਾਂਗਰਸ ਹਕੂਮਤ ਤੋਂ ਇਸਦੇ ਆਪਣੇ ਵਾਅਦੇ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।

ਅਪਰੈਲ 1952 ’ਚ ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਪਾਰਟੀ ਨੇ ਇੱਕਜੁੱਟ ਕੇਰਲਾ ਲਈ ਜ਼ੋਰਦਾਰ ਜਨਤਕ ਅੰਦੋਲਨ ਛੇੜਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ ਅਤੇ ਕਨਵੈਨਸ਼ਨਾਂ ਦੀ ਲੜੀ ਆਰੰਭ ਦਿੱਤੀ। ਇਸ ਲੜੀ ਤਹਿਤ ਅਕਤੂਬਰ 1952 ’ਚ ਬੰਬਈ ’ਚ ਹੋਈ ਇੱਕ ਕਨਵੈਨਸ਼ਨ ਵਿਚ 15 ਹਜ਼ਾਰ ਮਲਿਆਲੀ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ। ਲੰਮੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ 1 ਨਵੰਬਰ 1956 ਨੂੰ ਕੋਚੀਨ, ਟਰਾਵਨਕੋਰ, ਮਾਲਾਬਾਰ ਅਤੇ ਕੇਸਰਗੋੜੇ ਖੇਤਰਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲਾ ਕੇ ਨਵਾਂ ਮਲਿਆਲੀ ਰਾਜ ਕੇਰਲਾ ਹੋਂਦ ’ਚ ਆ ਗਿਆ।

ਮਹਾਂਰਾਸਟਰ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾਈ ਮੁੜ-ਜਥੇਬੰਦੀ ਲਈ ਜਾਨਾਂ ਹੂਲਵਾਂ ਸੰਘਰਸ਼ 1960 ’ਚ ਸਿਰੇ ਲੱਗਿਆ। ਇੱਕ ਮਈ 1960 ਨੂੰ ਬੰਬਈ ਨੂੰ ਸ਼ਾਮਲ ਕਰਕੇ ਭਾਸ਼ਾ ਆਧਾਰਿਤ ਰਾਜ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਹੋਂਦ ’ਚ ਆਇਆ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਰਾਠਾ ਕੌਮੀਅਤ ਦੇ ਡੁੱਲ੍ਹੇ ਲਹੂ ’ਚੋ ਜੰਮੇਂ ਇਸ ਰਾਜ ਦੇ ਜਨਮ ਦਿਹਾੜੇ ਦੀ ਮਜ਼ਦੂਰ ਜਮਾਤ ਦੇ ਕੌਮਾਂਤਰੀ ਦਿਹਾੜੇ ਨਾਲ ਪੱਕੀ ਜੋਟੀ ਪੈ ਗਈ।

ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਵਲੋਂ ਬਣਾਏ ਫ਼ੈਜ਼ਲ ਕਮਿਸ਼ਨ ਨੇ ਮਹਾਂਰਾਸਟਰ ਦੀ ਮੁੜ-ਜਥੇਬੰਦੀ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ’ਚ ਬੋਲੀ ਦੀ ਸਾਂਝ ਨੂੰ ਨਜਰ-ਅੰਦਾਜ਼ ਕਰ ਕੇ ਇਸ ਨੂੰ ਬੰਬਈ ਨਾਲੋਂ ਚੀਰਕੇ ਅੱਡ ਕਰ ਦੇਣ ਦਾ ਰਾਹ ਫੜ ਲਿਆ ਸੀ। ਅਜਿਹਾ ਮੁੰਬਈ ਦੇ ਅਰਥਚਾਰੇ ’ਤੇ ਕਾਬਜ਼ ਵੱਡੇ ਪੂੰਜੀਪਤੀਆਂ ਦੀਆਂ ਇੱਛਾਵਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇਸ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਨਵੰਬਰ 1955 ’ਚ ਮਰਾਠਾ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਰੋਹ ਭਰੇ ਭਾਰੀ ਜਨਤਕ ਕਾਫ਼ਲੇ ਸੜਕਾਂ ’ਤੇ ਉਮੜ ਪਏ। ਕਾਂਗਰਸ ਹਾਈ ਕਮਾਨ ਦਾ ਥਾਪੜਾ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਬੰਬਈ ਦੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਮੋਰਾਰਜੀ ਡੇਸਾਈ ਨੂੰ ਜਨਤਕ ਰੋਹ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ। 20 ਨਵੰਬਰ 1955 ਨੂੰ ਬੰਬਈ ’ਚ ਰੈਲੀ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਨ ਕਰਦਿਆਂ ਉਸ ਨੇ ਹੰਕਾਰੀ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ਜਿੰਨਾ ਚਿਰ ਮੁਲਕ ਵਿਚ ਕਾਂਗਰਸ ਦੀ ਹੋਂਦ ਹੈ, ਬੰਬਈ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ ਬਣੇਗਾ। ਉਸ ਦੇ ਸੰਗੀ ਕਾਂਗਰਸ ਲੀਡਰ ਐਸ ਕੇ ਪਾਟਿਲ ਨੇ ਕਾਵਿਕ ਅੰਦਾਜ ’ਚ ਫੜ ਮਾਰੀ ਕਿ ਜਦੋਂ ਤੱਕ ਚੰਨ ਸੂਰਜ ਚੜ੍ਹਦੇ ਲਹਿੰਦੇ ਰਹਿਣਗੇ ਮੁੰਬਈ ਮਹਾਰਾਸ਼ਟਰ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਨਹੀਂ ਬਣੇਗਾ! 

ਮੁਰਾਰਜੀ ਡੇਸਾਈ ਨੇ ਅੰਦੋਲਨ ਨੂੰ ਕੁਚਲਣ ਲਈ ਵੇਖਦਿਆਂ ਹੀ ਗੋਲੀ ਮਰਨ ਦੇ ਹੁਕਮ ਜਾਰੀ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। 21 ਨਵੰਬਰ ਨੂੰ ਬੰਬਈ ਦੇ ਹੁਤਾਤਮਾ ਚੌਕ (ਫੁਆਰੇ ਵਾਲਾ ਚੌਕ) ’ਚ ਜੁੜੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਰੋਹ ਭਰੇ ਇਕੱਠ ’ਤੇ ਗੋਲੀ ਚਲਾ ਕੇ 15 ਵਿਅਕਤੀ ਸ਼ਹੀਦ ਕਰ ਦਿੱਤੇ ਗਏ। ਤਿੰਨ ਸੌ ਜਖ਼ਮੀ ਹੋ ਗਏ। ਇਸ ਖੂਨੀ ਕਾਂਡ ਪਿੱਛੋਂ ਇਸ ਚੌਕ ਦਾ ਨਾਂ “ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦਾ ਚੌਂਕ’’ ਪੈ ਗਿਆ। 

“ਸ਼ਹੀਦਾਂ ਦਾ ਚੌਂਕ’’ ਦੀ ਖੂਨੀ ਘਟਨਾ ਲਹੂ ਦੀ ਹੋਲੀ ਦਾ ਅੰਤ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਗਲੇ ਵਰ੍ਹੇ 19 ਜਨਵਰੀ ਤੋਂ 23 ਜਨਵਰੀ ਤੱਕ ਪੁਲਿਸ ਗੋਲੀ ਨਾਲ 90 ਹੋਰ ਸ਼ਹਾਦਤਾਂ ਹੋਈਆਂ ਅਤੇ 400 ਵਿਅਕਤੀ ਜਖ਼ਮੀ ਹੋ ਗਏ। ਸ਼ਹੀਦ ਹੋਣ ਵਾਲਿਆਂ ’ਚ 15 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਕਿਸ਼ੋਰ ਬੰਧੂ ਗੋਖਲੇ ਵੀ ਸ਼ਾਮਿਲ ਸੀ। ਕੁੱਲ ਮਿਲਾ ਕੇ ਗੋਲੀ ਦੇ ਹੁਕਮਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ 107 ਸ਼ਹਾਦਤਾਂ ਹੋਈਆਂ। ਭਾਰਤ ਦੇ ਖ਼ਜ਼ਾਨਾ ਮੰਤਰੀ ਚਿੰਤਾਮਨ ਦੇਸਮੁੱਖ ਨੂੰ ਅਸਤੀਫਾ ਦੇਣਾ ਪਿਆ। ਸੰਘਰਸ਼ ਸ਼ਾਂਤ ਨਾ ਹੋਇਆ। ਇੱਕ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਨਵੰਬਰ 1956 ’ਚ ਜਵਾਹਰ ਲਾਲ ਨਹਿਰੂ ਸ਼ਿਵਾਜੀ ਦੇ ਬੁੱਤ ਤੋਂ ਪਰਦਾ ਹਟਾਉਣ ਲਈ ਪ੍ਰਤਾਪਗੜ੍ਹ ਆਇਆ। ਉਸ ਦਾ ਸਵਾਗਤ ਕਾਲੀਆਂ ਝੰਡੀਆਂ ਨਾਲ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਉਹ ਬਿਨਾ ਪਰਦਾ ਹਟਾਏ ਬਰੰਗ ਵਾਪਸ ਪਰਤ ਗਿਆ।

ਹਕੂਮਤ ਦੇ ਕਠੋਰ ਅਤੇ ਖੂਨੀ ਰਵਈਏ ਦੇ ਸਨਮੁੱਖ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਇੱਕਜੁੱਟ ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਾਜ ਦੀ ਸਥਾਪਨਾ ਕਰਾਉਣਾ ਵੱਡੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਸੀ ਭਾਵੇਂ ਕੁਝ ਭਾਸ਼ਾਈ ਅਸੰਗਤੀਆਂ ਅਜੇ ਵੀ ਮੌਜੂਦ ਸਨ। 

ਉਪਰ ਬਿਆਨੇ ਤੱਥਾਂ ਦੀ ਰੌਸ਼ਨੀ ਵਿਚ ਸੰਤ ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਭਿੰਡਰਾਂਵਾਲਾ ਦੇ ਹੇਠਾਂ ਦਿੱਤੇ ਕਥਨ ਨੂੰ ਵਾਚਣਾ ਦਿਲਚਸਪ ਬਣ ਜਾਂਦਾ ਹੈ :“ਪੰਜਾਬੀ ਸੂਬੇ ਦੀ ਪ੍ਰਾਪਤੀ ਲਈ ਤੇ ਪੰਜਾਬੀ ਬੋਲੀ ਲਈ ਸਿੱਖਾਂ ਨੇ 57000 ਬੰਦੇ ਜੇਲ੍ਹ ਭੇਜੇਕੀ ਪਿਛਲੇ 36 ਸਾਲਾਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਹਿੰਦੂ ਵੀ ਅਜਿਹੇ ਯਤਨ ਕਰਦਿਆਂ ਜੇਲ੍ਹ ਗਿਆ?’’ (“ਭਿੰਡਰਾਂਵਾਲੇ ਸੰਤ’’, ਸੰਪਾਦਕ ਬਲਜੀਤ ਸਿੰਘ ਖ਼ਾਲਸਾ) ਮਹਾਂਰਾਸ਼ਟਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਆਪਣੇ ਭਾਸ਼ਾਈ ਸੂਬੇ ਲਈ ਸੌ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸ਼ਹਾਦਤਾਂ ਇਸ ਕਥਨ ਤੋਂ 27 ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦਿੱਤੀਆਂ ਸਨ। ਇਹ ਲਹੂ ਭਿੱਜਿਆ ਤੱਥ ਇਸ ਸੱਚ ਦੀ ਗਵਾਹੀ ਹੈ ਕਿ ਕਸ਼ਮੀਰ ਤੋਂ ਕੰਨਿਆ ਕੁਮਾਰੀ ਤੱਕ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੇ ਜਮਹੂਰੀ ਹੱਕਾਂ ਦੀ ਲੜਾਈ ’ਚ ਸਭ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਲਹੂ ਡੁੱਲ੍ਹਿਆ ਹੈ। ਲਹੂ ਦੀ ਇਸ ਸਾਂਝ ਨੂੰ ਤੋੜਨ ਦੀ ਕੋਈ ਵੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਦਮਨਕਾਰੀ ਹਾਕਮਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਅਤੇ ਪੰਜਾਬੀ ਕੌਮੀਅਤ ਸਮੇਤ ਮੁਲਕ ਦੀਆਂ ਸਭ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੇ ਹਿੱਤਾਂ ਦੇ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਭੁਗਤਦੀ ਹੈ।

ਭਾਸ਼ਾਈ ਰਾਜਾਂ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੀਆਂ ਇਹ ਕੁਝ ਚੋਣਵੀਆਂ ਝਲਕਾਂ ਜਾਹਿਰ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ ਕਿ ਮੁਲਕ ਦੇ ਹਾਕਮਾਂ ਨੇ ਸੂਬਿਆਂ ਦੀ ਜਥੇਬੰਦੀ ਸਬੰਧੀ ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਦੌਰ ਦੀ ਨੀਤੀ ਨੂੰ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਦੀ ਸਿਰਤੋੜ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ  ਅਧਾਰਿਤ ਮੁੜ-ਜਥੇਬੰਦੀ ਸਬੰਧੀ ਐਕਟ ਮੁਲਕ ਦੀਆਂ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੇ ਡਟਵੇਂ ਅਤੇ ਜਨਤਕ ਘੋਲਾਂ ਦੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਹੋਂਦ ’ਚ ਆਇਆ ਹੈ। ਇਸ ਦੀ ਅਮਲਦਾਰੀ ਲਈ ਵੱਡੇ ਸੰਘਰਸ਼ ਹੋਏ ਹਨ। ਇਨ੍ਹਾਂ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ’ਚ ਵੱਖ ਵੱਖ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਹਿੱਸਾ ਪਾਇਆ ਅਤੇ ਕੁਰਬਾਨੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਮੁੜ-ਜਥੇਬੰਦੀ ਦੇ ਅਧੂਰੇ ਅਤੇ ਲੰਗੜੇ ਅਮਲ ਨੂੰ ਅੱਗੇ ਸਰਕਾਉਣ ਲਈ ਅਜੇ ਵੀ ਸੰਘਰਸ਼ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ।

ਪਰ ਹਾਕਮ ਰਾਜਾਂ ਦੀ ਭਾਸ਼ਾ  ਅਧਾਰਿਤ ਮੁੜ-ਜਥੇਬੰਦੀ ਦੇ ਤੱਤ ਨੂੰ ਖੋਰਨ ਅਤੇ ਪੁੱਠਾ ਗੇੜਾ ਦੇਣ ਦੀਆਂ ਲਗਾਤਾਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਕਰਦੇ ਆਏ ਹਨ ਅਤੇ ਅਜੇ ਵੀ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। “ਭਾਸ਼ਾ  ਆਧਾਰਿਤ ਰਾਜਾਂ’’ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਅਮਲੀ ਪੱਖੋ ਮਾਂ ਬੋਲੀਆਂ ਦੀ ਨਾ-ਕਦਰੀ ਜਾਰੀ ਹੈ। ਸਾਮਰਾਜ ਭਗਤੀ ਅਤੇ ਸਾਮਰਾਜੀ ਗਲਬੇ ਦੇ ਇਜ਼ਹਾਰ ਵਜੋਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦੀ ਸਰਬਪੱਖੀ ਚੌਧਰ ਬਣੀ ਹੋਈ ਹੈ ਅਤੇ ਅਣਐਲਾਨੀ ਰਾਸ਼ਟਰੀ ਭਾਸ਼ਾ  ਵਜੋਂ ਹਿੰਦੀ ਦਾ ਗਲਬਾ ਮੱਲੋਜੋਰੀ ਠੋਸਿਆ ਅਤੇ ਮਜਬੂਤ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ।

ਭਾਸ਼ਾਈ ਅਤੇ ਹੋਰ ਜਮਹੂਰੀ ਹੱਕਾਂ ਲਈ ਆਪਾਸਾਹ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਭਾਗ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਵੱਖ ਵੱਖ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੇ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਦਾ ਤੱਤ ਸਾਂਝਾ ਹੈ। ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਰਾਜ ਦੀ ਚਲੀ ਆ ਰਹੀ ਵਿਰਾਸਤ ਨੂੰ ਚੁਣੌਤੀ ਅਤੇ ਸਭਨਾਂ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਬੋਲੀਆਂ ਦੀ ਖਰੀ ਬਰਾਬਰੀ ਅਤੇ ਸਵੈਮਾਣ ਦੀ ਜੈ ਜੈ ਕਾਰ ਇਸ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੀ ਸਾਂਝੀ ਤੰਦ ਹੈ। ਸਭਨਾਂ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਜੁਝਾਰੂ ਜਮਹੂਰੀ ਏਕਤਾ ਅਤੇ ਭਰੱਪਾ ਇਸ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਧਰਮ ਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੀ ਕਿਸਮ-ਵੰਡ, ਵਿਆਖਿਆ ਅਤੇ ਕਤਾਰਬੰਦੀ ਦੀਆਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਇਸ ਲੋੜ ਨਾਲ ਟਕਰਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਸਭਨਾ ਕੌਮੀਅਤਾਂ ਦੇ ਹਿੱਤਾਂ ਨਾਲ ਟਕਰਾਉਂਦੇ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਭਾਗ ਦੇ ਮਨੋਰਥਾਂ ਦੀ ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਭੁਗਤਦੀਆਂ ਹਨ। --੦   

Wednesday, January 11, 2023

ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸਿੱਖ ਕੈਦੀਆਂ ਦੀ ਰਿਹਾਈ ਦਾ ਮੁੱਦਾ

 


ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸਿੱਖ ਕੈਦੀਆਂ ਦੀ ਰਿਹਾਈ ਦਾ ਮੁੱਦਾ

ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ ਪਿਛਲੇ ਕੁੱਝ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ “ਬੰਦੀ ਸਿੰਘਾਂ” ਦੀ ਰਿਹਾਈ ਦਾ ਮਸਲਾ ਚਰਚਾ ’ਚ ਰਹਿ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਰਿਹਾਈ ਦੀ ਮੰਗ ਉਭਰਨ ਵਾਲਿਆਂ ’ਚ ਸਿੱਖ ਫਿਰਕਾਪ੍ਰਸਤ ਹਿੱਸੇ, ਫਿਰਕੂ ਅਕਾਲੀ ਸਿਆਸਤਦਾਨ, ਜਮਹੂਰੀ ਹਲਕੇ ਤੇ ਹੋਰ ਸਿਆਸੀ ਹਲਕਿਆਂ ਸਮੇਤ ਕਈ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਸ਼ੁਮਾਰ ਹਨ। ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਕਮੇਟੀ ਵੱਲੋਂ ਵੀ ਆਪਣੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਦਸਤਖਤੀ ਮੁਹਿੰਮ ਰਾਹੀਂ ਇਹ ਮੰਗ ਉਭਾਰੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਸ਼੍ਰੋਮਣੀ ਅਕਾਲੀ ਦਲ ਬਾਦਲ ਵੱਲੋਂ ਪਿਛਲੇ ਵਰ੍ਹੇ ਸੰਗਰੂਰ ਲੋਕ ਸਭਾ ਹਲਕੇ ਦੀ ਚੋਣ ਦੀ ਇਸ ਮੁੱਦੇ ਦੁਆਲੇ ਲੜ੍ਹੀ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਜੇਲ੍ਹ ’ਚ ਕੈਦੀ ਬਲਵੰਤ ਸਿੰਘ ਰਾਜੋਆਣਾ ਦੀ ਭੈਣ ਨੂੰ ਉਮੀਦਵਾਰ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ। 

ਸਿੱਖ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਵੱਲੋਂ ਦਾਅਵਾ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕਿ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਜੇਲ੍ਹਾਂ ’ਚ ਕੈਦ ਸ਼ਜਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸਿੱਖ ਕੈਦੀਆਂ ਨੂੰ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਦੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਵੱਲੋਂ ਰਿਹਾਅ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ। ਇਹ ਮੰਗ ਆਮ ਰੂਪ ’ਚ ਤਾਂ ਪੇਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਪਰ ਇਹਨਾਂ ਕੈਦੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ, ਕੇਸਾਂ ਦੀ ਕਿਸਮ ਤੇ ਸ਼ਜਾਵਾਂ ਬਾਰੇ ਪੂਰੀ ਸਪੱਸ਼ਟ ਤਸਵੀਰ ਨਹੀਂ ਉੱਭਰੀ ਹੋਈ। ਇਹ ਮੰਗ ਉਭਾਰਨ ਵਾਲੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦੇ ਦਾਅਵੇ ਵੀ ਵੱਖਰੇ-ਵੱਖਰੇ ਹਨ। ਸੂਚੀਆਂ ਵੀ ਵੱਖਰੋ-ਵੱਖਰੀਆਂ ਹਨ। ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਅੱਠ ਕੈਦੀਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਆਮ ਕਰਕੇ ਚੱਲਦੀ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ’ਚੋਂ ਤਿੰਨ ਕੈਦੀ ਬਲਵੀਰ ਸਿੰਘ, ਵਰਿਆਮ ਸਿੰਘ ਤੇ ਹਰਜਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਸ਼ਜਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰਨ ਮਗਰੋਂ ਕੁੱਝ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਜੇਲ੍ਹੋਂ ਰਿਹਾਅ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਹਨ। ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਮੁੱਖ ਮੰਤਰੀ ਬੇਅੰਤ ਸਿੰਘ ਦੇ ਕਤਲ ਕੇਸ ਵਿੱਚ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਭੁਗਤ ਰਹੇ ਬਲਵੰਤ ਸਿੰਘ ਰਾਜੋਆਣਾ ਦੀ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਨੂੰ ਉਮਰ ਕੈਦ ਵਿੱਚ ਤਬਦੀਲ ਕਰਨ ਦਾ ਕੇਸ ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਲਟਕਦਾ ਹੀ ਰੱਖਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਜਦਕਿ ਜਗਤਾਰ ਸਿੰਘ ਹਵਾਰਾ ਦੀ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਉਮਰ ਕੈਦ ’ਚ ਤਬਦੀਲ ਕੀਤੀ ਜਾ ਚੁੱਕੀ ਹੈ। ਉੱਭਰਵੇਂ ਤੌਰ ’ਤੇ ਤਿੰਨ ਕੈਦੀ ਜਿਹੜੇ ਬੇਅੰਤ ਕਤਲ ਕੇਸ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਤ ਹਨ ਅਜਿਹੇ ਹਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਕੈਦ ਦੀ 25 ਸਾਲ ਪੂਰੇ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਹਨ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਰਿਹਾਅ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਜਦਕਿ ਕਈ ਕੈਦੀ ਅਜਿਹੇ ਹਨ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਅਜੇ ਪੂਰੀਆਂ ਨਹੀਂ ਹੋਈਆਂ ਤੇ ਕਈਆਂ ਦੇ ਕੇਸਾਂ ਦੇ ਨਿਪਟਾਰੇ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਏ। ਪਰਮਜੀਤ ਭਿਓਰਾ ਤੇ ਜਗਤਾਰ ਸਿੰਘ ਤਾਰਾ ਜੇਲ੍ਹ ਤੋੜ੍ਹ ਕੇ ਭੱਜਣ ਮਗਰੋਂ ਦੁਬਾਰਾ ਗਿ੍ਰਫਤਾਰ ਕੀਤੇ ਗਏ ਸਨ। ਇਹਨਾਂ ਕੈਦੀਆਂ ’ਚੋਂ ਕਈ ਕੈਦੀ ਜਿਵੇਂ ਹਰਨੇਕ ਸਿੰਘ ਪੈਰੋਲ ’ਤੇ ਆਏ ਹੋਏ ਹਨ ਤੇ ਦਇਆ ਸਿੰਘ ਲਾਹੌਰੀਆ ਪੱਕੀ ਪੈਰੋਲ ’ਤੇ ਜੇਲ੍ਹ ’ਚੋਂ ਬਾਹਰ ਹੈ। 1993 ਦੇ ਦਿੱਲੀ ਬੰਬ ਕਾਂਡ ’ਚ ਦੋਸ਼ੀ ਦਵਿੰਦਰਪਾਲ ਸਿੰਘ ਭੁੱਲਰ 28 ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਜੇਲ੍ਹ ’ਚ ਹੈ ਤੇ ਮਾਨਸਿਕ ਰੋਗੀ ਵੀ ਹੈ। ਕੇਂਦਰ ਸਰਕਾਰ ਵੱਲੋਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਜੀ 550 ਸਾਲਾ ਜਨਮ ਦਿਵਸ ਮੌਕੇ ਹੋਰਨਾਂ ਕੈਦੀਆਂ ਨੂੰ ਛੱਡਣ ਦੇ ਫੈਸਲੇ ਵਜੋਂ ਉਸਨੂੰ ਵੀ ਰਿਹਾਅ ਕਰਨ ਦਾ ਹੁਕਮ ਜਾਰੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਸੀ ਪਰ ਉਸ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਰਿੱਟ ਪਟੀਸ਼ਨ ਪੰਜਾਬ ਤੇ ਹਰਿਆਣਾ ਹਾਈਕੋਰਟ ’ਚ ਪਈ ਹੋਈ ਹੈ।

 ਜ਼ਿਕਰਯੋਗ ਹੈ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਦੇਵ ਦੇ 550 ਸਾਲਾ ਜਨਮ ਦਿਹਾੜੇ ਮੌਕੇ ਹੀ 11-10-2019 ਨੂੰ ਕੇਂਦਰੀ ਹਕੂਮਤ ਨੇ 8 ਸਿੱਖ ਕੈਦੀਆਂ ਨੂੰ ਰਿਹਾਅ ਕਰਨ ਤੇ ਇੱਕ ਸਿੱਖ ਕੈਦੀ (ਰਾਜੋਆਣਾ) ਦੀ ਮੌਤ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਨੂੰ ਉਮਰ ਕੈਦ ’ਚ ਬਦਲਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਇਹ ਹੁਕਮ ਜਾਰੀ ਹੋਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਇਹਨਾਂ ਅੱਠਾਂ ’ਚੋਂ ਤਿੰਨ ਕੈਦੀ ਰਿਹਾਅ ਹੋ ਚੁੱਕੇ ਹਨ। 

ਇਹਨਾਂ ਸਭਨਾਂ ਕੇਸਾਂ ਦੇ ਹਵਾਲੇ ਨਾਲ ਦੇਖਿਆਂ ਇਹ ਤਸਵੀਰ ਉੱਭਰਦੀ ਹੈ ਕਿ ਕੈਦੀਆਂ ਦੀਆਂ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਮੁਆਫ ਕਰਨ ਜਾਂ ਉਮਰ ਕੈਦ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਮੁਲਕ ਅੰਦਰ ਇਕਸਾਰ ਨੀਤੀ ਬਣਾਏ ਜਾਣ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਮਾਮਲੇ ਹਕੂਮਤਾਂ ਹੱਥ ਰੱਖੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ, ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਮਨਚਾਹੇ ਢੰਗ ਨਾਲ ਮੁਆਫ਼ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਮੁਆਫ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਕਈ ਕੇਸ ਜਲਦੀ ਨਿਪਟਾ ਦਿੱਤੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਅਸਰ ਰਸੂਖ ਤੋਂ ਸੱਖਣੇ ਕੇਸ ਸਾਲਾਂ ਬੱਧੀ ਰਾਸ਼ਟਰਪਤੀ ਕੋਲ ਜਾਂ ਅਦਾਲਤਾਂ ’ਚ ਲਟਕਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਸਿੱਖ ਕੈਦੀਆਂ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ’ਚ ਵੀ ਜਮਹੂਰੀ ਤੇ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੇ ਨੁਕਤਾ ਨਜ਼ਰ ਤੋਂ ਇਹੀ ਮੰਗ ਬਣਦੀ ਹੈ ਕਿ ਸੁਣਾਈਆਂ ਗਈਆਂ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਕੈਦੀਆਂ ਨੂੰ ਫੌਰੀ ਰਿਹਾਅ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦੋਸ਼ ਜੋ ਵੀ ਸਨ, ਜੇਕਰ ਕਾਨੂੰਨੀ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆ ’ਚੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਕੇ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਸੁਣਾਈਆਂ ਗਈਆਂ ਹਨ ਤੇ ਉਹ ਪੂਰੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾ ਚੁੱਕੀਆਂ ਹਨ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਰਿਹਾਅ ਨਾ ਕਰਨਾ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਘੋਰ ਉਲੰਘਣਾ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਮੁਆਫ ਕਰਨ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ’ਚ ਵੀ ਹਕੂਮਤਾਂ ਵੱਲੋਂ ਵੱਖੋ-ਵੱਖਰੀਆਂ ਪਹੁੰਚਾਂ ਅਖਤਿਆਰ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ।  ਇੱਕ ਮਾਨਸਿਕ ਰੋਗੀ ਵਜੋਂ ਭੁੱਲਰ ਦਾ ਕੇਸ ਏਨਾ ਸਪੱਸ਼ਟ ਹੈ ਕਿ ਉਸਨੂੰ ਅਜਿਹੀ ਹਾਲਤ ’ਚ ਜੇਲ੍ਹ ’ਚ ਡੱਕੀ ਰੱਖਣ ਦੀ ਕੀ ਤੁਕ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਕੇਸਾਂ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ’ਚ ਜਮਹੂਰੀ ਹੱਕਾਂ ਦੇ ਪਹਿਰੇਦਾਰ ਸਭਨਾਂ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੂੰ ਆਵਾਜ਼ ਉਠਾਉਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਤੇ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਇਹਨਾਂ ਕੈਦੀਆਂ ਦੀ ਰਿਹਾਈ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਇਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਜਮਹੂਰੀ ਪੈਂਤੜੇ ਤੋਂ ਹਰ ਜਾਤ, ਧਰਮ ਤੇ ਖਿੱਤੇ ਦੇ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰ ਚੁੱਕੇ  ਕੈਦੀਆਂ ਦੀ ਰਿਹਾਈ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਅਜਿਹੀ ਰਿਹਾਈ ਹਰ ਦੋਸ਼ੀ ਵਿਅਕਤੀ ਦਾ ਵੀ ਮੁੱਢਲਾ ਜਮਹੂਰੀ ਅਧਿਕਾਰ ਹੈ।

 ਫ਼ਿਰਕੂ ਸਿੱਖ ਹਲਕਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਤੇ ਕਈ ਫ਼ਿਰਕੂ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਵੱਲੋਂ ਇਹ ਮੰਗ ਜਮਹੂਰੀ ਪੈਂਤੜੇ ਤੋਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਉਠਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਸਗੋਂ ਆਪਣੀ ਫ਼ਿਰਕੂ ਸਿਆਸਤ ਦੇ ਵਧਾਰੇ ਪਸਾਰੇ ਦਾ ਸਾਧਨ ਵੀ ਬਣਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਕੈਦੀਆਂ ਨੂੰ ‘ਸਿੱਖ ਸੰਘਰਸ਼ ਦੇ ਯੋਧੇ’ ਕਰਾਰ ਦਿੱਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜੇਲ੍ਹੀਂ ਡੱਕਣ ਪਿੱਛੇ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਵੱਲੋਂ ਸਿੱਖਾਂ ਨਾਲ ਵਿਤਕਰੇ ਦਾ ਸਿਰਜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਬਿਰਤਾਂਤ ਤਕੜਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਜਦਕਿ ਹਕੀਕਤ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਕੈਦੀ 80ਵਿਆਂ ਦੀ ਖਾਲਿਸਤਾਨੀ ਦਹਿਸ਼ਤਗਰਦੀ ਲਹਿਰ ਦੀ ਪੈਦਾਇਸ਼ ਹਨ ਜਿਹੜੀ ਲਹਿਰ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਘਾਣ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਜਿਸਨੂੰ ਸਿੱਖ ਸੰਘਰਸ਼ ਕਹਿ ਕੇ ਉਚਿਆਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਉਹ ਇੱਕ ਫ਼ਿਰਕੂ-ਫਾਸ਼ੀ ਲਹਿਰ ਸੀ। ਉਹ ਦੌਰ ਫ਼ਿਰਕੂ ਦਹਿਸ਼ਤਗਰਦੀ ਦਾ ਦੌਰ ਸੀ ਤੇ ਫ਼ਿਰਕੂ ਸਿਆਸਤ ਲੋਕਾਂ ’ਤੇ ਕਹਿਰ ਬਣਕੇ ਝੁੱਲੀ ਸੀ। ਇਸ ਲਹਿਰ ਦੀ ਆੜ ਹੇਠ ਹਕੂਮਤੀ ਦਹਿਸ਼ਤਗਰਦੀ ਦਾ ਝੱਖੜ ਵੀ ਲੋਕਾਂ ’ਤੇ ਝੁੱਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਆਮ ਲੋਕ ਦੋਹਾਂ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਦਹਿਸ਼ਤਗਰਦੀ ਦੇ ਪੁੜਾਂ ’ਚ ਪਿਸੇ ਸਨ। ਇਸ ਫ਼ਿਰਕੂ ਦਹਿਸ਼ਤਗਰਦੀ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ਕਰਨ ਦੇ ਨਾਂ ਹੇਠ ਹਕੂਮਤੀ ਮਸ਼ੀਨਰੀ ਨੇ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਕਈ ਬੇਕਸੂਰ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ’ਤੇ ਵੀ ਤਸ਼ੱਦਦ ਢਾਹਿਆ ਸੀ ਤੇ ਸਿੱਖ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਨੂੰ ਖਾਲਿਸਤਾਨੀ ਦਹਿਸ਼ਤਗਰਦਾਂ ਦੀਆਂ ਸਫਾਂ ’ਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਵੱਲ ਧੱਕਿਆ ਸੀ। ਖਾਲਿਸਤਾਨੀ ਦਹਿਸ਼ਤਗਰਦਾਂ ਦੇ ਝੂਠੇ ਪੁਲਿਸ ਮੁਕਾਬਲੇ ਬਣਾਏ ਸਨ। ਇਹਨਾਂ ਝੂਠੇ ਪੁਲਿਸ ਮੁਕਾਬਲਿਆਂ ਦਾ ਉਦੋਂ ਵੀ ਪੰਜਾਬ ਦੀਆਂ ਜਮਹੂਰੀ ਤੇ ਇਨਕਲਾਬੀ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਨੇ ਡਟਵਾਂ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਸੀ ਹਲਾਂਕਿ ਇਹ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਖਾਲਿਸਤਾਨੀ ਕਾਤਲੀ ਗ੍ਰੋਹਾਂ ਦਾ ਚੋਣਵਾਂ ਨਿਸ਼ਾਨਾ ਸਨ ਤੇ ਕਮਿ: ਇਨਕਲਾਬੀ ਕਾਰਕੁੰਨ ਤੇ ਜਮਹੂਰੀ ਲੋਕ ਆਗੂ ਇਹਨਾਂ ਵੱਲੋਂ ਚੁਣ-ਚੁਣ ਕੇ ਕਤਲ ਕੀਤੇ ਜਾ ਰਹੇ ਸਨ। ਇਹ ਇਨਕਲਾਬੀ ਲੋਕ ਸਨ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਹਕੂਮਤ ਦੀ ਜਬਰ ਦੀ ਇਸ ਨੀਤੀ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕੀਤਾ ਸੀ ਤੇ ਖਾਲਿਸਤਾਨੀ ਦਹਿਸ਼ਤਗਰਦਾਂ ਦੇ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੇ ਹੱਕ ਲਈ ਆਵਾਜ਼ ਉਠਾਈ ਸੀ। ਹੁਣ ਵੀ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਇਹਨਾਂ ਕੈਦੀਆਂ ਦੀ ਰਿਹਾਈ ਲਈ ਆਵਾਜ਼ ਉਠਾਉਣਾ ਖਰਾ ਜਮਹੂਰੀ ਪੈਂਤੜਾ ਬਣਦਾ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਆਵਾਜ਼ ਉਠਾਉਣ ਵੇਲੇ ਫਿਰਕੂ ਸਿਆਸਤ ਦੇ ਪੈਂਤੜੇ ਨਾਲੋਂ ਸਪੱਸ਼ਟ ਨਿਖੇੜਾ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕੀਤੇ ਨੂੰ ਵਾਜਬ ਨਹੀਂ ਠਹਿਰਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਸਗੋਂ ਉਹ ਰੱਦ ਕਰਨ ਯੋਗ ਹੈ। ਪਰ ਕੈਦੀਆਂ ਵਜੋਂ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰ ਹਰ ਜਮਹੂਰੀ ਹਿੱਸੇ ਦੇ ਸਰੋਕਾਰਾਂ ਦਾ ਮਸਲਾ ਬਣਨੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ।

ਫ਼ਿਰਕੂ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਤੇ ਫ਼ਿਰਕੂ ਜਨੂੰਨੀ ਅਨਸਰਾਂ ਵੱਲੋਂ ਸਿਰਜਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਇਹ ਬਿਰਤਾਂਤ ਸਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਕਿ ਅਜਿਹਾ ਸਿੱਖ ਕੈਦੀਆਂ  ਨਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਝੂਠਾ ਬਿਰਤਾਂਤ ਹੈ ਕਿ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਹਿੰਦੂ ਰਾਜ ਹੈ ਤੇ ਸਿੱਖ ਕੈਦੀਆਂ ਨਾਲ ਵਿਤਕਰਾ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਸਾਰੇ ਧਰਮਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਪੋਸ਼ਣਾ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਸਿਰੇ ਦਾ ਧੱਕੜ ਤੇ ਜਬਰ ਰਾਜ ਹੈ। ਇਹ ਹਰ ਵੰਨਗੀ ਦੀਆਂ ਫ਼ਿਰਕੂ ਲਹਿਰਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਪੋਸ਼ਣਾ ਕਰ ਸਕਦਾ ਹੈ ਤੇ ਇਹਦੇ ’ਤੇ ਕਾਬਜ਼ ਹਾਕਮ ਜਮਾਤੀ ਵੋਟ ਪਾਰਟੀਆਂ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪੋ-ਆਪਣੇ ਵੋਟ ਮਕਸਦਾਂ ਲਈ ਵਰਤ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ ਤੇ ਵਰਤਦੀਆਂ ਆ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਇਹ ਫ਼ਿਰਕੂ ਹਿੱਸੇ ਮੋਕੇ ਦੀਆਂ ਹਕਮੂਤਾਂ ਨਾਲ ਟਕਰਾਅ ’ਚ ਵੀ ਆ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਹਕੂਮਤੀ ਕਰੋਪੀ ਵੀ ਝੱਲਦੇ ਹਨ। ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਨੇ ਹਰ ਵੰਨਗੀ ਦੀ ਫਿਰਕਾਪ੍ਰਸਤੀ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਪੋਸ਼ਣਾ ਕੀਤੀ ਹੈ ਅਤੇ 1980ਵਿਆਂ ’ਚ ਪੰਜਾਬ ਅੰਦਰ ਖਾਲਿਸਤਾਨੀ ਦਹਿਸ਼ਤਗਰਦੀ ਦਾ ਉਭਾਰ ਵੀ ਕੇਂਦਰੀ ਕਾਂਗਰਸੀ ਹਕੂਮਤ ਵੱਲੋਂ ਫ਼ਿਰਕੂ ਅਨਸਰਾਂ ਦੀ ਪਾਲਣਾ ਪੋਸ਼ਣਾ ਦਾ ਹੀ ਸਿੱਟਾ ਸੀ ਜਿਹੜੀ ਉਸਨੇ ਅਕਾਲੀ ਸਿਆਸਤਦਾਨਾਂ ਨੂੰ ਟੱਕਰ ਦੇਣ ਦਾ ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਮੌਕਾਪ੍ਰਸਤ ਲੋੜਾਂ ਕਾਰਨ ਕੀਤੀ ਸੀ। ਹੁਣ ਭਾਜਪਾ ਦੇਸ਼ ਭਰ ’ਚ ਹਿੰਦੂ ਫਿਰਕਾਪ੍ਰਸਤੀ ਨੂੰ ਹਵਾ ਦੇ ਕੇ ਕੁਰਸੀ ’ਤੇ ਬਿਰਾਜਮਾਨ ਰਹਿਣ ਦੀ ਸਿਆਸਤ ਖੇਡ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਸ ਨੀਤੀ ਕਾਰਨ ਭਾਰਤੀ ਰਾਜ ਦੇ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਅੰਗਾਂ ’ਚ ਹਿੰਦੂਤਵ ਦਾ ਬੋਲਬਾਲਾ ਵਧਿਆ ਹੈ। ਇਹ ਵਰਤਾਰਾ ਹੋਰਨਾਂ ਧਰਮਾਂ ਦੀਆਂ ਫਿਰਕਾਪ੍ਰਸਤ ਤਾਕਤਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਤਾਕਤ ਦੇ ਰਿਹਾ ਹੈ। 

ਹਕੂਮਤ ਦਾ ਕੈਦੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਇਹ ਰਵੱਈਆ ਸਿਰਫ ਸਿੱਖ ਕੈਦੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਸਗੋਂ ਹੋਰਨਾਂ ਧਰਮਾਂ ਦੇ ਕੈਦੀਆਂ ਪ੍ਰਤੀ ਵੀ ਹੈ। ਦੇਸ਼ ਭਰ ਦੀਆਂ ਜੇਲ੍ਹਾਂ ’ਚ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਕੈਦੀ ਸਭਨਾਂ ਧਰਮਾਂ ਨਾਲ ਹੀ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹਨ ਜਿਹੜੇ ਲੰਮਾ ਸਮਾਂ ਕੇਸ ਲਮਕਦੇ ਰਹਿਣ ਕਾਰਨ ਆਪਣੀ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਸਜ਼ਾ ਤੋ ਵੀ ਜਿਆਦਾ ਸਜ਼ਾ ਭੁਗਤ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਕੈਦੀਆਂ ਦੇ ਮਨੁੱਖੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਨੂੰ ਕੁਚਲਣ ਵਾਲੀ ਰਾਜ ਸੱਤਾ ਕਿਸੇ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਧਰਮ ਦਾ ਲਿਹਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਸਗੋਂ ਜਮਾਤਾਂ ਦਾ ਲਿਹਾਜ਼ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਠੀਕ ਹੈ ਕਿ ਹਿੰਦੂ ਫਿਰਕੂ ਜਨੂੰਨੀ ਅਨਸਰਾਂ ਨੂੰ ਕੇਂਦਰੀ ਮੋਦੀ ਹਕੂਮਤ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਬਚਾ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਮੁਆਫ ਵੀ ਕਰਵਾ ਰਹੀ ਹੈ। ਇਹ ਉਸਦੇ ਫ਼ਿਰਕੂ-ਫਾਸ਼ੀ ਹਥਿਆਰ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਵਿਹਾਰ ਹੈ ਜਦਕਿ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਬੇਹੱਦ ਗਰੀਬ ਹਿੰਦੂ ਕਿਰਤੀ ਜੇਲ੍ਹਾਂ ’ਚ ਵੀ ਸੜ੍ਹ ਰਹੇ ਹਨ ਜਿਹੜੇ ਭਾਜਪਾ ਦੀ ਫਿਰਕੂ ਵਿਉਂਤ ’ਚ ਫਿੱਟ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੇ। ਆਮ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮੀ ਕਿਰਤੀ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਹਿੰਦੂ ਫਿਰਕਾਪ੍ਰਸਤ ਅਨਸਰ ਭਾਜਪਾਈ ਹਕੂਮਤ ਦੀ ਮਿਹਰ ਦੇ ਪਾਤਰ ਹਨ। ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਦਲਿਤ, ਆਦਿਵਾਸੀ ਤੇ ਮੁਸਲਮਾਨ ਧਰਮ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਕੈਦੀ ਜੇਲ੍ਹਾਂ ’ਚ ਡੱਕੇ ਹੋਏ ਹਨ ਤੇ ਸਾਲਾਂ ਬੱਧੀ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਮੁਕੱਦਮੇ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ, ਜਮਾਨਤਾਂ ਭਰਨ ਵਾਲਾ ਵੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਜੇਲ੍ਹਾਂ ਅੰਦਰ ਹੀ ਸੜ੍ਹ ਕੇ ਮਰ ਜਾਣ ਦੀ ਹੋਣੀ ਲਈ ਸਰਾਪੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਤੋਂ ਬੱਚਦੇ ਹਨ ਜਾਂ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਮੁਆਫ ਕਰਵਾਉਂਦੇ ਹਨ ਤਾਂ ਸੰਜੇ ਦੱਤ ਤੇ ਸਲਮਾਨ ਖਾਨ ਵਰਗੇ ਪੈਸੇ ਦੇ ਧਨੀ ਹਨ ਜਾਂ ਵੱਡੇ-ਵੱਡੇ ਘਪਲੇ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਨੇਤਾ ਹਨ ਜਿਹੜੇ ਜੇਲ੍ਹਾਂ ’ਚ ਨਹੀਂ ਸੜ੍ਹਦੇ। ਜੇਕਰ ਕੋਈ ਫਸ ਵੀ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਸਜ਼ਾ ਮੁਆਫੀ, ਪੈਰੋਲ ਤੱਕ ਦੇ ਹਰ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਮੌਕੇ ਹਾਸਲ ਹਨ ਤੇ ਜੇਕਰ ਚਾਰ ਦਿਨ ਜੇਲ੍ਹ ’ਚ ਕੱਟਣੇ ਵੀ ਪੈ ਜਾਣ ਤਾਂ ਜੇਲ੍ਹਾਂ ਅੰਦਰ ਵੀ ਫਾਈਵ ਸਟਾਰ ਹੋਟਲਾਂ ਵਰਗੀਆਂ ਸਹੂਲਤਾਂ ਮੌਜੂਦ ਹਨ। ਦੇਸ਼ ਭਰ ’ਚ ਗਿ੍ਰਫਤਾਰ ਕੀਤੇ ਗਏ ਜਮਹੂਰੀ ਹੱਕਾਂ ਦੇ ਕਾਰਕੁੰਨਾਂ ਤੇ ਬੁੱਧੀਜੀਵੀਆਂ ’ਚੋਂ ਕਿੰਨੇ ਹੀ ਹਿੰਦੂ ਧਰਮ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਹਨ ਪਰ ਹਕੂਮਤ ਦੀ ਜਬਰ ਦੀ ਨੀਤੀ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਕਰਕੇ ਜੇਲ੍ਹੀਂ ਸੜ ਰਹੇ ਹਨ ਹਲਾਂਕਿ ਕਿ ਭੀਮਾ ਕੋਰੇਗਾਉਂ ਵਰਗੇ ਕੇਸ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਝੂਠੇ ਹਨ। ਸਟੇਨ ਸਵਾਮੀ ਨੂੰ ਗੰਭੀਰ ਬੀਮਾਰੀ ਦੀ ਹਾਲਤ ’ਚ ਜ਼ਮਾਨਤ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੀ ਅੰਦਰੇ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ।  ਇਸ ਪ੍ਰਸੰਗ ’ਚ ਜਮਹੂਰੀ ਤੇ ਮਨੁੱਖੀ  ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਅਨੁਸਾਰ ਜੇਲ੍ਹਾਂ ਅੰਦਰ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਕੱਟ ਰਹੇ ਕੈਦੀਆਂ ਦੇ ਹੱਕਾਂ ਦੀ ਜ਼ਾਮਨੀ ਅਤੇ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਪੂਰੀਆਂ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਸਭਨਾਂ ਕੈਦੀਆਂ ਦੀ ਰਿਹਾਈ ਦੀ ਮੰਗ ਜਮਹੂਰੀ ਲਹਿਰ ਦਾ ਸਰੋਕਾਰ ਬਣਦੀ  ਹੈ।

ਸਿੱਖ ਧਰਮ ਨਾਲ ਸੰਬੰਧਿਤ ਕੈਦੀਆਂ ਦੀ ਇੱਕ ਹੋਰ ਵੰਨਗੀ ਹੈ ਜਿੰਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਖਾਲਿਸਤਾਨ ਦਾ ਨਾਅਰਾ ਲਾਉਣਾ ਜਾਂ ਲਿਖਣ ਕਾਰਨ ਹੀ ਜੇਲ੍ਹੀਂ ਡੱਕ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਜਾਂ ਅਜਿਹੀਆਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਰੱਖਣ ਕਾਰਨ ਹੀ ਸਜ਼ਾ ਸੁਣਾਈ ਗਈ ਹੈ। ਇਹ ਹਿੱਸਾ ਸਿਆਸੀ ਕੈਦੀਆਂ ’ਚ ਸ਼ੁਮਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਵੱਖਰੇ ਸਿਆਸੀ ਵਿਚਾਰਾਂ ਕਾਰਨ ਗਿ੍ਰਫਤਾਰ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ, ਮੁਕੱਦਮੇ ਚਲਾਏ ਗਏ ਹਨ ਤੇ ਕੁੱਝ ਕੁ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਵੀ ਹੋਈਆਂ ਹਨ। ਵੱਖਰੇ ਸਿਆਸੀ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਅਧਾਰ ’ਤੇ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਦੇਣ ਦੀ ਰਾਜ ਦੀ ਜਾਬਰ ਨੀਤੀ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਤੇ ਇਨਕਲਾਬੀ ਜਮਹੂਰੀ ਹਿੱਸੇ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਇਸ ਖ਼ਿਲਾਫ਼ ਆਵਾਜ਼ ਉਠਾਉਂਦੇ ਹਨ ਚਾਹੇ ਸਿਆਸੀ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਇਹਨਾਂ ਨਾਲ ਇਨਕਲਾਬੀਆਂ ਦੀ ਨਾ ਸਿਰਫ ਅਸਹਿਮਤੀ ਹੈ ਸਗੋਂ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਪਿਛਾਖੜੀ ਸਿਆਸੀ ਵਿਚਾਰ ਸਮਝ ਰੱਦ ਕਰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਨਾਲ ਹੀ ਇਸ ਵਿਚਾਰ ਨੂੰ ਪ੍ਰਚਾਰਨ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ’ਚ ਲੈ ਕੇ ਜਾਣ ਦੇ ਜਮਹੂਰੀ ਹੱਕ ਨੂੰ ਬੁਲੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਵੱਖਰੇ ਸਿਆਸੀ ਵਿਚਾਰਾਂ ਦੇ ਅਧਾਰ ’ਤੇ ਮੁਕੱਦਮੇ ਦਰਜ ਕਰਨ ਤੇ ਸਜ਼ਾਵਾਂ ਦੇਣ ਦਾ ਵੀ ਸਮੁੱਚੀ ਜਮਹੂਰੀ ਲਹਿਰ ਨੂੰ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।

                                                    ---0---     

ਤਿੱਖੇ ਹੋ ਰਹੇ ਆਰਥਿਕ ਸੰਕਟ, ਯੂਰਪ ’ਚ ਮਜ਼ਦੂਰ ਜਮਾਤ ਦੀ ਹਲਚਲ

 ਤਿੱਖੇ ਹੋ ਰਹੇ ਆਰਥਿਕ ਸੰਕਟ
ਯੂਰਪ ’ਚ ਮਜ਼ਦੂਰ ਜਮਾਤ ਦੀ ਹਲਚਲ

ਸਾਲ 2022 ਦਾ ਵਰ੍ਹਾ ਯੂਰਪ ’ਚ ਕਿਰਤੀ ਜਾਮਾਤ ਦੀ ਬੇਮਿਸਾਲ ਜਮਾਤੀ ਹੱਲਚੱਲ ਦਾ ਵਰ੍ਹਾ ਹੋ ਨਿੱਬੜਿਆ ਹੈ। ਲੱਗਭੱਗ ਸਾਰਾ ਸਾਲ ਯੂਰਪ-ਭਰ ’ਚ ਪੂੰਜੀਵਾਦੀ ਪ੍ਰਬੰਧ ਤੇ ਸਰਕਾਰਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਕਿਰਤੀ ਜਮਾਤ ਦੇ ਐਕਸ਼ਨਾਂ ਤੇ ਘੋਲਾਂ ਦਾ ਅਮੁੱਕ ਸਿਲਸਿਲਾ ਜਾਰੀ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸਾਮਰਾਜੀ ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ ਨੂੰ ਦਰਪੇਸ਼ ਮੰਦੀ ਦੇ ਸੰਕਟ ਨੂੰ ਕੋਵਿਡ ਮਹਾਂਮਾਰੀ ਦੀ ਮਾਰ ਨੇ ਹੋਰ ਵੀ ਬਦਤਰ ਬਣਾ ਦਿੱਤਾ ਸੀ। ਇਸ ਸੰਕਟ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ ਭੈੜੀ ਮਾਰ ਇਹਨਾਂ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੇ ਕਿਰਤੀ ਵਰਗ ਨੂੰ ਹੰਢਾਉਣੀ ਪਈ ਸੀ। ਫਿਰ ਰੂਸ-ਯੂਕਰੇਨ ਜੰਗ ਛਿੜ ਜਾਣ ਮਗਰੋਂ ਅਮਰੀਕਾ ਦੇ ਦਬਾਅ ਹੇਠ ਯੂਰੋ ਮੁਲਕਾਂ ਵੱਲੋ ਇਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣਾ ਗਲ ਫਸਾ ਲੈਣ ਨਾਲ ਯੂਰਪੀਨ ਮੁਲਕਾਂ ਦੀ ਆਰਥਿਕ ਹਾਲਤ ਵੱਡੇ ਕਸਾਅ ਹੇਠ ਆਉਣੀ ਆਰੰਭ ਹੋ ਗਈ। ਅਮਰੀਕਾ ਅਤੇ ਨਾਟੋ ਵੱਲੋਂ ਯੂਕਰੇਨ ਨੂੰ ਮੱਦਦ ਦੇਣ ਦੇ ਨਾਂ ਹੇਠ ਆਪਣੇ ਜੰਗੀ ਬੱਜਟਾਂ ’ਚ ਭਾਰੀ ਵਾਧੇ ਕਰਕੇ ਸਮਾਜਿਕ ਸਕੀਮਾਂ ਲਈ ਆਰਥਿਕ ਖਰਚੇ ਛਾਂਗ ਦਿੱਤੇ। ਦੂਜੇ, ਇਹਨਾਂ ਵੱਲੋਂ ਰੂਸ ਉੱਤੇ ਮੜ੍ਹੀਆਂ ਆਰਥਕ ਪਾਬੰਦੀਆਂ ਕਾਰਨ ਯੂਰਪ ਨੂੰ ਰੂਸ ਤੋਂ ਤੇਲ ਅਤੇ ਗੈਸ ਦੀ ਸਪਲਾਈ ਠੱਪ ਹੋ ਗਈ। ਯੂਰਪ ਆਪਣੀਆਂ ਊਰਜਾਂ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਲਗਭਗ 40 ਫੀਸਦੀ ਪੂਰਤੀ ਰੂਸ ਤੋਂ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਇਹਨਾਂ ਊਰਜਾ ਸਾਧਨਾਂ ਦੀ ਸਪਲਾਈ ਠੱਪ ਹੋ ਜਾਣ ਨਾਲ ਯੂਰਪ ’ਚ ਬਿਜਲੀ ਪੈਦਾਵਾਰ ਤੇ ਆਵਾਜਾਈ ਤੇ ਕਾਰਖਾਨਿਆਂ ਲਈ ਊਰਜਾ ਦਾ ਸੰਕਟ ਪੈਦਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਨਾ ਸਿਰਫ ਬਦਲਵੇਂ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਰਨੇ ਔਖੇ ਹੋ ਗਏ ਸਗੋਂ ਰੂਸ ਤੋਂ ਹੁੰਦੀ ਸਪਲਾਈ ਦੇੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਹੁਣ ਕਈ ਗੁਣਾ ਉੱਚੀਆਂ ਕੀਮਾਤਾਂ ’ਤੇ ਇਹ ਤੇਲ-ਗੈਸ ਖਰੀਦਣੇ ਪਏ। ਅਮਰੀਕਾ ਅਤੇ ਨਾਟੋ ਮੁਲਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਰੂਸ-ਯੂਕਰੇਨ ਜੰਗ ਮੁਕਾਉਣ ’ਚ ਮਦਦ ਕਰਨ ਦੀ ਥਾਂ ਇਸ ਨੂੰ ਲਮਕਾਉਣ ਦੀ ਅਖਤਿਆਰ ਕੀਤੀ ਨੀਤੀ ਨਾਲ ਸੰਸਾਰ ਸਪਲਾਈ ਲੜੀਆਂ ’ਚ ਪਏ ਵਿਘਨ ਕਾਰਨ ਯੂਰਪ ’ਚ ਅਨਾਜੀ ਪਦਾਰਥਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਕਈ ਵਸਤਾਂ ਦੀਆਂ ਕੀਮਤਾਂ ’ਚ ਭਾਰੀ ਵਾਧਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਆਮ ਮਹਿੰਗਾਈ ’ਚ ਵਾਧੇ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਸਿਆਲ ’ਚ ਘਰਾਂ ਨੂੰ ਗਰਮ ਰੱਖਣ ਲਈ ਲੋੜੀਂਦੀ ਬਿਜਲੀ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਅੱਤ ਮਹਿੰਗੇ ਹੋਏ ਤੇਲ, ਗੈਸ ਅਤੇ ਅਨਾਜ ਪਦਾਰਥਾਂ ਦੇ ਬੱਜਟ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ, ਮੁਲਾਜ਼ਮਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਹੇਠਲੇ ਤਬਕਿਆਂ ਦੀ ਪਹੁੰਚ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਮਹਿੰਗਾਈ ਦੀ ਮਾਰ ਨਾਲ ਅਸਲ ਉਜ਼ਰਤਾ ਖੁਰ ਰਹੀਆਂ ਹਨ। ਇਸੇ ਨਪੀੜ ਵਿਰੁੱਧ ਅਤੇ ਆਰਥਕ ਸੰਕਟ ਦਾ ਬੋਝ ਕਿਰਤੀ ਜਮਾਤ ਦੇ ਮੋਢਿਆਂ ’ਤੇ ਲੱਦਣ ਵਿਰੁੱਧ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਉਜ਼ਰਤਾਂ ਤੇ ਤਨਖਾਹਾਂ ’ਚ ਵਾਧੇ ਅਤੇ ਹੋਰ ਅਜਿਹੀਆਂ ਜਮਹੂਰੀ ਮੰਗਾਂ ਲਈ ਸੰਘਰਸ਼ਾਂ ਦਾ ਝੰਡਾ ਚੁੱਕ ਲਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਜਮਾਤੀ ਲੜਾਈ ਨੇ ਹੜਤਾਲ ਐਕਸ਼ਨਾਂ, ਕੰਮ-ਬੰਦੀਆਂ ਤੇ ਰੋਸ-ਵਿਖਾਵਿਆਂ ਅਤੇ ਕਿਤੇ ਕਿਤੇ ਖਾੜਕੂ ਐਕਸ਼ਨਾਂ ਦੀ ਵਿਆਪਕ ਤੇ ਜਬਰਦਸਤ ਲਹਿਰ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰ ਲਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਨੇ ਪੂੰਜੀਵਾਦੀ ਹਕੂਮਤਾਂ ਨੂੰ ਵੱਡਾ ਸੰਕਟ ਖੜ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਤੇ ਧੁੜਕੂ ਲਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਆਓ ਇਹਨਾਂ ਉਤਸ਼ਾਹੀ ਐਕਸ਼ਨਾਂ ਦੀਆਂ ਕੁੱਝ ਝਲਕਾਂ ’ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਮਾਰੀਏ। 

ਯੂ ਕੇ ‘‘ਬੇਚੈਨੀ ਭਰਪੂਰ ਸਿਆਲ’’ ਦੀ ਲਪੇਟ ’ਚ

ਉਝ ਤਾਂ ਭਾਵੇਂ ਅਜੋਕੇ ਕਿਰਤੀ-ਜਮਾਤੀ ਉਭਾਰ ਨੇ ਸਾਰੇ ਯੂਰਪ ਨੂੰ ਹੀ ਆਪਣੇ ਕਲਾਵੇ ’ਚ ਲਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਪਰ ਇਸ ਦੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਤਿੱਖੇ ਤੇ ਵਿਆਪਕ ਪ੍ਰਗਟਾਵੇ ਦਾ ਕੇਂਦਰ ਯੂ. ਕੇ. ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ ਜਿੱਥੇ ਲਗਭਗ ਹਰ ਤਬਕਾ ਜੱਦੋਜਹਿਦ ਦੇ ਹੂੰਝੇ ’ਚ ਆ ਚੁੱਕਿਆ ਹੈ। 

-ਬਰਤਾਨੀਆ ਦੀ ਨੈਸ਼ਨਲ ਹੈਲਥ ਸਰਵਿਸ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਇੱਕ ਲੱਖ ਤੋਂ ਵੱਧ ਨਰਸਾਂ ਨੇ 15 ਅਤੇ 20 ਦਸੰਬਰ ਨੂੰ ਜਬਰਦਸਤ ਹੜਤਾਲ ਕੀਤੀ ਜਿਸ ਕਰਕੇ 70 ਹਜਾਰ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਰਜਰੀਆਂ, ਮੈਡੀਕਲ ਅਮਲ ਤੇ ਮਿਲਣੀਆਂ ਰੱਦ ਕਰਨੀਆਂ ਪਈਆਂ। ਇਹਨਾਂ ਸੰਘਰਸ਼ਸ਼ੀਲ ਨਰਸਾਂ ਨੇ ਨਵੇਂ ਵਰ੍ਹੇ ’ਚ ਵੀ ਐਕਸ਼ਨ ਜਾਰੀ ਰੱਖਣ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਹੈ। 2010 ਤੋਂ ਇਹ ਨਰਸਾਂ ਨੋਟ-ਪਸਾਰੇ ਦੀ ਦਰ ਤੋਂ ਘੱਟ ਵਾਧੇ ਵਾਲੀ ਤਨਖਾਹ ’ਤੇ ਕੰਮ ਕਰਦੀਆਂ ਆ ਰਹੀਆਂ ਹਨ ਜਿਸ ਨਾਲ ਇਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਅਸਲ ਉਜ਼ਰਤਾਂ ਵਧਣ ਦੀ ਥਾਂ 20 ਫੀਸਦੀ ਸੁੰਗੜੀਆਂ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਦੀ ਮੰਗ ਹੈ ਕਿ ਨੋਟ-ਪਸਾਰੇ ਦੀ ਮੌਜੂਦਾ ਦਰ ਤੋਂ 5 ਫੀਸਦੀ ਵੱਧ ਯਾਨੀ 17 ਫੀਸਦੀ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਤਨਖਾਹ ’ਚ ਵਾਧਾ ਕੀਤਾ ਜਾਵੇ। ਪਰ ਸਰਕਾਰ ਸਿਰਫ 4 ਫੀਸਦੀ ਵਾਧਾ ਕਰਨ ਲਈ ਹੀ ਤਿਆਰ ਹ। ਯਾਦ ਰਹੇ ਕਿ ਰੋਇਲ ਕਾਲਜ ਆਫ ਨਰਸਿੰਗ ਨਾਲ ਜੁੜੀਆਂ ਇਹਨਾਂ ਨਰਸਾਂ ਨੇ 106 ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਇਹ ਮਿਸਾਲੀ ਤੇ ਇਤਿਹਾਸਕ ਹੜਤਾਲ ਕੀਤੀ ਹੈ। 

-ਪਿਛਲੇ ਦੋ ਦਹਾਕਿਆਂ ਦੌਰਾਨ, ਯੂ.ਕੇ. ਦੀ ਨੈਸ਼ਨਲ ਹੈਲਥ ਸਰਵਿਸ ਨੂੰ ਫੰਡਾਂ ’ਚ ਕੱਟ ਤੇ ਸਟਾਫ ਦੀ ਘਾਟ ਦੀ ਹਾਲਤ ਅਤੇ ਵਧ ਰਹੇ ਕੰਮ ਬੋਝ ਅਤੇ ਕੰਮ-ਹਾਲਤਾਂ ’ਚ ਨਿਘਾਰ ਵਾਲੀ ਹਾਲਤ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਵੱਡੀ ਗਿਣਤੀ ਡਾਕਟਰ ਇਸ ਨੂੰ ਛੱਡਦੇ ਜਾ ਰਹੇ ਹਨ। 25 ਜੁਲਾਈ ਨੂੰ ਜੂਨੀਅਰ ਡਾਕਟਰਰਾਂ ਨੇ ਤਨਖਾਹਾਂ ’ਚ ਵਾਧੇ ਦੀ ਮੰਗ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਲੰਡਨ ’ਚ ਰੋਸ ਮਾਰਚ ਕੀਤਾ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਦੋਸ਼ ਲਾਇਆ ਕਿ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲਾਂ ’ਚ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਅਸਲ ਤਨਖਾਹ ’ਚ 30 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਦੀ ਕਮੀ ਆਈ ਹੈ। ਉਹ 2008 ਤੱਕ ਮਿਲਦੀ ਤਨਖਾਹ ਦੇ ਪੱਧਰ ਅਨੁਸਾਰ ਪੂਰੀ ਤਨਖਾਹ-ਬਹਾਲੀ ਚਾਹੁੰਦੇ ਹਨ ਪਰ ਸਰਕਾਰ ਜ਼ਲੀਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ 2 ਫੀਸਦੀ ਵਾਧੇ ਦੀ ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ’ਤੇ ਹੀ ਅੜੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਜੂਨੀਅਰ ਡਾਕਟਰ ਇਸ ਨੂੰ ਹਕਾਰਤ ਨਾਲ ਠੁਕਰਾ ਕੇ ਹੜਤਾਲ ਦੇ ਰਾਹ ਅੱਗੇ ਵਧ ਰਹੇ ਹਨ। 

-ਨੈਸ਼ਨਲ ਹੈਲਥ ਸਰਵਿਸ ਦੇ 10 ਹਜ਼ਾਰ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਦੀਆਂ ਤਿੰਨ ਯੂਨੀਅਨਾਂ ਵੱਲੋਂ ਤਨਖਾਹ ’ਚ ਵਾਧੇ ਲਈ 21 ਦਸੰਬਰ ਨੂੰ ਹੜਤਾਲ ਕੀਤੀ। 28 ਦਸੰਬਰ ਨੂੰ ਫਿਰ ਹੜਤਾਲ ਤੇ ਜਾਣ ਦਾ ਐਲਾਨ। ਹੈਲਥ ਸੈਕਟਰੀ ਗੱਲਬਾਤ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰੀ। ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਸੇਵਾਵਾਂ ਚਲਾਉਣ ਲਈ ਫੌਜ ਝੋਕੀ ਗਈ। 

-ਯੂ ਕੇ ’ਚ 15 ਨਿੱਜੀ ਰੇਲ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੇ ਸੰਘ ਵੱਲੋਂ 5 ਜਨਵਰੀ 2023 ਨੂੰ ਮੁੜ 24 ਘੰਟੇ ਦੀ ਹੜਤਾਲ ਦਾ ਸੱਦਾ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਰੇਲ ਕਾਮੇ 6 ਵਾਰ ਹੜਤਾਲ ਕਰ ਚੁੱਕੇ ਹਨ। 3 ਅਤੇ 4 ਤੇ ਫਿਰ 6 ਤੇ 7 ਜਨਵਰੀ ਨੂੰ ਰੇਲ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਦੇ ਆਰ. ਐਮ. ਟੀ ਨਾਮਕ ਸੰਘ ਵੱਲੋਂ 48-48 ਘੰਟੇ ਦੀਆਂ ਹੜਤਾਲਾਂ ਦਾ ਸੱਦਾ। ਕੁੱਲ ਮਿਲਾ ਕੇ ਜਨਵਰੀ 3 ਤੋਂ 7 ਤੱਕ ਇੰਗਲੈਂਡ, ਉੱਤਰੀ ਆਇਰਲੈਂਡ, ਸਕਾਟਲੈਂਡ ਤੇ ਵੇਲਜ਼ ਵਿਚ ਰੇਲ ਸੇਵਾ ਠੱਪ ਰਹੇਗੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਜੂਨ ’ਚ ਵੀ ਰੇਲ ਦੇ 50,000 ਕਾਮਿਆਂ ਨੇ ਹੜਤਾਲ ਕੀਤੀ ਸੀ। 

-ਲੰਡਨ ’ਚ ਕਰੌਸ ਰੇਲ ਦੇ ਸਟਾਫ ਵੱਲੋਂ 12 ਜਨਵਰੀ ਨੂੰ ਕੰਮ-ਬੰਦੀ ਦਾ ਐਲਾਨ। ਮਈ 2021 ’ਚ ਇਹ ਸੇਵਾ ਚਾਲੂ ਹੋਣ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਹਿਲੀ ਹੜਤਾਲ ਹੋਵੇਗੀ। 

- ਟਰੈਫਿਕ ਐਂਡ ਇਨਫਰਾ ਸਟਰੱਕਚਰ ਕਾਮਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਵੀ ਵਧੀ ਮਹਿੰਗਾਈ ਦੀਆਂ ਹਾਲਤਾਂ ’ਚ ਤਨਖਾਹ ਵਾਧੇ ਦੀ ਮੰਗ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਉਪਰੋਕਤ ਹੜਤਾਲ ’ਚ ਸ਼ਾਮਲ ਹੋਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ। ਫਿਰ 28 ਫਰਵਰੀ ਤੱਕ ‘‘ਵਰਕ ਟੂ ਰੂਲ’’ ਦਾ ਐਲਾਨ। 

-ਡਰਾਈਵਰਜ਼ ਐਂਡ ਵਹੀਕਲਜ਼ ਸਟੈਂਡਰਡ ਏਜੰਸੀ ਦੇ ਸਟਾਫ ਵੱਲੋਂ 71 ਟੈਸਟ ਸੈਂਟਰਾਂ ’ਤੇ ਹੜਤਾਲ ਜੋ 31 ਦਸੰਬਰ ਤੱਕ ਜਾਰੀ ਰਹੇਗੀ। ਫਿਰ 3 ਤੋਂ 10 ਜਨਵਰੀ ਤੱਕ ਵੱਖ ਵੱਖ ਥਾਈੰਂ ਹੜਤਾਲਾਂ ਕਰਨ ਦਾ ਐਲਾਨ। 

-76,000 ਟੈਲੀਕਾਮ ਕਾਮਿਆਂ ਨੇ ਜੁਲਾਈ 2022 ’ਚ ਹੜਤਾਲ ਕੀਤੀ। 36 ਸਾਲ ਮਗਰੋਂ ਕੀਤੀ ਹੜਤਾਲ। ਦਸੰਬਰ ਅੰਤ ਤੋਂ ਫਿਰ ਹੜਤਾਲ ’ਤੇ ਜਾਣ ਦਾ ਐਲਾਨ। 

-ਯੂ ਕੇ ਦੇ ਡਾਕ ਕਰਮਚਾਰੀ ਸੰਘ ਵੱਲੋਂ 23-24 ਦਸੰਬਰ 2022 ਨੂੰ ਹੜਤਾਲ ਕਰਨ ਦਾ ਐਲਾਨ। ਨਵੰਬਰ ਤੋਂ ਲੈ ਕੇ ਹੁਣ ਤੱਕ 6 ਵਾਰ ਹੜਤਾਰ ਕੀਤੀ। 

-ਯੂ ਕੇ ਦੇ ਕਾਲਜ ਤੇ ਸਕੂਲ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਵੱਲੋਂ, ਤਨਖਾਹ ਨਜ਼ਰਸਾਨੀ ਕਮਿਸ਼ਨ ਵੱਲੋਂ ਸਿਫਾਰਿਸ਼ ਕੀਤੇ 5 ਤੋਂ 8.9 ਫੀਸਦੀ ਵਾਧੇ ਦੇ ਐਲਾਨ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਹੜਤਾਲ ਕਰਨ ਲਈ ਮੱਤਦਾਨ। 

-ਕਸਟਮ ਅਧਿਕਾਰੀਆਂ ਵੱਲੋਂ 23 ਤੋਂ 26 ਦਸੰਬਰ ਤੱਕ ਹੜਤਾਲ ਕੀਤੀ ਗਈ ਜਿਸ ਨਾਲ ਸਾਰੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਏਅਰਪੋਰਟ-ਹੀਥਰੋ, ਗੈਟਵਿਕ, ਬਰਮਿੰਘਮ, ਕਾਰਡਿਫ, ਗਲਾਸਗੋ ਆਦਿਕ ਅਤੇ ਪੂਰਬੀ ਸੂਸੈਕਸ ’ਚ ਨਿਊ ਹਵਨ ਦੀ ਬੰਦਰਗਾਹ ਬੰਦ ਰਹੀ। 28 ਦਸੰਬਰ ਤੋਂ --ਦੇ ਅੰਤ ਤੱਕ ਫਿਰ ਕੰਮ-ਬੰਦੀ ਦਾ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। 10 ਹਜ਼ਾਰ ਉਡਾਣਾਂ ਪ੍ਰਭਾਵਤ ਹੋਈਆਂ। ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਹੜਤਾਲੀਆਂ ਦੀ ਥਾਂ ਸ਼ਾਹੀ ਫੌਜ ਦੀ ਤਾਇਨਾਤੀ ਕੀਤੀ। 

-ਹੋਰ ਵੀ ਅਨੇਕਾਂ ਖੇਤਰਾਂ ਦੇ ਮਜ਼ਦੂਰਾਂ-ਮੁਲਾਜ਼ਮਾਂ ਵੱਲੋਂ ਹੜਤਾਲਾਂ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਜਾਰੀ ਹੈ। 

ਫਾਈਨੈਂਸ਼ਲ ਟਾਈਮਜ਼ ਅਨੁਸਾਰ, ਯੂ ਕੇ ’ਚ ਹੜਤਾਲਾਂ ਤੇ ਕੰਮ-ਰੋਕੂ ਐਕਸ਼ਨਾਂ ਦਾ ਮੌਜੂਦਾ ਗੇੜ 1979 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਮਾਰੂ ਹੈ। ਇਸਦੇ ਇਕ ਸਰਵੇ ’ਚ ਅੰਦਾਜ਼ਾ ਲਾਇਆ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਇਕੱਲੇ ਦਸੰਬਰ ਮਹੀਨੇ ’ਚ ਹੀ 10 ਲੱਖ ਤੋਂ ਵੱਧ ਕੰਮ-ਦਿਹਾੜੀਆਂ ਦਾ ਨੁਕਸਾਨ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਡੇਲੀ ਮੇਲ ਨੇ ਯੂ ਕੇ ’ਚ ਸਿਆਲਾਂ ’ਚ ਉਮੱਡੀ ਇਸ ਹੜਤਾਲ ਲਹਿਰ ਬਾਰੇ ਕਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ‘‘ਸਿਰਫ ਨਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਬਾਕੀ ਸਭ ਪੱਖਾਂ ਤੋਂ ਇੱਕ ਆਮ ਹੜਤਾਲ’’ ਹੈ। ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਰਿਸ਼ੀ ਸੂਨਕ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ‘‘ਜਮਾਤੀ ਜੰਗ’’ ਗਰਦਾਨਦਿਆਂ ਟਰੇਡ ਯੂਨੀਅਨਾਂ ’ਤੇ ਇਹ ਜੰਗ ਦੇਸ਼ ਉਪਰ ਮੜ੍ਹਨ ਦਾ ਦੋਸ਼ ਲਾਇਆ ਹੈ। 

ਬਰਤਾਨਵੀ ਹਾਕਮ ਨਵੇਂ ਵਰ੍ਹੇ ’ਚ ਹੜਤਾਲਾਂ ਨੂੰ ਕੁਚਲਣ ਲਈ ਨਵੇਂ ਦਬਾਊ ਕਾਨੂੰਨ ਬਨਾਉਣ ਦੇ ਇਰਾਦੇ ਜਾਹਰ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ’ਚ ਐਂਬੂਲੈਂਸ ਤੇ ਅੱਗ-ਬੁਝਾਊ ਕਰਮਚਾਰੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਹੜਤਾਲਾਂ ਨੂੰ ਗੈਰ-ਕਾਨੂੰਨੀ ਕਰਾਰ ਦੇਣ, ਹੜਤਾਲਾਂ ਦੌਰਾਨ ਪਬਲਿਕ ਸੈਕਟਰ ’ਚ ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਸੇਵਾਵਾਂ ਹਰ ਹਾਲ ਚਲਦੀਆਂ ਰੱਖਣ ਅਤੇ ਹੜਤਾਲ ਦੀ ਮਨਜ਼ੂਰੀ ਲਈ ਕਾਮਿਆਂ ਦੀ ਸਹਿਮਤੀ ਦੀ ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਵਧਾਉਣ ਅਤੇ ਨੋਟਿਸ ਪੀਰੀਅਡ ’ਚ ਵਾਧਾ ਕਰਨ ਜਿਹੇ ਕਦਮ ਚੁੱਕੇ ਜਾ ਸਕਦੇ ਹਨ। 

ਹੋਰ ਯੂਰਪੀ ਦੇਸ਼ਾਂ ’ਚ ਹੜਤਾਲਾਂ-ਮੁਜਾਹਰਿਆਂ ਦੀ ਝੜੀ

ਫਰਾਂਸ ਅਕਤੂਬਰ 16, ਐਂਤਵਾਰ ਨੂੰ ਲਗਭਗ 1,40,000 ਕਿਰਤੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਤਨਖਾਹਾਂ ’ਚ ਵਾਧੇ, ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੇ ਮੁਨਾਫਿਆਂ ’ਤੇ ਟੈਕਸ ਵਧਾਉਣ ਤੇ ਹੋਰ ਮੰਗਾਂ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਪੈਰਿਸ ’ਚ ਜਬਰਦਸਤ ਰੋਸ ਮਾਰਚ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਊਰਜਾ, ਖਾਧ-ਪਦਾਰਥਾਂ ਤੇ ਹੋਰ ਜ਼ਰੂਰੀ ਵਸਤਾਂ ਦੀਆਂ ਕੀਮਾਤਾਂ ’ਤੇ ਲਗਾਮ ਕਸਣ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ। ਪੁਲਿਸ ਨਾਲ ਗੰਭੀਰ ਝੜੱਪਾਂ ਹੋਈਆਂ, ਕੂੜਦਾਨਾਂ ਨੂੰ ਸਾੜਿਆ ਗਿਆ ਤੇ ਕਈ ਬੈਂਕਾਂ ਦੇ ਕੇਸ ਭੰਨੇ ਗਏ। ਤੇਲ ਰਿਫਾਈਨਰੀਆਂ ਦੇ ਕਾਮਿਆਂ, ਨਿਊਕਲੀਅਰ ਪਾਵਰ ਪਲਾਂਟਾਂ, ਕੌਮੀ ਰੇਲਵੇ ਅਤੇ ਬੈਂਕਾਂ ਦੇ ਕਾਮਿਆਂ ਨੇ ਇਸ ’ਚ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਕੀਤੀ। ਮੈਕਰੋਨ ਹਕੂਮਤ ਨੂੰ ਕਟਹਿਰੇ ’ਚ ਖੜ੍ਹਾ ਕੀਤਾ। ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਟਰੇਡ ਯੂਨੀਅਨ ਆਗੂ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੁਲਕ ਦੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਹਿੱਸਿਆਂ ’ਚ ਤਿੰਨ ਲੱਖ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਰੋਸ ਮਾਰਚਾਂ ’ਚ ਹਿੱਸਾ ਲਿਆ। 

ਦਸੰਬਰ ਮਹੀਨੇ ’ਚ ਫਰਾਂਸ ’ਚ ਜਨਰਲ ਪ੍ਰੈਕਟੀਸ਼ਨਰਾਂ (ਡਾਕਟਰਾਂ) ਨੇ ਹਫਤਾ ਭਰ ਲੰਮੀ ਹੜਤਾਲ ਆਰੰਭ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਮਹਿੰਗਾਈ ਦੀ ਮਾਰ ਕਾਰਨ ਆਪਣੀ ਕਨਸਲਟੇਸ਼ਨ 25 ਯੂਰੋ ਤੋਂ ਵਧਾ ਕੇ 45 ਯੂਰੋ ਕਰਨ ਦੀ ਮੰਗ ਕਰ ਰਹੇ ਹਨ। 

ਦਸੰਬਰ ’ਚ ਰੇਲਵੇ ਕਾਮਿਆਂ, ਬੱਸ ਚਾਲਕਾਂ, ਮੈਟਰੋ ਕਾਮਿਆਂ, ਹਵਾਈ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੇ ਕੈਬਿਨ ਸਟਾਫ ਆਦਿਕ ਵੱਲੋਂ ਅਨੇਕ ਹੜਤਾਲਾਂ ਦਾ ਐਲਾਨ। ਟਰੇਨ ਕੰਡੱਕਟਰਾਂ ਤੇ ਡਰਾਈਵਰਾਂ ਨੇ 23 ਤੋਂ 26 ਦਸੰਬਰ ਤੱਕ ਹੜਤਾਲ ਕੀਤੀ। 

ਜਰਮਨੀ-5 ਸਤੰਬਰ ਨੂੰ ਖੱਬੇ ਪੱਖੀ ਪਾਰਟੀਆਂ ਅਤੇ ਵਿਰੋਧੀ ਧਿਰਾਂ ਦੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਨੇ ਜਰਮਨੀ ’ਚ ਅਨੇਕ ਥਾਈਂ ਰੋਸ-ਮੁਜਾਹਰੇ ਕਰਕੇ ਗੈਸ ਦੀਆਂ ਵਧਦੀਆਂ ਕੀਮਤਾਂ ਅਤੇ ਜਿਉਣ ਦੇ ਖਰਚਿਆਂ ’ਤੇ ਰੋਕ ਲਾਉਣ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ। ਗੈਸ ਦੀਆਂ ਕੀਮਤਾਂ ਕਈ ਗੁਣਾ ਵਧਾਉਣ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਗੈਸ ਦਰਾਮਦਕਾਰਾਂ ਦੀ ਮੱਦਦ ਲਈ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਖਪਤ ’ਤੇ 2.4 ਸੈਂਟ ਪ੍ਰਤੀ ਯੂਨਿਟ ਦੀ ਲੈਵੀ ਲਗਾ ਦਿੱੱਤੀ ਹੈ। 

ਅਕਤੂਬਰ ਮਹੀਨੇ ਦੇ ਅੱਧ ’ਚ ਬਰਲਨ ’ਚ ਬੁੰਡੇਸਟੈਰੀ ਦੀ ਇਮਾਰਤ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਮੁਜਾਹਰਾਕਾਰੀਆਂ ਦੀ ਭੀੜ ਜੁੜੀ ਜਿਹਨਾਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ’ਚ ‘‘ਰੂਸ ਤੋਂ ਗੈਸ ਲਓ’’ ਅਤੇ ‘‘ਜੰਗ ਖਤਮ ਕਰੋ ਤੇ ਹਥਿਆਰ ਮੁਰਦਾਬਾਦ’’ ਦੇ ਬੈਨਰ ਚੱਕੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਹ ਗੈਸ ਕੀਮਤਾਂ ਨੂੰ ਕਾਬੂ ’ਚ ਰੱਖਣ, ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੇ ਮੁਨਾਫਿਆਂ ’ਤੇ ਟੈਕਸ ਲਾਉਣ ਅਤੇ ਤਨਖਾਹਾਂ ’ਚ ਵਾਧੇ ਦੀਆਂ ਮੰਗਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। 

ਨਵੰਬਰ ਮਹੀਨੇ ’ਚ ਜਰਮਨੀ ਦੇ ਸਟੀਲ ਅਤੇ ਬਿਜਲੀ ਖੇਤਰ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਟਰੇਡ ਯੂਨੀਅਨ ਆਈ. ਜੀ. ਮੈਟਲ ਨਾਲ ਹੋਏ ਸਮਝੌਤੇ ’ਚ ਤਨਖਾਹਾਂ ’ਚ 8.5 ਫੀਸਦੀ ਵਾਧੇ ਤੇ 3000 ਯੂਰੋ ਦੀ ਯੱਕਮੁਸ਼ਤ ਸਹਾਇਤਾ ਦੇਣ ਬਾਰੇ ਸਮਝੌਤੇ ਨਾਲ ਅਗਾਂਹ ਉਲੀਕੇ ਸਨਅਤੀ ਐਕਸ਼ਨ ਵਾਪਸ ਲੈ ਲਏ ਗਏ ਹਨ। 

ਸਪੇਨ3 ਨਵੰਬਰ ਨੂੰ ਸਪੇਨ ਦੇ ਕਾਮਿਆਂ ਨੇ ਟਰੇਡ ਯੂਨੀਅਨਾਂ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ’ਚ ਵੱਡਾ ਮੁਜਾਹਰਾ ਕਰਕੇ ਵੀ ਮਹਿੰਗਾਈ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਉਜ਼ਰਤਾਂ ’ਚ ਵਾਧੇ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ। 50,000 ਤੋਂ ਵੱਧ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਇਸ ਮੁਜਾਹਰੇ ’ਚ ਸ਼ਮੂਲੀਅਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਐਲਾਨ ਕੀਤਾ ਕਿ ‘‘ਸੰਕਟ ਦਾ ਬੋਝ ਮਜਦੂਰ ਜਮਾਤ ਨਹੀਂ ਚੱਕੇਗੀ-ਤਨਖਾਹ ਵਧਾਓ ਜਾਂ ਰੋਹ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰੋ।’’ ਕਾਮਿਆਂ ’ਚ ਸਰਕਾਰ ਵਿਰੁੱਧ ਇਸ ਗੱਲੋਂ ਰੋਹ ਹੈ ਕਿ ਉਸ ਨੇ ਗੈਸ ਕੰਪਨੀਆਂ ਨੂੰ ਤਾਂ ਭਾਰੀ ਵਿੱਤੀ ਮੱਦਦ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਪਰ ਕਾਮਿਆਂ ਦੀਆਂ ਤਨਖਾਹਾਂ ’ਚ ਵਾਧਾ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰੀ ਹੈ। ਸਪੇਨ ਦੇ ਅਰਬਪਤੀਆਂ ਦੀ ਦੌਲਤ ’ਚ ਜਿੱਥੇ 11% ਦਾ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ ਹੈ ਉੱਥੇ ਕਾਮਿਆਂ ਲਈ ਮਹਿੰਗਾਈ ’ਚ 10% ਦਾ ਵਾਧਾ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਸਪੇਨ ਦੇ ਹੋਰ ਭਾਗਾਂ ’ਚ ਵੀ ਅਜਿਹੇ ਹੋਰ ਰੋਸ ਮੁਜਾਹਰੇ ਹੋਣ ਦੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਹਨ। 

ਸਪੇਨ ਦੇ ਏਅਰਲਾਈਨਜ਼ ਕਾਮਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਤਨਖਾਹ ਵਾਧੇ ਦੀ ਮੰਗ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ �ਿਸਮਿਸ ਦੇ ਅਰਸੇ ਦੌਰਾਨ ਵੀ ਹੜਤਾਲਾਂ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ। ਅਗਸਤ ਮਹੀਨੇ ਤੋਂ ਹਰ ਹਫਤੇ ਸੋਮਵਾਰ ਤੋਂ ਵੀਰਵਾਰ ’ਚ ਕਿਸੇ ਦਿਨ ਹੜਤਾਲਾਂ ਦਾ ਸਿਲਸਿਲਾ ਚਲਦਾ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਪੇਨ ਦੀ ਸਭ ਤੋ ਵੱਡੀ ਏਅਰਲਾਈਨਜ਼ ਨੇ ਸਾਲ ਦੀ ਤੀਜੀ ਤਿਮਾਹੀ ’ਚ 259 ਮਿਲੀਅਨ ਯੂਰੋ ਦਾ ਅਪਰੇਟਿੰਗ ਮੁਨਾਫਾ ਕਮਾਉਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਤਨਖਾਹ ਵਾਧੇ ਤੋਂ ਇਨਕਾਰ। 

ਬੈਲਜ਼ੀਅਮ14 ਅਕਤੂਬਰ ਨੂੰ ਬੈਲਜ਼ੀਅਮ ਦੀ ਵਰਕਰਜ਼ ਪਾਰਟੀ ਨੇ ਬਰੱਸਲਜ਼ ’ਚ ਊਰਜਾ ਕੰਪਨੀ ਐਂਜੀ ਦੇ ਦਫਤਰ ਸਾਹਮਣੇ ਆਪਣੇ ‘‘ਰੋਹਲੇ ਸ਼ੁੱਕਰਵਾਰ’’ ਮੁਹਿੰਮ ਤਹਿਤ ਮੁਜਾਹਰਾ ਕਰਕੇ ਕੰਪਨੀ ਦੇ ਸੁਪਰ ਮੁਨਾਫਿਆਂ ’ਤੇ ਸਰਕਾਰ ਕੋਲੋਂ ਟੈਕਸ ਲਾਉਣ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ। ਸ਼ੁਕਰਵਾਰ ਨੂੰ ਦੋ ਹੋਰ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ’ਚ ਵੀ ਮੁਜਾਹਰੇ ਕੀਤੇ ਗਏ। 

ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ 22 ਅਪ੍ਰੈਲ ਨੂੰ ਬੈਲਜ਼ੀਅਮ ਦੇ ਅੱਡ ਅੱਡ ਸ਼ਹਿਰਾਂ ’ਚ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਕਾਮਿਆ ਵੱਲੋਂ ਜੂਨ-ਗੁਜ਼ਾਰੇ ਦੇ ਵਧ ਰਹੇ ਖਰਚਿਆਂ ’ਤੇ ਰੋਸ ਪ੍ਰਗਟ ਕਰਨ ਤੇ ਤਨਖਾਹ ’ਚ ਵਾਧੇ ਕਰਨ ਲਈ ਜੋਰਦਾਰ ਮੁਜਾਹਰੇ ਕੀਤੇ ਗਏ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਊਰਜਾ ਤੇ ਖੁਰਾਕੀ ਖਰਚਿਆਂ ’ਚ ਵਾਧਾ ਰੋਕਣ, ਘੱਟੋ ਘੱਟ ਉਜ਼ਰਤ 14 ਯੂਰੋ ਪ੍ਰਤੀ ਘੰਟਾ ਕਰਨ, ਘੱਟੋ-ਘੱਟ ਮਹੀਨਾਵਾਰ ਪੈਨਸ਼ਨ 1500 ਯੂਰੋ ਕਰਨ ਤੇ ਊਰਜਾ ’ਤੇ ਵੈਟ ਘਟਾ ਕੇ 6% ਕਰਨ ਦੀ ਵੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ। 

ਗਰੀਸਫੌਕਸ ਨਿਊਜ਼ ਅਨੁਸਾਰ, ਗਰੀਸ ’ਚ ਕਾਮਿਆਂ ਨੇ ਨਵੰਬਰ ਮਹੀਨੇ ’ਚ ਆਮ ਹੜਤਾਲ ਕੀਤੀ ਜਿਸ ਦੌਰਾਨ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਰਾਜਧਾਨੀ ਏਥਨਜ਼ ਅਤੇ ਇਕ ਹੋਰ ਸ਼ਹਿਰ ਥੈਸਲੋਨਿੱਕੀ ’ਚ ਵਿਸ਼ਾਲ ਮਾਰਚ ਕੀਤੇ ਗਏ। 

ਆਸਟਰੀਆਅਕਤੂਬਰ ਮਹੀਨੇ ’ਚ ਆਸਟਰੀਆ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਵੀਆਨਾ ’ਚ ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਮੁਜਾਹਰਾ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਜਿਸ ਵਿਚ ਮੁਜਾਹਰਾਕਾਰੀਆਂ ਨੇ ਰੂਸੀ ਝੰਡੇ ਚੁੱਕੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਆਸਟਰੀਆ ਦੇ ਸ਼ਹਿਰ ਗਰੈਜ਼ ’ਚ ਵੀ ਲੋਕ ਸੜਕਾਂ ’ਤੇ ਉੱਤਰ ਆਏ ਤੇ ਵਧ ਰਹੀ ਮਹਿੰਗਾਈ ਨੂੰ ਨੱਥ ਪਾਉਣ ਤੇ ਉਜ਼ਰਤਾਂ ਵਧਾਉਣ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ। 

ਇਟਲੀਇਟਲੀ ’ਚ ਅਗਾਂਹਵਧੂ ਸ਼ਕਤੀਆਂ-ਕਮਿਊਨਿਸਟ ਰੀਫਾਊਂਡੇਸ਼ਨ ਪਾਰਟੀ ਅਤੇ ‘‘ਵੀ ਡੌਂਟ ਪੇ ਕੰਪੇਨ’’ ਵੱਲੋਂ ਇਟਲੀ ਦੇ ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਸ਼ਹਿਰਾਂ-ਰੋਮ, ਬੋਲੋਗਨਾ, ਪਾਲੈਰਮੋ, ਐਨਕੋਨਾ ਰੇ ਤੇ ਕਈ ਹੋਰਨਾਂ ’ਚ-ਜਨਤਕ ਲਾਮਬੰਦੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਗਈਆਂ ਜਿਹਨਾ ’ਚ ਮਹਿੰਗਾਈ, ਊਰਜਾ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੀ ਲੁੱਟ ਅਤੇ ਸਾਮਰਾਜੀ ਜੰਗਾਂ ਵਿਰੁੱਧ ਆਵਾਜ਼ ਉਠਾਈ ਗਈ। ਦਸੰਬਰ ਮਹੀਨੇ ’ਚ ਪ੍ਰਚੂਨ ਵਪਾਰ ਦੇ ਕਾਮਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਕਈ ਦਿਨ ਹੜਤਾਲ ਕੀਤੀ ਗਈ ਅਤੇ ਅਗਾਂਹ 1 ਤੇ 6 ਜਨਵਰੀ ਦੀ ਹੜਤਾਲ ਦੇ ਸੱਦੇ ਦਿੱਤੇ ਗਏ । 

ਸਾਈਪ੍ਰਸ15 ਅਕਤੂਬਰ ਨੂੰ ਸਾਈਪ੍ਰਸ ਦੀ ਮਜ਼ਦੂਰ ਜਮਾਤ ਨੇ ਪੈਨ-ਸਾਈਪ੍ਰਨ ਫੈਡਰੇਸ਼ਨ ਆਫ ਲੇਬਰ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ’ਚ ਰਾਜਧਾਨੀ ਨਿਕੋਸੀਆ ’ਚ ਵਿਸ਼ਾਲ ਮਾਰਚ ਕਰਕੇ ਮੁਦਰਾ ਪਸਾਰੇ ਤੇ ਮਹਿੰਗਾਈ ’ਚ ਵਾਧੇ ਨੂੰ ਨੱਥ ਪਾਉਣ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ। 

ਮੋਲਦੋਵਾ16 ਅਕਤੂਬਰ ਨੂੰ ਹਜਾਰਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ’ਚ ਲੋਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਮੋਲਦੋਵਾ ਦੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਚਿਸੀਨਾਓ ’ਚ ਕੀਮਤਾਂ ’ਚ ਵਾਧੇ ਵਿਰੁੱਧ ਜਬਰਦਸਤ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨ ਕਰਦਿਆਂ ਈ.ਯੂ. ਪੱਖੀ ਸਰਕਾਰ ਦੇ ਅਸਤੀਫੇ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ। ਪ੍ਰਾਪਤ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਅਨੁਸਾਰ ਪੁਲਿਸ ਨੇ ਮੁਜਾਹਰਾਕਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਰਾਜਧਾਨੀ ਦੇ ਕੇਂਦਰੀ ਚੌਕ ’ਚ ਦਾਖਲ ਹੋਣ ਤੋਂ ਰੋਕ ਦਿੱਤਾ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਟੈਂਟ ਪੁੱਟ ਸੁੱਟੇ। 

ਰੁਮਾਨੀਆਰੁਮਾਨੀਆ ਦੀ ਟਰੇਡ ਯੂਨੀਅਨ ਕਨਫੈਡਰੇਸ਼ਨ ਦੇ ਸੱਦੇ ’ਤੇ ਕਈ ਹਜ਼ਾਰਾਂ  ਲੋਕਾਂ ਨੇ ਰਾਜਧਾਨੀ ਬੁਖਾਰੈਸਟ ’ਚ ਜੋਰਦਾਰ ਮੁਜਾਹਰਾ ਕਰਕੇ ਵਧੀ ਮਹਿੰਗਾਈ ਵਿਰੁੱਧ ਰੋਹ ਜਾਹਰ ਕੀਤਾ ਅਤੇ ਤਨਖਾਹਾਂ ਤੇ ਪੈਨਸ਼ਨਾਂ ’ਚ ਢੁਕਵੇਂ ਵਾਧੇ ਦੀ ਮੰਗ ਕੀਤੀ। 

ਪੁਰਤਗਾਲਬੰਦਰਗਾਹੀ ਤੇ ਮੇਨਲੈਂਡ ਦੇ ਕਾਮਿਆਂ ਅਤੇ ਮਦੀਰਾਂ ਅਤੇ ਅਜੋਰਜ ਟਾਪੂਆਂ ਦੇ ਕਾਮਿਆਂ ਵੱਲੋਂ ਮਹਿੰਗਾਈ ਵਾਧੇ ਤੇ ਨੀਵੀਆਂ ਉਜ਼ਰਤਾਂ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਲਈ ਕੰਮ-ਬੰਦੀ ਮੁਹਿੰਮਾਂ ਜਾਰੀ ਹਨ। ਨੈਸ਼ਨਲ ਯੂਨੀਅਨ ਆਫ ਪੋਰਟ ਐਂਡ ਅਡਮਨਿਸਟਰੇਸ਼ਨ ਵਰਕਰਜ਼ ਵਲੋਂ 22 ਦਸੰਬਰ ਨੂੰ 24 ਘੰਟੇ ਦੀ ਹੜਤਾਲ ਦਾ ਐਲਾਨ। ਗੱਲਬਾਤ ਰਾਹੀਂ ਮਸਲਾ ਸੁਲਝਾਉਣ ਦੀ ਮੰਗ। 

ਉਪਰੋਕਤ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਯੂਰਪ ਦੇ ਹੋਰ ਦੇਸ਼ਾਂ ਤੇ ਭਾਗਾਂ ਤੋਂ ਵੀ ਹੜਤਾਲੀ ਐਕਸ਼ਨਾਂ ਦੀਆਂ ਕਾਰਵਾਈਆਂ ਦੀਆਂ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਹਨ। ਥਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਕਾਰਨ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਛੱਡਿਆ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਸਾਮਰਾਜੀ ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ ਪ੍ਰਬੰਧ ਅਤੇ ਸਰਕਾਰਾਂ ਵੱਲੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦਰਪੇਸ਼ ਆਰਥਿਕ ਸੰਕਟ ਦਾ ਭਾਰ ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਤਬਕਿਆਂ ਉੱਪਰ ਲੱਦਣ ਵਿਰੁੱਧ ਮਜ਼ਦੂਰ ਜਮਾਤ ਵੱਲੋਂ ਮਿਸਾਲੀ ਵਿਰੋਧ ਪ੍ਰਤੀਕਿਰਿਆ ਕੀਤੇ ਜਾਣਾ ਬਿਨਾ ਸ਼ੱਕ ਇਕ ਸੁਆਗਤਯੋਗ ਵਰਤਾਰਾ ਹੈ। ਇਸ ਵਿਰੋਧ ਲਹਿਰ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਇਹ ਦਿਖਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਬੁਰਜੂਆ ਉਦਾਰਵਾਦੀ ਨੀਤੀਆਂ ਦੇ ਅਜੋਕੇ ਦੌਰ ’ਚ ਵੱਡੀਆਂ ਸਰਮਾਏਦਾਰ ਕੰਪਨੀਆਂ ਦੇ ਸੁਪਰ-ਮੁਨਾਫਿਆਂ ’ਤੇ ਕੱਟ ਲਾਉਣ ਦੀ ਥਾਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਬਦਨਅਮਨੀ ਤੇ ਸਮਾਜਿਕ-ਸਿਆਸੀ ਅਸਥਿਰਤਾ ਦਾ ਖਤਰਾ ਸਹੇੜਨ ਤੱਕ ਵੀ ਜਾ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਸਰਕਾਰਾਂ ਕੋਲ ਜੰਗੀ ਹਥਿਆਰਾਂ ਤੇ ਮੁਹਿੰਮਾਂ ਲਈ ਤਾਂ ਪੈਸਾ ਹੈ ਪਰ ਵਸੋਂ ਦੇ ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਹਿੱਸਿਆਂ ਲਈ ਪੈਸਾ ਨਹੀਂ। ਇਸ ਮਜ਼ਦੂਰ ਉਭਾਰ ਨੇ ਇਹ ਦਿਖਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਟਰੇਡ ਯੂਨੀਅਨ ਲਹਿਰ ਦੀ ਲੀਡਰਸ਼ਿਪ ਦੇ ਵੱਡੇ ਹਿੱਸੇ ਲੇਬਰ ਬਿਊਰੋਕਰੇਟ ਬਣ ਇਸ ਸਿਸਟਮ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਬਣ ਗਏ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਹੋ ਜਿਹੇ ਮੌਕਿਆਂ ’ਤੇ ਵਿਆਪਕ ਇਨਕਲਾਬੀ ਚੇਤਨਾ ਦਾ ਸੰਚਾਰ ਕਰਨ ਦਾ ਸੁਨਹਿਰੀ ਮੌਕਾ ਵਰਤਣ ਦੀਆਂ ਸੰਭਾਵਨਾਵਾਂ ਸਾਕਾਰ ਨਹੀਂ ਹੋ ਰਹੀਆਂ। ਯੂਰਪ ਨੂੰ ਦਰਪੇਸ਼ ਸੰਕਟ ’ਚ ਰੂਸ-ਯੂਕਰੇਨ ਸਾਮਰਾਜੀ ਜੰਗ ਦਾ ਵੱਡਾ ਹੱਥ ਹੈ। ਇਨਕਲਾਬੀ ਲੀਡਰਸ਼ਿੱਪ ਇਸ ਮੌਕੇ ਦਾ ਉਲਟ ਇਨਕਲਾਬੀ ਸਾਮਰਾਜੀ ਜੰਗਾਂ ਦਾ ਅਤੇ ਸਾਮਰਾਜੀ ਸ਼ਕਤੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਚਲਾਈ ਜਾ ਰਹੀ ਖਤਰਨਾਕ ਹਥਿਆਰਾਂ ਦੀ ਦੌੜ ਦਾ ਵਿਰੋਧ ਕਰਨ ਵਾਲੀ ਸਿਆਸੀ ਚੇਤਨਾ ਦਾ ਪਸਾਰਾ ਕਰਨ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਸਾਮਰਾਜ-ਵਿਰੋਧੀ ਚੇਤਨਾ ਦਾ ਪਸਾਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਭਰਪੂਰ ਵਰਤੋਂ ਕਰ ਸਕਦੀ ਸੀ। ਇਸ ਆਰਥਿਕ ਹੱਲੇ ਵਿਰੁੱਧ ਉੱਠੇ ਵਿਆਪਕ ਕਿਰਤੀ ਉਭਾਰ ’ਚ ਜੰਗ-ਵਿਰੋਧ ਦੀ ਸੁਰ ਘੱਟ ਹੀ ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਮਿਲੀ ਹੈ। ਬਿਨਾਂ ਸ਼ੱਕ ਮਜ਼ਦੂਰ ਲਹਿਰ ਦੇ ਇਸ ਉਭਾਰ ਨੇ ਇਕ ਵਾਰ ਫਿਰ ਦਿਖਾਇਆ ਹੈ ਕਿ ਮਜ਼ਦੂਰ ਜਮਾਤ ਦੀ ਇਕ ਖਰੀ ਇਨਕਲਾਬੀ ਪਾਰਟੀ ਦਾ ਹਰ ਮੁਲਕ ਅੰਦਰ ਗਠਨ ਇੱਕ ਫੌਰੀ ਤੇ ਅਣਸਰਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਅਜਿਹੀ ਪਾਰਟੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਬਿਨਾਂ ਨਾ ਤਾਂ ਸਰਮਾਏਦਾਰ ਜਮਾਤ ਵੱਲੋਂ ਮਜ਼ਦੂਰ ਵਰਗ ਤੇ ਕੀਤੇ ਹਮਲਿਆਂ ਨੂੰ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪਛਾੜਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਲੁੱਟ ਖਸੁੱਟ ਤੇ ਜਬਰ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਉਖਾੜਿਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। 

(31 ਦਸੰਬਰ, 2022)  ---0---

   

ਨਵੀਂ ਵਿੱਦਿਅਕ ਨੀਤੀ ਲੁਟੇਰੇ ਨਿਜ਼ਾਮ ਦੀ ਸੇਵਾ ’ਚ ਭੁਗਤਦਾ ਲੋਕ ਦੋਖੀ ਵਿਦਿਅਕ ਢਾਂਚਾ

 ਨਵੀਂ ਵਿੱਦਿਅਕ ਨੀਤੀ 

ਲੁਟੇਰੇ ਨਿਜ਼ਾਮ ਦੀ ਸੇਵਾ ’ਚ ਭੁਗਤਦਾ ਲੋਕ ਦੋਖੀ ਵਿਦਿਅਕ ਢਾਂਚਾ


     ਲੁੱਟ ’ਤੇ ਆਧਾਰਤ ਨਿਜ਼ਾਮ ਅੰਦਰ, ਲੁਟੇਰੀਆਂ ਹੁਕਮਰਾਨ ਜਮਾਤਾਂ, ਲੁਟੀਦੀਆਂ ਜਮਾਤਾਂ ਨੂੰ ਦਬਾਉਣ-ਕੁਚਲਣ ਲਈ ਜਾਬਰ ਰਾਜ-ਮਸ਼ੀਨਰੀ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕਰਨ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਲੁੱਟੀਂਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਪੱਧਰ ’ਤੇ ਦੁਰਬਲ ਤੇ ਨਿਮਾਣੇ ਕਰ ਦੇਣ ਦੀ ਜੁਗਤ ਨੂੰ ਸਮਝਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਹੀ, ਹੁਕਮਰਾਨ ਜਮਾਤਾਂ ਆਪਣੀ ਪਿਛਾਂਹ-ਖਿੱਚੂ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਹੱਡੀਂ ਰਚਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਵੈਸੇ ਵੀ, ਹੁਕਮਰਾਨ ਜਮਾਤਾਂ ਵੱਲੋਂ ਆਪਣੀ ਪਿਛਾਂਹ-ਖਿੱਚੂ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਦਾ ਪੂਰਾ-ਪੂਰਾ ਸਿਸਟਮ ਅਨੇਕਾਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੇ ਅਮਲ ਦੇ ਜ਼ਰੀਏ ਸਥਾਪਿਤ ਹੋਇਆ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਖੁਦ-ਬ-ਖੁਦ ਕੁੱਲ ਸਮਾਜ ਅੰਦਰ ਅਸਰ ਅੰਦਾਜ਼ ਹੰੁਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਤੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਸੋਚਣੀ ’ਚ ਘਰ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ, ਤੇ ਲੋਕ-ਪੱਖੀ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਨੂੰ ਖੋਰਦਾ ਤੇ ਕਾਬੂ ਕਰਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਕਰਕੇ ਲੋਕਾਂ ’ਤੇ ਏਹ ਪਿਛਾਂਹ-ਖਿੱਚੂ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ਭਾਰੂ ਹੈਸੀਅਤ ਵਜੋਂ ਆਪਣਾ ਵਜੂਦ ਕਾਇਮ ਰੱਖਦੀ ਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੁਕਮਰਾਨ ਜਮਾਤਾਂ ਦਾ ਇਹ ਉਸਾਰ-ਢਾਂਚਾ (ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ, ਸਿਧਾਂਤ, ਸਿਆਸਤ, ਰਸਮੋ-ਰਿਵਾਜ, ਵਿੱਦਿਆ ਵਗੈਰਾ-ਵਗੈਰਾ) ਖੁਦ ਲੁਟੇਰੇ ਸਮਾਜਕ-ਨਿਜ਼ਾਮ ਦੀ ਸੇਵਾ ’ਚ ਭੁਗਤਦਾ ਹੈ, ਏਹਨੂੰ ਮਜ਼ਬੂਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਪੱਖੋਂ ਦੇਖਿਆਂ, ਵਿੱਦਿਅਕ-ਸਿਸਟਮ (ਜੋ ਕਿ ਉਸਾਰ-ਢਾਂਚੇ ਦਾ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਅੰਗ ਹੈ), ਹੁਕਮਰਾਨ ਜਮਾਤਾਂ ਵੱਲੋਂ ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਲੋਕਾਂ ’ਤੇ ਸਮੁੱਚੇ ਵਿਚਾਰਧਾਰਕ ਹਮਲੇ ਦਾ ਇੱਕ ਅਨਿੱਖੜਵਾਂ ਤੇ ਲਾਜ਼ਮੀ ਅੰਗ ਹੈ, ਇਸਦਾ ਜਮਾਤੀ ਖਾਸਾ ਹੈ, ਤੇ, ਏਹ ਲੁਟੇਰੀਆਂ ਜਮਾਤਾਂ ਵੱਲੋਂ ਆਪਦੇ ਹਿੱਤਾਂ ਤੇ ਲੋੜਾਂ ਦੇ ਤਹਿਤ ਘੜਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਏਹ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸਮਾਜਿਕ-ਸਿਸਟਮ ’ਚ ਵੱਖ ਵੱਖ ਸ਼ਕਲਾਂ ਅਖਤਿਆਰ ਕਰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਤੱਤ ਪੱਖੋਂ ਇਹ ਰਹਿੰਦਾ ਹੁਕਮਰਾਨ ਜਮਾਤਾਂ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਤਹਿਤ ਹੀ ਹੈ। ਇਸ ਕਰਕੇ, ਵਿੱਦਿਅਕ-ਸਿਸਟਮ, ਸਮਾਜਿਕ-ਸਿਸਟਮ ਦੇ ਮੌਜੂਦ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਇਜ਼ਹਾਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਇਸ ਪ੍ਰਸੰਗ ’ਚ, ਸਾਡੇ ਮੁਲਕ ’ਚ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸਮੇਂ ਵਜੂਦ ’ਚ ਰਹੇ ਵਿੱਦਿਅਕ ਸਿਸਟਮਾਂ ’ਤੇ ਸੰਖੇਪ ਨਜ਼ਰਸਾਨੀ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਮਿਸਾਲ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ ਬਰਤਾਨਵੀ ਬਸਤੀਵਾਦੀਆਂ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ, ਸਾਡੇ ਮੁਲਕ ’ਚ ਪੁਰਾਣਾ ਜਗੀਰੂ-ਨਿਜ਼ਾਮ ਮੌਜੂਦ ਸੀ, ਜਿਸ ’ਚ ਜਗੀਰੂ-ਜਮਾਤਾਂ ਦਾ ਪੈਦਾਵਾਰੀ ਸਾਧਨਾਂ ’ਤੇ ਕਬਜਾ ਸੀ, ਕਿਸਾਨਾਂ ਦੀ ਵਹਿਸ਼ੀ ਲੁੱਟ ਸੀ, ਉਹ ਜਗੀਰੂ-ਜਮਾਤਾਂ ਨਾਲ ਬੰਨ੍ਹੇ ਹੋਏ ਸਨ, ਅਸਲ ’ਚ, ਉਹ ਏਹਨਾਂ ਜਮਾਤਾਂ ਦੇ ਅਰਧ-ਗੁਲਾਮ ਸਨ। ਅਜੇਹੇ ਲੁਟੇਰੇ ਜਗੀਰੂ ਸਮਾਜਿਕ-ਨਿਜ਼ਾਮ ’ਚ, ਵਿੱਦਿਅਕ-ਸਿਸਟਮ ਵੀ ਏਸ ਨਿਜ਼ਾਮ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰੀ ਸੀ। ਇਸ ਜਗੀਰੂ-ਨਿਜ਼ਾਮ ਅੰਦਰ, ਵਿੱਦਿਆ ਹੁਕਮਰਾਨ ਜਮਾਤਾਂ ਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੇ ਸਹਿਯੋਗੀਆਂ ਤੱਕ ਹੀ ਸੀਮਤ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਜਿਹੜੇ ਕਿ ਸਮਾਜ ਦੇ ਕੰਮ-ਕਾਜ ਨੂੰ ਚਲਾਉਂਦੇ ਸਨ ਤੇ ਪੈਦਾਵਾਰੀ ਸਰਗਰਮੀਆਂ ਦੀ ਵਿਉਂਤਬੰਦੀ ਕਰਦੇ ਸਨ, ਅਤੇ ਮਿਹਨਤਕਸ਼ ਜਮਾਤਾਂ ਨੂੰ ਵਿੱਦਿਆ ਤੋਂ ਬਿਲਕੁਲ ਵਾਂਝਿਆਂ ਰੱਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਬਰਤਾਨਵੀ ਸਾਮਰਾਜੀਆਂ ਦੀ ਬਸਤੀ ਬਣ ਜਾਣ ਨਾਲ, ਸਾਡੇ ਮੁਲਕ ਅੰਦਰ, ਇਹਨਾਂ ਸਾਮਰਾਜੀਆਂ ਨੇ ਜਗੀਰੂ-ਜਮਾਤਾਂ ਨਾਲ ਗਠਜੋੜ ਕਰ ਲਿਆ, ਤੇ, ਜਗੀਰੂ-ਸਮਾਜ ਅੰਦਰ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਪੈਦਾ ਹੋ ਰਹੀ ਕੌਮੀ ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਨੂੰ ਸੰਨ੍ਹ ਲਾ ਦਿੱਤਾ। ਇਹ ਗੱਠਜੋੜ ਸਮਾਜ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਰਾਹ ਦਾ ਰੋੜਾ ਬਣ ਗਿਆ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਆਵਦੇ ਵਪਾਰ ਨੂੰ ਚਲਾਉਣ ਵਾਸਤੇ ਵਪਾਰੀਆਂ ’ਚੋਂ ਇੱਕ ਦਲਾਲ ਜਮਾਤ ਕਾਇਮ ਕੀਤੀ ਜਿਹੜੀ ਕਿ ਆਵਦੀ ਹੋਂਦ ਤੇ ਵਧਾਰੇ ਵਾਸਤੇ ਖੁਦ ਸਾਮਰਾਜੀਆਂ ’ਤੇ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਨਿਰਭਰ ਸੀ, ਤੇ ਇਸ ਦਲਾਲ ਜਮਾਤ ਨੇ ਵੀ ਕੌਮੀ ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ ਦੀ ਉਠਾਣ ਨੂੰ ਬੁਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਮਰੁੰਡ ਕਰ ਦਿੱਤਾ (ਇਹ ਜਮਾਤ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਸਾਮਰਾਜੀਆਂ ’ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕੌਮ-ਧਰੋਹੀ ਦਲਾਲ ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ ਜਮਾਤ ’ਚ ਵਿਕਸਤ ਹੋਈ)। ਇਹ ਕੌਮ-ਦੁਸ਼ਮਣ ਤਿੱਕੜੀ (ਸਾਮਰਾਜਵਾਦ, ਜਗੀਰੂ-ਜਮਾਤਾਂ, ਦਲਾਲ ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ) ਨੂੰ ਕਿਉਂਕਿ ਮੁਲਕ ਦੇ ਕੌਮੀ ਵਿਕਾਸ ’ਚ ਕੋਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, (ਸਗੋਂ ਇਹ ਤਿੱਕੜੀ ਕੌਮੀ-ਵਿਕਾਸ ਦੀ ਜਾਨੀ-ਦੁਸ਼ਮਣ ਸੀ), ਇਸ ਕਰਕੇ ਵਿੱਦਿਅਕ ਸਿਸਟਮ ਦਾ ਤੱਤ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੌਰ ’ਤੇ ਪੁਰਾਣੇ ਜਗੀਰੂ-ਸਮਾਜ ਵਾਲਾ ਹੀ ਰਿਹਾ। ਪਰ ਕਿਉਂਕਿ, ਭਾਰਤ ਅੰਦਰ ਆਪਣੇ ਜਕੜ-ਪੰਜੇ ਦੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਹੋ ਰਹੇ ਮਹਿਕਮਾਨਾ ਤੇ ਸਹਾਈ ਤਾਣੇ-ਬਾਣੇ (Infrastructure) ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਤਹਿਤ, ਤੇ ਸਾਮਰਾਜੀ ਵਪਾਰ ਤੇ ਪੂੰਜੀ ਨਿਵੇਸ਼ ਦੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਹੋ ਰਹੇ ਦਲਾਲ ਆਰਥਿਕਤਾ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਤਹਿਤ, ਬਰਤਾਨਵੀ ਸਾਮਰਾਜੀਆਂ ਨੂੰ ਪੜ੍ਹੇ-ਲਿਖੇ ਤਬਕੇ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਇਸ ਲੋੜ ’ਚੋਂ, ਬਰਤਾਨਵੀ ਸਾਮਰਾਜੀਆਂ ਨੇ ਵਿੱਦਿਆ ਦਾ “ਮੈਕਾਲੇ ਸਿਸਟਮ” ਘੜਿਆ, ਜਿਸ ਨੇ “ਕਲਰਕ” (White Coloured Section) ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ। ਵਿੱਦਿਆ ਦਾ ਇਹ ਸਿਸਟਮ, ਬਰਤਾਨਵੀ ਸਾਮਰਾਜੀਆਂ ਦੀ ਆਪਣੀ ਲੋੜ ਸੀ, ਕੌਮੀ ਵਿਕਾਸ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਤ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸਾਮਰਾਜ-ਵਿਰੋਧੀ ਕੌਮੀ ਜਜ਼ਬਾ ਜਗਾਉਣ ਵਾਲਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸਗੋਂ ਇਹ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ “ਸਾਮਰਾਜੀ ਉੱਤਮਤਾ”, “ਗੁਲਾਮ-ਜ਼ਹਿਨੀਅਤ” ਦੇ ਰੰਗ ’ਚ ਰੰਗਦਾ ਸੀ, ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਕਾਇਮ-ਮੁਕਾਮ ਜਗੀਰੂ ਕਦਰਾਂ-ਕੀਮਤਾਂ ਤੇ ਵਿਚਾਰਧਾਰਾ ’ਤੇ ਸੱਟ ਨਹੀਂ ਸੀ ਮਾਰਦਾ। ਇਹ ਕਹਿਣ ਦੀ ਲੋੜ ਨਹੀਂ ਕਿ ਇਹ ਵਿੱਦਿਅਕ ਸਿਸਟਮ ਵਿਸ਼ਾਲ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਨੂੰ ਵੀ ਆਪਣੇ ਕਲਾਵੇ ’ਚ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੈਂਦਾ, ਸਗੋਂ ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਅਮੀਰ ਜਮਾਤਾਂ ਤੇ ਦਰਮਿਆਨੀ ਜਮਾਤ ਦੀ ੳੱੁਪਰਲੀ ਤਹਿ ਦੇ ਮੁੱਠੀ ਭਰ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਨੂੰ ਹੀ “ਵਿੱਦਿਆ” ਦੇਣ ਦਾ ਸਾਧਨ ਬਣਦਾ ਸੀ।

ਦੂਜੀ ਸੰਸਾਰ-ਜੰਗ ਦੌਰਾਨ ਸਾਮਰਾਜੀ ਤਾਕਤਾਂ ਦਰਮਿਆਨ ਹੋਈਆਂ ਹਥਿਆਰਬੰਦ ਜੰਗਾਂ, ਤੇ ਜੰਗ ਦੌਰਾਨ ਅਤੇ ਪਿਛੋਂ ਸੰਸਾਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਕੌਮੀ ਤੇ ਪੋ੍ਰਲੇਤਾਰੀ ਇਨਕਲਾਬੀ ਜਦੋਜਹਿਦਾਂ ਦੀਆਂ ਕਰਾਰੀਆਂ ਸੱਟਾਂ ਦੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ, ਸਮੁੱਚਾ ਸਾਮਰਾਜਵਾਦੀ ਸਿਸਟਮ ਕਮਜ਼ੋਰ ਹੋ ਗਿਆ, ਤੇ ਬਸਤੀਆਂ ’ਤੇ ਸਿੱਧਾ ਰਾਜ ਕਰਨਾ ਉਹਨਾਂ ਲਈ ਦੁੱਭਰ ਤੇ ਖਤਰਨਾਕ ਬਣ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਇਸ ਹਾਲਤ ’ਚ ਸਾਮਰਾਜੀ ਤਾਕਤਾਂ ਨੇ ਸਿੱਧਾ ਗਲਬਾ ਬਦਲ ਕੇ ਨਵੀਂ ਕਿਸਮ ਦਾ ਅਸਿੱਧਾ ਗਲਬਾ (ਨਵ-ਬਸਤੀਵਾਦ) ਸਥਾਪਿਤ ਕਰਨ ਦਾ ਰਾਹ ਅਖਤਿਆਰ ਕੀਤਾ। ਨਵ-ਬਸਤੀ ਦੀ ਇਸ ਨੀਤੀ ਦੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ, ਤੇ ਭਾਰਤ ਅੰਦਰ ਛੱਲਾਂ ਮਾਰ ਰਹੀ ਬਰਤਾਨਵੀ ਸਾਮਰਾਜ-ਵਿਰੋਧੀ ਆਜ਼ਾਦੀ ਦੀ ਕਾਂਗ ਤੋਂ ਤੇ ਏਸ ਦੀਆਂ ਭਾਈਵਾਲ ਜਗੀਰੂ-ਜਮਾਤਾਂ ਖਿਲਾਫ ੳੱੁਠ ਰਹੀ ਜਰਈ ਇਨਕਲਾਬੀ ਲਹਿਰ ਤੋਂ ਭੈਅ-ਭੀਤ ਹੋ ਕੇ, ਬਰਤਾਨਵੀ ਸਾਮਰਾਜੀਆਂ ਨੇ ਆਪਣੀਆਂ ਝੋਲੀ ਚੁੱਕ ਜਮਾਤਾਂ (ਦਲਾਲ ਸਰਮਾਏਦਾਰਾਂ ਤੇ ਜਗੀਰੂ-ਜਮਾਤਾਂ) ਨੂੰ ਰਾਜ-ਸੱਤਾ ਸੌਂਪ ਦਿੱਤੀ। ਸੋ ਇਸ “ਤਾਕਤ-ਬਦਲੀ” ਦੇ ਸਿੱਟੇ ਵਜੋਂ ਸਾਮਰਾਜ ਦੀਆ ਝੋਲੀ ਚੁੱਕ ਦਲਾਲ ਸਰਮਾਏਦਾਰੀ ਤੇ ਜਗੀਰੂ ਜਮਾਤਾਂ ਹੁਕਮਰਾਨ ਜਮਾਤਾਂ ਬਣੀਆਂ, ਤੇ ਸਾਮਰਾਜਵਾਦੀ ਜਕੜ-ਪੰਜਾ ਬਰਕਰਾਰ ਰਿਹਾ, ਸਗੋਂ 1947 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦੇ ਅਰਸੇ ਵਿੱਚ ਹੋਰਨਾਂ ਸਾਮਰਾਜੀ-ਤਾਕਤਾਂ (ਰੂਸੀ, ਅਮਰੀਕੀ, ਜਪਾਨੀ, ਫਰਾਂਸ ਵਗੈਰਾਂ ਵਗੈਰਾ) ਦਾ ਮੁਲਕ ਅੰਦਰ ਦਖਲ ਵਧਿਆ ਤੇ ਮਜ਼ਬੂਤ ਹੋਇਆ। ਇਸ ਪ੍ਰਸੰਗ ’ਚ ਹੀ, ਇਹ ਸਿੱਟਾ ਨਿੱਕਲਣਾ ਸੁਭਾਵਿਕ ਹੀ ਹੈ ਕਿ 1947 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਦਾ ਸਾਡੇ ਮੁਲਕ ਦਾ ਵਿੱਦਿਅਕ ਸਿਸਟਮ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੌਰ ’ਤੇ ਸਾਮਰਾਜੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਘੜਿਆ ਕੌਮ-ਵਿਰੋਧੀ, ਲੋਕ-ਵਿਰੋਧੀ ਵਿੱਦਿਅਕ ਸਿਸਟਮ ਹੀ ਰਿਹਾ। ਇਹ ਕਿਵੇਂ?

2

1947 ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਾਮਰਾਜਵਾਦ ਦੀਆਂ ਝੋਲੀ ਚੁੱਕ ਹੁਕਮਰਾਨ ਜਮਾਤਾਂ (ਵੱਡੇ ਸਰਮਾਏਦਾਰ, ਵੱਡੇ ਜਾਗੀਰਦਾਰ) ਦੀ ਨੁਮਾਇੰਦਾ ਕਾਂਗਰਸ ਹਕੂਮਤ ਨੇ ਆਜ਼ਾਦੀ ਜਦੋਜਹਿਦ ਦੌਰਾਨ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਸਮਾਜਿਕ-ਸਿਸਟਮ ਦੇ ਹਰ ਇੱਕ ਖੇਤਰ ’ਚ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਲਿਆਉਣ ਦੇ ਕੀਤੇ ਵਾਅਦਿਆਂ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰ ਦੇਣ ਦਾ ਪ੍ਰਚਾਰ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ, ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹੀ ਵਿੱਦਿਅਕ ਸਿਸਟਮ ’ਚ ਲੋਕ-ਪੱਖੀ, ਕੌਮ-ਪੱਖੀ ਤਬਦੀਲੀਆਂ ਲਿਆਉਣ ਦੇ ਕੀਤੇ ਵਾਅਦਿਆਂ ਨੂੰ ਲਾਗੂ ਕਰਨ ਦੇ ਐਲਾਨ ਕਰਨੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੇ। ਚੌਦਾਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਤੱਕ ਦੀ ਉਮਰ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਮੁਫ਼ਤ ਤੇ ਲਾਜ਼ਮੀ ਵਿੱਦਿਆ ਮੁਹੱਈਆ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਕੌਮੀ ਅਸੈਂਬਲੀ ’ਚ ਵਿਚਾਰ-ਚਰਚਾ ਕੀਤੀ ਗਈ। ਇਹ ਵੀ ਐਲਾਨਿਆ ਗਿਆ ਕਿ ਵਿਆਪਕ ਮੁੱਢਲੀ ਵਿੱਦਿਆ ਸੰਨ 1960 ਤੱਕ ਪੂਰੀ ਕਰ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇਗੀ। “ਵਿੱਦਿਆ ਬਾਰੇ ਕੇਂਦਰੀ ਸਲਾਹਕਾਰ ਬੋਰਡ” ਨੇ ਜਨਵਰੀ 1947 ’ਚ ਦੇ ਕਮਿਸ਼ਨ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤੇ, ਇੱਕ, ਉੱਚ ਵਿੱਦਿਆ ਬਾਰੇ, ਤੇ, ਦੂਜਾ, ਸੈਂਕਡਰੀ ਵਿੱਦਿਆ ਬਾਰੇ। ਦੇਖਣ-ਸੁਣਨ ਨੂੰ ਕਿੰਨੀਆਂ “ਇਮਾਨਦਾਰ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ” ਲਗਦੀਆਂ ਹਨ। ਜੇ ਇਹਨਾਂ ਦੋ ਕਮਿਸ਼ਨਾਂ ਦੀਆਂ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਦੇ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਪੱਖਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖੀਏ, ਤਾਂ ਇਨ੍ਹਾਂ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ਾਂ ਦੇ ਤੱਤ ਦਾ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਡਾਕਟਰ ਰਾਧਾ ਕਿ੍ਰਸ਼ਨ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਹੇਠ ਉੱਚ-ਵਿੱਦਿਆ (Higher Education) ਬਾਰੇ ਬਣਿਆ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੋ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਗੱਲਾਂ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ : ਪਹਿਲੀ, “ਸਾਡੇ ਵਿੱਦਿਅਕ ਸਿਸਟਮ ਦੇ ਰਾਹ-ਦਰਸਾਊ ਅਸੂਲ ਉਸ ਸਮਾਜਿਕ ਸਿਸਟਮ ਦੇ ਅਨੁਸਾਰ ਹੋਣੇ ਚਾਹੀਦੇ ਹਨ ਜਿਸ ਖਾਤਰ ਇਹ ਹੈ...” (ਸਫਾ 19) ਦੂਜੀ, ਆਰਥਿਕ ਆਜ਼ਾਦੀ ਹਾਸਲ ਕਾਰਨ ਦੀ ਗੱਲ ’ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੀ ਰਿਪੋਰਟ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ, “ਤਕਨੀਕੀ ਮਾਹਰਾਂ ਦੀ ਲਾਜ਼ਮੀ ਲੋੜ” - “ਮੁਲਕ ਭਰ ’ਚ ਅਜੇਹੇ ਕਿੱਤਿਆਂ ਤੇ ਹੁਨਰਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਲਾਜ਼ਮੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਜਿਹੜਾ ਤਕਨੀਕੀ ਮਾਹਰਾਂ ਦੇ ਤੌਰ ’ਤੇ, ਤੇ ਵੱਖ ਵੱਖ ਮੌਜੂਦ ਸਨਅਤਾਂ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਵਾਸਤੇ ਜੋਸ਼ੀਲੇ ਨੌਜਵਾਨਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ਾਲ ਤੇ ਵਧ ਰਹੀ ਗਿਣਤੀ ਨੂੰ ਸਿੱਖਿਅਤ (train) ਕਰਨਗੇ...।” ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੀਆਂ ਇਹਨਾਂ ਦੋਹਾਂ ਗੱਲਾਂ ਤੋਂ ਸਿੱਟਾ ਕੀ ਨਿੱਕਲਦਾ ਹੈ : ਪਹਿਲਾਂ, ਇਹ ਕਿ ਵਿੱਦਿਅਕ ਸਿਸਟਮ ਨੂੰ ਸਾਮਰਾਜਵਾਦ ਦੀ ਛਤਰੀ ਹੇਠ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਦਲਾਲ ਆਰਥਿਕਤਾ ਦੇ ਵਿਕਾਸ (ਕੌਮੀ ਵਿਕਾਸ ਨਹੀਂ) ਦੀ ਲਾਜ਼ਮੀ ਲੋੜ ’ਤੇ, “ਸਮਾਜਿਕ ਸਿਸਟਮ” ਦੀ ਗੋਲ-ਮੋਲ ਗੱਲ ਕਹਿਕੇ ਪੂਰਾ ਵਜ਼ਨ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਦੂਜਾ, ਦਲਾਲ ਆਰਥਿਕਤਾ ਦੇ ਇਸ ਵਿਕਾਸ ਖਾਤਰ ਤਕਨੀਕੀ ਮਾਹਰਾਂ ਦੀ ਲੋੜ ’ਤੇ ਵਜ਼ਨ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ। ਹੁਣ ਦੇਖੀਏ ਕਿ ਦੂਜਾ ਕਮਿਸ਼ਨ ਕੀ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਸਤੰਬਰ 1952 ’ਚ ਸੈਕੰਡਰੀ ਵਿੱਦਿਆ ਬਾਰੇ ਡਾਕਟਰ ਲਕਸ਼ਮਨ ਸਵਾਮੀ ਦੀ ਅਗਵਾਈ ਹੇਠ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤੇ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੀ ਰਿਪੋਰਟ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈ : “...ਵਿੱਦਿਆ ਦੇ ਸਾਰੇ ਪੜਾਵਾਂ ’ਤੇ, ਤਕਨੀਕੀ ਹੁਨਰ ਤੇ ਕਾਰਜਕੁਸ਼ਲਤਾ ਅਗਾਂਹ ਵਧਾਉਣ (Promote) ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ ਤਾਂ ਜੋ ਸਨਅਤੀ ਤੇ ਤਕਨੀਕੀ ਵਧਾਰੇ-ਪਸਾਰੇ (Advancement) ਦੀਆਂ ਵਿਉਂਤਾਂ ਘੜਨ ਵਾਸਤੇ ਸਿੱਖਿਅਤ ਤੇ ਕੁਸ਼ਲ ਮਾਹਰ ਪੈਦਾ ਕੀਤੇ ਜਾਣ। ਪਿਛਲੇ ਸਮੇਂ ’ਚ, ਸਾਡੀ ਵਿੱਦਿਆ ਇੰਨੀਂ ਅਕਾਦਮਿਕ ਤੇ ਸਿਧਾਂਤਕ ਸੀ ਤੇ ਇੰਨੀਂ ਅਮਲੀ ਕੰਮ ਤੋਂ ਕੱਟੀ ਹੋਈ ਸੀ, ਕਿ ਪੜ੍ਹੀਆਂ-ਲਿਖੀਆਂ ਤੈਹਾਂ, ਜੇ ਆਮ ਰੂਪ ’ਚ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ, ਕੌਮੀ ਸੋਮਿਆਂ ਦੇ ਵਿਕਾਾਸ ’ਚ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਹਿੱਸਾ ਪਾਉਣ ਤੋਂ ਅਸਫਲ ਰਹੀਆਂ।... ਇਹ ਗੱਲ ਹੁਣ ਤਬਦੀਲ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ...” ਸੋ ਇਹ ਕਮਿਸ਼ਨ ਵੀ ਵਿੱਦਿਆ ਦੇ ਹਰੇਕ ਪੜਾਅ ’ਤੇ ਤਕਨੀਕੀ ਮਾਹਰ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਦੀ ਦਿਸ਼ਾ ’ਚ ਤੁਰਨ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਦੋਹਾਂ ਕਮਿਸ਼ਨਾਂ ਦੇ ਇਹਨਾਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਅੰਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਜੇ ਜੋੜ ਲਿਆ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਸਿੱਟਾ ਸਾਮਰਾਜਵਾਦ ਦੀ ਛਤਰੀ ਹੇਠ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਦਲਾਲ ਆਰਥਿਕਤਾ ਦੇ ਵਿਕਾਸ ’ਤੇ ਜ਼ੋਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਵਾਸਤੇ ਚਾਹੀਦੇ ਤਕਨੀਕ ਮਾਹਰਾਂ ਦੀ ਲਾਜ਼ਮੀ ਲੋੜ ’ਤੇ ਪੂਰਾ ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਂਦਾ ਹੈ, ਸਮੁੱਚੇ ਵਿੱਦਿਅਕ ਖੇਤਰ ’ਚ ਇਸ ਲੋੜ ਨੂੰ ਕੇਂਦਰੀ ਮਹੱਤਤਾ ਆਉਂਦੀ ਹੈ, ਇਸ ਖਾਤਰ ਮਾਲੀ ਸਾਧਨ ਜਟਾਉਣ ਦੀ ਲੋੜ ੳੱੁਭਰਦੀ ਹੈ। ਇਸਦਾ ਮਤਲਬ ਕੀ ਬਣਿਆ? ਇਹੀ ਕਿ ਉੱਚ ਸੈਕੰਡਰੀ ਵਿੱਦਿਆ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਸਮੱੁਚੇ ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਖੋਹਲਣ ਦੀ ਬਜਾਏ ਕੁੱਝ ਚੋਣਵੇਂ ਸੀਮਤ ਤਕਨੀਕੀ ਮਾਹਰ ਪੈਦਾ ਕਰਨ ਲਈ ਖੁੱਲ੍ਹਦੇ ਹਨ, ਜਿਸਦਾ ਅਮਲੀ ਅਰਥ ਅਮੀਰਾਂ ਲਈ ਉੱਚ ਵਿੱਦਿਆ ਤੇ ਆਮ ਮਿਹਨਤਕਸ਼ਾਂ ਲਈ ਅਨਪੜ੍ਹਤਾ। ਭਲਾ ਵਿੱਦਿਅਕ ਸਿਸਟਮ ’ਚ ਸੁਝਾਈ ਗਈ ਇਹਨਾਂ ਕਮਿਸ਼ਨਾਂ ਦੀ “ਨਵੀਂ ਦਿਸ਼ਾ”, ਸਾਮਰਾਜੀਆਂ ਵੱਲੋਂ ਘੜੇ ਵਿੱਦਿਅਕ ਸਿਸਟਮ ਤੋਂ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੌਰ ’ਤੇ ਵੱਖਰੀ ਕਿਵੇਂ ਹੋਈ, ਤੇ, ਇਹ ਕੁੱਝ ਚੋਣਵੇਂ ਅਮੀਰ ਤੇ ਸਰਦੇ-ਪੁਜਦੇ ਵਿਅਕਤੀਆਂ ਖਾਤਰ ਹੀ ਕਿਵੇਂ ਸੰਬੋਧਤ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ, ਸਿਵਾਏ ਇਸਦੇ ਕਿ ਵਸੋਂ ਦੇ ਇੱਕ ਚੋਣਵੇਂ ਸੀਮਤ ਘੇਰੇ ’ਚੋਂ, ਪਹਿਲਾਂ, ਬਸਤੀਵਾਦੀ ਹਕੂਮਤ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਬੰਧਕੀ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਖਾਤਰ,“ਦਫਤਰੀ ਬਾਬੁੂਆਂ” ਦੀ ਇੱਕ ਪਲਟਣ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਦੀ ਟੀਚਾ ਸੀ ਅਤੇ ਮਗਰੋਂ, ਦਲਾਲ ਹਕੂਮਤ ਤੇ ਆਰਥਿਕਤਾ ਦੀਆਂ ਲੋੜਾਂ ਦੀ ਪੂਰਤੀ ਖਾਤਰ, ਅਫਸਰਸ਼ਾਹਾਂ ਤੇ ਤਕਨੀਕੀ ਮਾਹਰਾਂ ਦੀ ਪਲਟਣ ਤਿਆਰ ਕਰਨ ਦਾ ਟੀਚਾ ਬਣ ਗਿਆ। 

ਉਪਰੋਕਤ ਕਮਿਸ਼ਨਾਂ ਦੀਆਂ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਦੀਆਂ ਸਿਫਾਰਸ਼ਾਂ ਨੂੰ ਅਜੇ ਲਾਗੂ ਹੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ 60ਵਿਆਂ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂ ’ਚ ਹੀ, ਪੜ੍ਹਿਆਂ-ਲਿਖਿਆਂ ਦੀ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰੀ ਦੇ ਚਿੰਨ੍ਹ ਦਿਸਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਏ। ਇਹ ਸੰਕਟ ਵਧ ਰਹੇ ਸਮੁੱਚੇ ਸੰਕਟ ਦਾ ਵਿੱਦਿਅਕ-ਖੇਤਰ ’ਚ ਇਜ਼ਹਾਰ ਸੀ, ਸਮੁੱਚੇ ਸਮਾਜਿਕ-ਸਿਸਟਮ ਦੇ ਕੌਮ-ਵਿਰੋਧੀ, ਲੋਕ-ਵਿਰੋਧੀ ਖਾਸੇ ਤੇ ਕਿਰਦਾਰ ਦਾ ਉੱਭਰਵਾਂ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਸੀ। ਵਿੱਦਿਅਕ ਖੇਤਰ ਦੇ ਇਸ ‘ਨਵੇਂ’ ਸੰਕਟ ਨੂੰ ਸੰਬੋਧਤ ਹੋਣ ਵਾਸਤੇ ਕੇਂਦਰੀ ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਸੰਨ 1964 ’ਚ, ਡਾਕਟਰ ਡੀ. ਐਮ. ਕੋਠਾਰੀ ਕਮਿਸ਼ਨ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ, ਜਿਸਨੇ ਕਿ 1966 ’ਚ “ਵਿੱਦਿਆ ਤੇ ਕੌਮੀ ਵਿਕਾਸ” ਨਾਂ ਦੀ ਭਰਵੀਂ ਰਿਪੋਰਟ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ। ਇਹ ਰਿਪੋਰਟ ਭੂਮਿਕਾ ’ਚ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ : “ਭਾਰਤੀ ਵਿੱਦਿਅਕ ਸਿਸਟਮ ਨੂੰ ਵਿਆਪਕ ਪੱਧਰ ’ਤੇ ਮੁੜ-ਜਥੇਬੰਦ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ, ਇਸ ’ਚ ਲਗਭਗ ਇੱਕ ਇਨਕਲਾਬ ਲੋੜੀਂਦਾ ਹੈ... ਮੌਜੂਦਾ ਹਾਲਤ ਨਾਲ ਨਿਰਬਾਹ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਗਲਤ ਕਦਮਾਂ ’ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਦੀ ਕਮੀ ਨਾਲ ਅਗਾਂਹ ਤੁਰਦੇ ਰਹਿਣਾ, ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵਧ ਖਰਾਬ ਗੱਲ ਬਣਾ ਦੇਵੇਗਾ।” (ਜੋਰ ਪਾਇਆ) ਅੱਛਾ! ਹੁਣ ਵਿੱਦਿਅਕ ਸਿਸਟਮ ’ਚ “ਇੱਕ ਇਨਕਲਾਬ” ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ! ਸੰਨ 1947 ਪਿੱਛੋਂ ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤੇ ਕਮਿਸ਼ਨਾਂ ਦੀਆਂ ਸਿਫਾਰਸ਼ਾਂ ਨਾਲ ਵਿੱਦਿਅਕ ਸਿਸਟਮ ’ਚ ਇਨਕਲਾਬ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ!! ਦੂਜੀ ਗੱਲ, “ਪਹਿਲਾਂ ਨਾਲੋਂ ਵੀ ਵੱਧ ਖਰਾਬ ਗੱਲ ਬਣਾ ਦੇਵੇਗਾ” ਕਹਿਣ ਦਾ ਅਰਥ, ਇੱਕ ਪਾਸੇ, ਵਧ ਰਹੀ ਪੜ੍ਹੀ-ਲਿਖੀ ਬੇਰੁਜ਼ਗਾਰਾਂ ਦੀ ਫੌਜ ਤੋਂ ਖਤਰਨਾਕ ਸਿੱਟੇ ਪੈਦਾ ਹੋਣ ਵੱਲ ਕਮਿਸ਼ਨ ਵੱਲੋਂ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਨ ਹੈ, ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਵਿੱਦਿਅਕ ਸਿਸਟਮ ਨੂੰ ਹੋਰ ਛਾਂਗ ਤਰਾਸ਼ ਕੇ ਉੱਚ-ਵਿੱਦਿਆ ਨੂੰ ਹੋਰ ਸੀਮਤ ਕਰਨ ਦਾ ਕਮਿਸ਼ਨ ਵੱਲੋਂ ਇਸ਼ਾਰਾ ਕਰਨਾ ਹੈ। 

1966-68 ਤੱਕ ਕੇਂਦਰੀ ਕਾਂਗਰਸ ਹਕੂਮਤ ਦੀਆਂ ਲੋਕ-ਵਿਰੋਧੀ, ਕੌਮ ਧਰੋਹੀ ਨੀਤੀਆਂ ਖਿਲਾਫ ਲੋਕ-ਬੇਚੈਨੀ ਹਟਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਤੇੇ ਇਸ ਲੋਕ-ਬੇਚੈਨੀ ’ਚ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਤਬਕੇ ਨੇ ਉੱਭਰਵਾਂ ਰੋਲ ਨਿਭਾਇਆ। ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਤਬਕੇ ਦੇ ਇਸ ਉੱਭਰਵੇਂ ਰੋਲ ਤੋਂ ਤਰੈਹੀਆਂ ਹੁਕਮਰਾਨ ਜਮਾਤਾਂ ਤੇ ਇਨ੍ਹਾਂ ਦੀ ਝੋਲੀ ਚੁੱਕ ਕਾਂਗਰਸ ਹਕੂਮਤ ਨੇ ਉੱਚ ਵਿੱਦਿਆ ਹੋਰ ਸੀਮਤ ਕਰਨ ਵਾਸਤੇ ਕੋਠਾਰੀ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੀਆ ਸਿਫਾਰਸ਼ਾਂ (ਜਿਵੇਂ ਕੁਸ਼ਲ ਵਿੱਦਿਆ ਦੇ ਕੇਂਦਰਾਂ ’ਤੇ ਜੋਰ, ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਦੇ ਪ੍ਰਬੰਧ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਸਿਫਾਰਸ਼ਾਂ, ਤਿੰਨ-ਬੋਲੀ ਫਾਰਮੂਲਾ ਵਗੈਰਾ ਵਗੈਰਾ) ਨੂੰ 1968 ਵਾਲਸੇ ਮਾਲਸੀ-ਮਤੇ ’ਚ ਦਰਜ ਕੀਤਾ। ਪਰ ਕੋਠਾਰੀ ਕਮਿਸ਼ਨ ਦੀ ਰਿਪੋਰਟ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਦੇ ਪ੍ਰਬੰਧ ਬਾਰੇ ਕਈ ਪੱਖਾਂ ਤੋਂ ਊਣੀ ਸੀ, ਸੋ ਕੇਂਦਰੀ ਹਕੂਮਤ ਨੇ ਏਸ ਵਾਸਤੇ 1969 ’ਚ “ਗਾਜੇਂਦਰ ਗਾਡਕਰ ਕਮਿਸ਼ਨ” ਨਿਯੁਕਤ ਕੀਤਾ। ਨਤੀਜੇ ਵਜੋਂ,ਉੱਚ ਵਿੱਦਿਆ ਦੇ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਉ੍ੱਪਰ ਰਾਜ-ਸੱਤਾ ਦਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਕੰਟਰੋਲ ਹੋ ਗਿਆ।

ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਦੌਰਾਨ, ਇੰਦਰਾ ਹਕੂਮਤ ਨੇ ਇਕ ਸੰਵਿਧਾਨਕ ਤਰਮੀਮ ਰਾਹੀਂ, ਵਿੱਦਿਆ ਨੂੰ ਸੂਬਾਈ-ਲਿਸਟ ’ਚੋਂ ਕੱਢਕੇ ਇਸਨੂੰ ਸਾਂਝੀ-ਲਿਸਟ (Concurrent List ) ’ਚ ਪਾ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਕੂਮਤ ਵਿੱਦਿਅਕ ਖੇਤਰ ’ਚ ਹੋਰ ਕੇਂਦਰੀਕਰਨ ਕਰਨ ਦੇ ਕਾਨੂੰਨਨ ਤੌਰ ’ਤੇ ਯੋਗ ਹੋ ਗਈ। 

    ---੦-- ( ਪੁਰਾਣੀਆਂ  ਫਾਇਲਾਂ ’ਚੋਂ ਲੰਮੀ ਲਿਖਤ ਦਾ ਇੱਕ ਹਿੱਸਾ)